De Magie van Nederland

Want het leven in overvloed is ook gewoon hier.
Blik vanuit de trein, Rotterdam - Utrecht. Waar ben jij?

Langzaam Lopen .......

Ik kwam aan in Antwerpen. Het prachtige nieuwe station, waar je door alle verdiepingen heen kan kijken. Een menigte mensen. Zoals altijd op tijd naar hun doel. Doelgericht. Of even wachten en (n)ergens aan denken. Er liepen allemaal beesten. Grote beesten, zo groot als mensen, van pluche. Groene vogels. Gele kanaries. Bruine Giraffen.

Ze waren met heel veel! En bewogen zich héél langzaam. Of eigenlijk bijna niet. Ze deden niets geks, maakten geen contact. Ze waren daar gewoon. Bewogen zich door de massa of zaten stil op een trap. In tableau, zoals dat in theaterthermen heet. Prachtige bewegingen! Maar ze maakten iedereen in de war.

De mensen. Gewend zich anoniem op te stellen in de openbare ruimte, werden geïntrigeerd! Of .. ze liepen door, zonder zich eraan te willen laven, keken weg. . Of, ze keken verwonderd om. Dit verstoorde geheel de dynamiek der reizigers!! Iedereen botste tegen elkaar op, liep langs elkaar weg of keek nog eens om en daarmee per ongeluk iemand aan. Ha! Wat een grap.

Stilte. Verwondering. En daarmee iedereen zich weer bewust van het hier en nu; "Wat is DIT nu?!" Pura Vida. Inderdaad ........... het onbewaakte ogenblik zichtbaar maken is soms noodzakelijk ; ) Hoe je er ook mee om gaat ... je doet IETS.

We hadden in Costa Rica al ontdekt dat als je langzaam loopt, je er dan sneller bent.

Leven in Overvloed

Costa Rica. In allerijl op reis. Maandag beslissen, zaterdag weg. Zon, zee en palmen. En een oneindige overvloed aan groen. groen. groen. Prachtige planten en dieren. Alles op zijn allermooist! Hebben wij een mus. Hebben zij een mus met een kuifje. Hebben wij een merel, die van hen is grijs met een gele buik. En dan de kolibrie die de ananassen bevrucht... en mensen die de hele dag zwaaien naar elkaar.

Het groen dat nooit ophoudt. Op iedere vierkante meter bruist het leven in al haar schoonheid. Niemand hoeft dus ergens naar toe. De dieren niet. De mensen niet. Alles is direct te vinden. Dus geniet! Pura Vida. Geen angst. Kinderen worden opgevoed zonder angst. De dieren zijn niet bang voor mensen. De mensen houden van elkaar en de natuur. Ze hebben een Universiteit van de Vrede met standbeelden van beroemde pacifisten en duurzame energie programma's.

Leven in Overvloed. Het brengt schoonheid. Want hij die schoonheid ziet, gaat er ook naar leven. De wereld wordt geschapen naar zijn eigen evenbeeld. Je kan het God noemen, die schiep de wereld toch immers ook zo? Maar ook gewoon ..... het hier en nu. Ze vroegen wat wij voor werk deden. En wij zeiden dat wij Pura Vida leren aan de mensen in Nederland. En dat is wat we doen. Ze snapten er niks van, niet bekend met het feit dat het leven ook op schaarste gebaseerd kan zijn.

Het leven in overvloed is ook hier. Ik huilde toen ik me dat realiseerde. De kou in Nederland voelde toen ik daar uitkeek over de bergen . . . en het licht in Nederland zag toen ik terugkwam. Écht een land van Licht! Als je het wilt zien, kun je een wereld scheppen naar haar eigen evenbeeld. Licht is altijd dichtbij. En daarmee een leven in overvloed ; )

Wat fijn!

Wat fijn, als mensen je zo goed kennen. 'Met een open boek lees je nog eens iets', staat er op een van onze orakelkaartjes van Spik en Span (geheime act van Noor en Dineke). Maar niet iedereen kan je zomaar lezen! Dat vereist een goed inlevingsvermogen en ook het vermogen om verder te kijken en meer te zien. En dan een liedje op te sturen dat zo schoon is.... dankjewel Annedien.

De Waarheid

De waarheid woont,
de waarheid is,
de waarheid is herkenbaar.
Stel je eens voor dat iedereen de waarheid weet?

De waarheid woont in oude stenen en in het onbewaakte ogenblik,
In de ogen van de onbevangene, een kind, dat niet weet
dat de waarheid de waarheid is,
Want, als je denkt de waarheid te vinden, zo, dat het vastomlijnd is en je er een constructie omheen kunt bouwen,
Dan heb je het mis, dan is de waarheid al weer voorbij.

De waarheid wil ongrijpbaar blijven,
Net als ik.

Maar, hoe kun je een ongrijpbare waarheid herkennen?
De herkenning is van jou.
En dat is wat je ermee doet.
Dat maakt, dat de waarheid voor iedereen anders is,
En zich aan iedereen anders openbaart.

Maar hoe kun je er dan over praten?
De herkenning die ondefinieerbaar is en zo moeilijk in woorden te vatten.
Er zijn geen woorden voor de waarheid.

Je vervalt in termen als ‘ik voel’, ‘ik denk’, of,
‘ik weet het zeker’,
maar je kan er nooit een ander mee overtuigen!

Dat maakt de waarheid breekbaar,
Maar voor jou een rotsvast vertrouwen.
‘alles van waarde is weerloos’, schreef Lucebert,
en misschien bedoelde hij dit.

En dat is het ongrijpbare, en toch kun je het delen,
Als je de herkenning deelt.
De vonk van het onbewaakte ogenblik,
Van het oplichtend moment.
En dan het lef (!) om er samen iets mee te doen.

Of liever, de wetenschap dat de herkenning de waarheid is,
Voor ieder persoonlijk, je hoeft niet te weten,
Enkel het vertrouwen in elkaar dat je de vonk van het oplichtend moment
Meeneemt in je verdere handelen en beslissingen,
Dan herken je elkaar.

Of liever, herken je de waarheid in elkaar,
Of, de waarheid van de ander.

Wat, als iedereen de waarheid zou herkennen?
Dan is er werkelijk respect.


Quid est veritas?
Wat is de waarheid?

Vir qui adest!
De man, de mens, die er is, die erbij is.


De herkenning van de waarheid,
Zo, dat je er sprakeloos van wordt.
Kun je de waarheid samen groter maken?
Ja! Door haar los te laten en te laten zegevieren.
Vrijheid is liefde.


Noorderlicht, Altafulla 10 april 2006

gepubliceerd in de Zomereditie van Great Place to Live
foto: Noor in Argentina

De Liefdesbij

Ik kreeg de bij van Jascha en Carolien. Vorig jaar. Het was een heel bijzondere bij. Hij gaat van dame naar dame om hen te helpen gelukkig te worden in de liefde. En nu, hoorde de bij mij mij. Jascha en Carolien waren inmiddels in gezelschap van ware liefde. 'Zorg goed voor de bij' zeiden ze nog. Of zorgt de bij voor mij?

Ja, hij zorgde goed voor mij. Hij zoemde stil door de kamer. Zijn vrolijk gezichtje mijn hoop. De liefde van mijn vriendinnen daarbij. Mij is het ook gegund. Soms was er een hele mooie flirt voor de zomer of een weekend, en de bij bleef.

Tot opeens mijn liefde daar was. Groots en meeslepend. Stil en dichtbij. De liefde reikte uit naar weidse vergezichten en plaatsen in mijzelf waar ik nog nooit geweest was. Overstelpt en onder de indruk van de intense liefde, vroeg ik mij af wat ik toch eerder met die jongens had geprobeerd! Proberen inderdaad. Dit IS.

En dat wist de bij ook. Vorige week heb ik hem weggegeven. Heel bijzonder. Aan Talitha. We spraken af in de 1e klas en we spraken over liefde. Over de grootsheid daarvan. En over de openheid die in jezelf nodig is, om liefde te ontvangen en om Liefde te geven.

Vaarwel bij. Het was fijn bij mij.

Verleidelijke dames in een burka

Ik kijk wederom uit over het meer. Dit maal met een klassiek muziekje op de achtergrond, live piano, beetje jazzy, obers in pak en palmbomen om mij heen. De wolken zijn mistig en verdikt, als een landschap van bergen in de verte. Je zou er gedichten van gaan schrijven. Alles lijkt verstilt.

Ook opvallend. Veel chique moslims hier, waarvan sommige geheel in burka met alleen de ogen open gelaten, lopen heel trots en elegant hand in hand met hun man. Met pumaatjes onder de burka. Hippe zonnebrillen. Én een vrouw met een Burberry hoofddoek met bijpassend burka met Burberry randje onderaan. (!) De rijke olielanden beleggen hun geld in het veilige Zwitserland. Zijn wij ook meteen veilig omdat hun geld dichtbij ons is.

En ook gekke, vrije mensen hier, meer dan in Vevey (ben nu in Montreaux) en gekke gezinnetjes die overal vandaan lijken te komen. Met nóg vreemdere hondjes. ggrrrrr. hhrrrggrrr doen de kleine hondjes tegen elkaar. Maar dat is dan ook het enige onvertogen woord dat je hier hoort.

* * hij leidt haar naar een bankje, ze gaat met haar hoofd naar het meer gericht zitten. Zodat niemand ziet hoe ze haar hoofddoek voor haar mond weghaalt en een lik neemt van haar ijsje * *

De verleiding is te groots met die dames in een burka. Parelrandjes, zijden stoffen, knisperend. Zelfs ik, kan alleen nog maar aan sex denken. Je ziet haar ogen, met kohl omrand. Je wil haar mond zien, haar benen, haar voeten strelen. Zou dat de échte reden zijn? Want wie O wie vraagt er nu eigenlijk om een burka?? Ik lees overal dat Allah (zijn naam is groot) het niet is. Dus wie dan wel?

De vrouw is een geheim. Het geheim van een man.
Of, blijven ze liever het geheim van zichzelf?

kijk voor prachtige foto's van meisjes in Burka naar de serie Sisters van Martine Stig. Waarbij ik graag opmerk dat op het moment dat zij de foto maakt, zij roept: "Smile!". Zie hier het resultaat ; ) (even vergroten)

Een stukje Burning Man in Zwitserland

In het onberispelijke Zwitserland is alles schoon en mooi. Geen onvertogen woord, geen schreeuwende mensen en kinderen, je wordt met alle egards benaderd, vriendelijk en met aandacht. Heerlijk vertoeven in je eentje. Verwonderen langs dat hele schone meer.

Meer. Meer. Meer. Ik krijg geen genoeg van dat meer! De weidse vergezichten, de rust, de ruimte, de bergen in de verte. Het water, altijd een metafoor. Want ook wij zijn als een druppel in het universum. En een druppel maakt het niet uit waar hij is, in een wolk, als regen, waterdamp, als een woeste golf of het kalme meer. En de kalmte van het meer doet zoveel goed als je zelf de stilte zoekt.

En opeens .... zag ik hier een stukje Buring Man. Plotseling. Heel mooie gesitueerd aan het meer, een freak die zijn wensen heeft gestold tot een eeuwigdurende beweging. En iedereen kijkt en verwonderd zich.

En ik bedacht me. Er zouden eigenlijk overal stukjes Burning Man moeten zijn. Dat maakt het leven zoveel leuker!! In september verzamelen 50.000 mensen zich in de Nevada woestijn om geheel zelfvoorzienend een onvoorstelbaar feest te maken. Met lampjes, lichtjes, de wildste fantasieën. Omdat ze daar (zeker in Amerika!) eindelijk zichzelf kunnen uitleven, on begrenst de schoonheid van het leven willen vieren.

En de meest waanzinnige ideeën tot uitvoering willen brengen.
Fijn om dat in het gewone leven tegen te komen.

speciaal daarom, voor jullie, naast een foto van het beeld aan het meer, een foto van mij op Burning Man.

Het onberispelijke Zwitserland

Nu weet ik waarom de musjes wegtrekken uit Nederland. Er is helemaal geen gras! Ze noemen ze toch gras-musjes? Hier zitten ze de hele dag in het gras.

Er zijn ook allemaal kunst-stukjes gemaakt van bloemen en planten. Zo zag ik een uil, een grote pauw, het St. Peppers Lonely Heart tafereeltje en nu een soort iglo in opbouw van plantjes, waar de musjes naar toe vluchten als een boot teveel lawaai maakt.

Het zou ook kunnen zijn dat de musjes bij ons wegvluchten omdat er structureel teveel lawaai is. En ze bovendien geen kunstige toevluchtsoorden hebben waar het goed toeven is ; )

Niets

Vandaag trok in de Tarotkaart Niet-ietsheid. Een verbeelding van het woord shunyata dat door Boeddha is bedacht. Alles is niets, niets is alles. De tussen-ruimte maakt het verschil. Vanuit het niets kan iets ontstaan.

Geniet van de leegte. Van het niet-weten wat de toekomst gaat brengen. En ik bedacht me, hoezeer is dit vergeten in onze samenleving! Álles is bedacht! En in ieder gesprek benadruk ik het belang van rest-ruimte. Zowel in denken als in fysieke zin. Maar als het er op aankomt, is het altijd moeilijk dit op jezelf toe te passen.

Geleerd om je eigen leven in eigen hand te nemen, je eigen realiteit te scheppen. Dit impliceert een voortdurend handelen, vooruit denken, intenties bepalen, op het juiste moment actie ondernemen. Te leven in het hier en nu. Maar als je even niet weet waar dit toe gaat leiden wordt het een stuk ingewikkelder. Denk je dan.

Je wordt teruggewezen naar het hier en nu. Geniet van het niet-weten. Geniet van de rust die dit geeft. En dit ...... impliceert vertrouwen dat je intentie juist is en dat de weg zich wel zal wijzen. Leven in het onbewaakte ogenblik.

En als ík het hier nu moeilijk mee heb, hoe moeilijk is het dan wel niet voor een projectontwikkelaar of een beleidsmaker? rest-ruimte. Niet alles ingevuld zodat, als een gebied wordt ontwikkeld, de mensen die er gaan wonen de gelegenheid krijgen om zich het gebied zélf eigen te maken.

Iedereen wil graag dat een gebied identiteit heeft. Soul. Waar je verwondert en bijzondert. Waar je acties onderneemt die jezelf vooruit brengen! Acties, die je nog niet had bedacht. Maar toch ... als alles is ingevuld komen deze gedachten niet, of wil je je plannen elders realiseren, of wil je zelf zo'n gebied om te ontwikkelen (.. ; )

Als Speelgoed dat niet tot je verbeelding spreekt en waar je dus niet mee kan spelen. Georganiseerde chaos of .. het toeval organiseren zijn nieuwe management stijlen. Maar eigenlijk betekent dit dus het niet-weten in ere herstellen. Ruimte maken voor leegte waarbinnen dingen kunnen ontstaan. Niet bang zijn.

En geld verdienen, je imago of je project laten slagen staan dit in de weg. En dat terwijl, met een stukje on-in-gevuld-heid zo'n project op termijn veel succesvoller is. Innovatie is Ruimte maken zei iemand eens, en .... hoe letterlijk betekent dit de leegte toelaten!
En ..... wie durft het aan?

Diep in mijn hart

Eindelijk gevonden. Een van de mooiste liedjes.
Gezongen door Jaap Valkhoff.

Pierre van Duijl (De Dopegezinde Gemeente) kan het ook prachtig zingen. Dus als je hem ziet, vraag er eens naar ...

daarom ook een liedje van Pierre

Vrijheid in Verbondenheid

Opeens popt het overal op: Vrijheid in Verbondenheid. Op mijn werk, bij de bruiloft van mijn nichtje, in de sociale netwerken, tijdens de nacht van de filosofie. Transparantie maakt alle verbindingen zichtbaar.

En het lijkt alsof iedereen zich opeens realiseert dat we sámen leven en dat het ertoe doet, dat je een individu bent. Dat iedereen anders is. Rudi Visker zei het in zijn lezing:'Pas in interactie kan men vrijheid ervaren'. En er is iets raars aan de hand, in de publieke ruimte denkt iedereen maar te kunnen doen wat hij thuis ook graag doet. Het doet er eigenlijk niet toe wat die ander daar dan van vindt. 'Het vraagt om een schokvrij individu, maar misschien is die ander thuis wel helemaal niet schokvrij'.

Pas in interactie zien we wie we werkelijk zijn. Hoe we de ander wel of niet de ruimte kunnen geven om ook zichzelf te zijn. Hoe we samen kunnen ont-wikkelen. Grappig, want dat veronderstelt dat je de ander werkelijk zíet en kan laten in zijn of haar ontwikkeling. En wie kijkt er nu echt naar elkaar?

Ik bood laatst mijn excuses aan, aan een onbekende meneer in de trein. Ik genoot van het open raam en de wind in mijn haar. Die meneer niet. Die wilde het raam dicht. En ik werd spontaan chagrijnig en keek hem woedend aan en deed het raam dicht. Gestoord in mijn private zijn in de publieke ruimte. Na een kwartiertje keek ik voorzichtig tussen de stoelen door, in die meneer zijn private ruimte in de publieke trein, en bood mijn excuses aan. Die meneer moest glimlachen.

Iemand zei eens dat ware welvaart schuilt in de omgangsvormen tussen mensen. Daar schuilt het fatsoen, de kiem van alle interactie die naar iets goeds leidt. Het ontbreken hiervan is dit een vorm van maatschappelijk geweld. En eigenlijk .... zou je hier net zo hard tegen moeten optreden (ahum) (De Nieuwe Achteloosheid door Frans Vosman). Maar wie zijn diegene dan, die hier tegen optreden als het zo een intiem moment is (toch) een interactie tussen twee mensen in de publieke ruimte? Of in een interactie van één met een hele publieke groep? Bijvoorbeeld als je Twittert terwijl je een lezing volgt...

En naast de publieke ruimte ..... niets is mooier dan twee mensen die JA zeggen tegen elkaar, samen willen leven om tegelijkertijd ten volle van elkaars individu te genieten! En wensen, dat de ander groeit en bloeit zoals dat bij hem of haar past.

Vrijheid in verbondenheid. Zowel fysiek als virtueel.
Zowel privé als in het publieke domein.

Deze essentie maakt het leven betrekkelijk eenvoudig.

"Out of The Box"

Vandaag hoorde ik bij Kunst aan Zee over Mono-culturen en Multi-culturen. Mono-culturen, dat alles hetzelfde is; overal de Blokker en de H&M, overal dezelfde bureaustoelen en leaseauto's, overal dezelfde principes; alles gaat over geld.

Multi-culturen is natuurlijk veel interessanter. Daar is van alles wat. Gek dat je dat zo benoemt eigenlijk, de wereld is één grote multi-cultuur! De macht van het geld blijkt echter zo sterk dat er opeens een mono-cultuur ontstaat. Hhmm. Gelukkig gaat de nieuwe Great Place to Live krant over de Schoonheid van Geld.

Mensen vinden mij creatief, met zulke bijzondere ideeën en associaties. Maar ik bedacht me, ik LEEF een Multi-Cultureel leven. Heb vrienden in alle lagen van de bevolking, mijn fascinatie voor mensen en hun leven is groot. Ik wil het weten . . . wat hen beweegt, motiveert, frustreert en verwonderd. Ik wil ook mijzelf verwonderen. Doe niets liever dan door de wereld lopen in bijzondere gebeurtenissen. De reikwijdte van mijn beleving koesteren... En verbaas mij er telkens over dat mensen een Mono-cultuur accepteren, dat ze daar genoegen mee nemen.

En tóch zo hongerig zijn naar mooie verhalen en unieke ervaringen. Out of the box denken noemen ze het, als ze het zelf doen. Alsof je kunt zeggen: 'nu spring ik buiten mijn kader, let op! Nu.' Dat veronderstelt dat je weet dat je een kader hebt, én wat daarbuiten dan ís. Dan kun je dus buiten je eigen kader denken. Dus waarom zou je dan binnen dat kader leven? Als je weet hoe het er buiten is?

Spannend! Great Place to Live in het nieuws

Spannend, hoe iets groeit en bloeit. Twee jaar geleden hebben we Great Place to Live ontwikkeld. Uit een verlangen iets te doen voor mensen die het verschil maken. Die hun hoofd boven het maaiveld uitsteken en daarmee het verschil maken.

Nu gaan we een nieuwe ontwikkeling in. Eentje die ik nog niet helemaal kan overzien. Er ontstaan projecten, programma's en toekomstvisies. Groepen mensen lijken zichzelf te mobiliseren om een mooie wereld te scheppen. Mensen voelen zich thuis. Great Place to Live wordt daadwerkelijk als een vrijplaats gezien (én benut) om tot de essentie te komen, en vanuit daar te ondernemen.

Max Herold schreef al eens een artikel over Great Place to Live en nu staan we dan ook echt in de krant. Op 6 mei verscheen een groot artikel met prachtige illustratie in de NRC Next. Je kan het vinden op de site (bij Events) én natuurlijk op de weblog van Marije Ravelli. Die dit artikel heeft geschreven nadat zij de Inspire Day heeft bezocht. En dat is hoe het ontstaat en hoe het sprankelend en fris blijft. Mensen gaan meedoen en ervaren wat het is om zelf een Great Place to Live te maken. Iedereen kan dat. Overal.

De Euromast

Ik spreek vaak af op de Euromast. Een toeristisch, door Rotterdammers vergeten plek waar het goed toeven is. Vooral als de toeristen elders zijn. Het weidse uitzicht geeft zo een weids perspectief dat gesprekken als vanzelf een hoger niveau krijgen ; ) wat leidt tot meer essentie. Én verwondering. De grootse haven en stad aan je voeten. Het is net als bij de zee, daar botsen je gedachten nergens tegenop waardoor ze alsmaar mooier worden. Zorgelozer en puurder. De Euromast heeft nog als voordeel dat je allerlei anekdotes over de stad kunt vertellen. De ontwikkelingen, de toekomst, de leuke weetjes, stiekeme plannen ; )

Laatst was ik er weer. Met Youssef afgesproken over zijn stage bij Great Place to Live. Hoe dat was. Hoe dat zou kunnen worden. Het was op Hemelvaartsdag. Eigenlijk een vrije dag. Maar hij is Moslim en mijn religie is altijd. Dus het was een goed moment. Het werd een heel boeiend gesprek. Het werd steeds drukker. Bussen mensen hadden zich verzameld om het uitzicht te bezien. Vele talen om ons heen. Uiteindelijk wilden wij weg. Er stonden minstens 50 mensen te wachten op de lift! Het was geen doen. Dat vonden zij ook, van de Euromast: 'Er mogen bij hoge uitzondering mensen onder begeleiding met de trap naar beneden, dit duurt ongeveer 10 minuten'. 'Jaaaaa!' zeiden 30 mensen (!) en met zijn allen liepen we de trap af.

De trap??? Een zeer ouderwets stalen trappenhuis met open treden dat direct in de schacht van de Euromast was gehangen, met een peilloze diepte ernaast. Spannend!!!!!! Het duurde meer dan 10 minuten. En we hoorden dat eens per jaar de NK (Nederlands Kampioenschap) Trappenlopen hier werd gehouden. Op én af. Wauw! Ik wist dat helemaal niet. De hoogste trap van Nederland leent zich natuurlijk het beste voor dit ongewone kampioenschap.

En ik vroeg mij af. Stormt iedereen dan tegelijk die trappen op? Of gaat het per interval en kan je elkaar dan inhalen op die trappen, of juist niet?

Ra Ra waar ben ik en wat doe ik?

Soms is het betrekkelijk eenvoudig te zien wie je bent. Martijn Aslander schreef een heel bericht over hoe je je bankgegevens inzichtelijk kan krijgen, wat je waaraan uitgeeft, hoe vaak je boodschappen doet enzomeer. Ik vond het afschrift van mijn creditcard terug en vond het ook een aardige analyse geven van mijn reis ; ) Nu nog een advies hierover van mijn bank, speciaal voor mij gemaakt.

Een 2e klas reis

Soms reis ik liever 2e klas in de trein. Mijn mega luxe van een 1e klas OV Jaarkaart kent ook zijn keerzijde. 's Avonds terug om een uur of zeven begeef ik mij tussen vermoeide mannen in grijze pakken die zich verdiepen in een dossierstuk, het Financieel Dagblad of hun laptop. Trouwringen geven de vrouw thuis weer waar ze naar toe gaan. En dan ik, in vrolijke kleuren gekleed met een futuristische strip of de Donald Duck. Of mijn laptop natuurlijk ; ) Maar dat is een Mac. Er reizen overigens ook hele leuke mensen 1e klas en die grijze mannen geven ook een soort rust.

In de 2e klas kwam het verhaal van de zwevende priester tot mij. Plezier, kabaal, een aangeschoten jongen met zijn vouwfiets en een échte Rotterdamse. Kletsen. Zomaar over van alles. De gekkigheid der dingen. Vierkante wielen waar je vroeger nooit last van had en een prestige brug in Rotterdam die niet tegen wind kon.

De Rotterdamse schaterde het uit! Ze las de krant en las voor: 'Zwevende priester verdwenen, toen hij opsteeg aan duizenden ballonnen'. Het verhaal werd steeds bizarder. Toen bleek dat het een reis was bedoeld om geld op te halen voor vrachtwagenchauffeurs. Hij was vertrokken in een opblaasbare stoel, de wind hem de andere kant op had gewaaid en zijn mobiel het niet meer deed. Toch gek dat er geen vliegtuigje meevloog.

De priester. Op een dag zei hij 'Ik heb een goed idee!', en iedereen verklaarde hem voor gek, maar vond het uiteindelijk ook een goed idee 'Uniek in de geschiedenis!'. En nu is hij kwijt. Dacht hij, 'God roept mij' toen hij de andere kant op werd gestuurd? In de trein was iedereen het er toch over eens dat het de bedoeling van God was geweest 'Hij zal wel iets of zijn kerfstok hebben gehad'.

Of niet. En was het de bedoeling van God om wereldwijd te laten zien dat je waanzinnige ondernemingen kunt starten, zomaar voor je plezier én voor het goede doel? Het onbereikbare nastreven. En dat er dan altijd mensen zijn die je helpen je droom te realiseren. Ongeacht de goede afloop ..... Op hoop van zegen.

Living the Dream

Amerika. Eerst Burning Man, daarna L.A. en Arizona. Waarbij ik Amerika zelf veel vreemder vond dan Burning Man. Want daar is iedereen vrij. Deze foto is gemaakt in Sedona. Een plaats waar, naar men zegt en voelt, de energie van alle chakra's van de aarde samenkomt. Met natuurlijk massa's toeristen die van zonsondergang naar zonsondergang reizen. Om ooit de zon weer te zien opkomen aan de andere kant van de wereld.

Gepubliceerd op Next Nature door Hendrik-Jan Grievink en straks ook in het nieuwe boek van André Meiresonne. Ik gebruik deze foto ook, net als vele van Burning Man, in mijn lezing over Great Place to Live. Je valt stil. De bizarre werkelijkheid overvalt. En meteen is duidelijk hoever mensen van de natuur zijn afgedwaald. En zich gedragen als consumenten van de aarde. Tot de aarde op is.

"Spel is werkelijkheid, de hoogste werkelijkheid van het ogenblik, en het ogenblik, is de hoogste werkelijkheid van de tijd" uit Amram de Clown van Siegfried E. van Praag.

Het vuil, de stad en het plein.

Lieve stad.

Ik denk dat jij heel mooi bent.
Ik zie het soms,
en soms heel vaak.

Waarnaar ik kijk
Is mij een raadsel.
Lelijkheid, storm en wind
Weidse vergezichten en ook mensen

En toch lijkt alles een mogelijkheid
Een deur naar een andere wereld.
Het groen geeft licht, het asfalt glittert,
En ik loop als enige over het grote plein.

Helemaal niet alleen
Want alles schijnt me toe

Noorderlicht

gepubliceerd in de Nieuw Rotterdam 2007

Het kleine meisje liep door de wereld

Het kleine meisje liep door de wereld. Ze verwonderde zich. Overal zag ze een kleine wereld in. Onder het mos woonde een het elfje dat ‘s ochtens naar buiten kwam en zicht uitstrekte in de zon en genoot van de zachtheid van het mos, dat voor haar heel groot was. De boom was de meester tot wie zij zich kon wenden om raad, daarachter school de grote wereld en het grote gevaar. Gelukkig kon het elfje vliegen.

Op zee waren de grote zeegeesten die veel ruimte nodig hebben. Die je meenemen en je de weide horizon laten zien. Voor wie het niet uitmaakt of het nu stormt of windstil is. Ze brengen altijd vrede, maar soms zijn ze ongedurig. Je kan altijd met hen mee. Het kleine meisje rustte in de armen van haar vader, die met één hand het schip bestuurde. Ze keek naar de zeilen, voelde de kracht van het schip en de elementen en reisde met haar vader én met de geesten mee. Wans soms lette hij even niet op.

Het meisje werd iets groter. Een klein beetje maar. De elfjes waren er nog steeds. En ook de werelden van mensen. Die waren meer verborgen. Mensen zeiden iets maar bedoelde soms iets anders. Ze bewaakten het ogenblik en vergaten de diepte. De diepte van betekenis die het meisje wel voelde. Maar wat zie je dan? Vreemde beelden drongen zich aan haar op. De onbewaakte ogenblikken waarin de onuitgesproken gedachten zichtbaar worden.

Het meisje was ook bang. Voor de vuilniswagen bijvoorbeeld, omdat die alles vernietigt. En ze herinnert zich dat ze kruipend over straat ging, achter de auto’s langs, omdat haar moeder had gezegd dat ze nu groot genoeg was om alleen naar school te gaan, maar vergeten was dat het woensdag was. De vuilniswagen. Waarin mannen alles gooiden wat niet deugde. Wat mensen niet meer wilden hebben. Wat gooien mensen zoal weg?

Liefde? Hun eigen dromen, herinneringen die er niet toe doen of waar ze niets mee willen. Spullen die hun imago niet bevestigen. Speelgoed van de kinderen omdat die uit huis zijn. Nutteloos verpakkingsmateriaal, weggegooid eten, oude viltstiften, rommel. Héél veel rommel. Het meisje geloofde niet in rommel. Zij geloofde in de heelheid van de aarde. Energie is altijd energie die je ergens voor kan gebruiken.

Het meisje ging naar school. Scheikunde. Alles bestaat uit moleculen. En uiteindelijk, zijn dat allemaal dezelfde deeltjes. De verhouding ertussen bepaalt wat het is. ‘Oh’, dacht het meisje, ‘dus niets is iets! Het niets, bepaalt wat het is! Dus alles is hetzelfde’. Het meisje snelde in de tijd vooruit en kwam tot de conclusie dat je dan van vuilnis een biefstuk kan maken. Nu staat nano-technologie nog in de kinderschoenen, maar straks kan dat.

Niets is iets. Maar wat maakt dan wat het is dat het is? Het meisje ging op zoek. En langs bergen en dalen accepteerden de mensen het leven zoals het was. De elfjes zwegen. Mensen stelden vragen, maar dan vooral aan haar. Wat ze wilde worden, hoe dat zo was gekomen, dat zij was wie ze was. Mensen gaven antwoorden. Over technologie, de kunst, politiek en over hoe de maatschappij in elkaar steekt. Het bevredigde het meisje niet. De antwoorden verzwegen nog altijd de wereld erachter.

Ze besloot een tijdje zich aan te passen en te doen alsof dit het was dat het leven haar te bieden had. Maar zij raakte onmiddellijk verwikkeld in oplichtende zaken als sex, drugs & Rock and Roll. Ook heel tof. Het meisje leerde te genieten van de aarde! Of, hoe de mensen haar beleefde en hoe je er plezier kon beleven. De vaardigheden der aarde. Je hoofd boven water houden! En toch ....... riepen de elfjes haar weer toe .... blijf zoeken! Je vind het wel. En ze gaf niet op.

Het meisje studeerde. Het meisje ontmoette bijzondere mensen die in haar geloofden. Die zagen wie ze werkelijk was. Ze raakte gefascineerd door mensen en hoe zij hun leven inrichten. Leven mensen hun dromen na? En hoe kun je de dromen van mensen benutten voor innovatie en vernieuwing? Waar zijn die mensen en wat doen ze? Ze ontmoette er een heleboel. Want hij zie zoekt ...... Ook had iemand eens aangeraden 10 leerdoelen op te stellen, van 1 tot 10. Na een aantal jaar kwam zij erachter dat deze een leidraad hadden gevormd.

Intentie geeft betekenis. Het onbewaakte ogenblik kan werkelijkheid worden! De wereld erachter. Is de wereld van intentie. Die richting geeft aan je dromen, aan je gedachten, aan je handelen, aan hoe mensen op je reageren. Dat maakt het realiteit. Als je de juiste vragen stelt herken je op een gegeven moment het antwoord. Ergens. In een situatie. Een onbewaakt ogenblik dat voor jou bedoelt is. Je kan erop varen. En de grote geesten komen je tegemoet.

Iemand zei eens: Wees moedig en grote geesten snellen je tegemoet! En het is grappig, dat moedig zijn in deze wereld betekent jezelf te zijn. Dat je dán de wereld ziet die je altijd hebt gezocht. De wereld achter wat mensen zeggen, de wereld van betekenis en zingeving. Het vervullen van je eigen dromen. Het meisje besloot de wereld te veroveren.

Door te zoeken naar mensen die óók hun dromen verwezenlijken. Die hun hoofd boven het maaiveld uitsteken (want ongemerkt, ben je dan opeens een hoge boom die veel wind vangt, als authenticiteit je leidraad is) en daarmee het verschil maken. Voor werkelijke innovatie. Sociale innovatie. Waarin er een synergie is tussen het realiseren van je dromen, economie en maatschappelijk rendement. Ook had het meisje inmiddels geleerd dat je de juiste woorden moet gebruiken om de wereld te beschrijven die je altijd hebt gezien.

www.greatplacetolive.nl

Dit bericht is geschreven voor De Labiel en verschijnt nu in de serie DURF ontwikkeld door Corné Cox. Ik kreeg het stokje van Sanne Roemen en ik geef het bij deze door aan Lisette Togtema

Op een zondagmorgen

Heel weinig geslapen. De nacht dat mijn vriendinnetje Barbara haar grote liefde ontmoette. Heel gezellig. 5 uur thuis. Toch nog douchen en haren wassen, anders werd het niks de volgende ochtend. Een foto shoot. Juist.

Naar Amsterdam, een tochtje over het IJ, een echte studio. En Manon van der Zwaal, die mensen écht kan fotograferen. Zoals ze werkelijk zijn. Een camera op 20 centimeter afstand. 'Eh ...... ', 'ik zet wel even een muziekje voor je op'. Het werd Billy Jean. And here I am, full page, full swing in de Goodies.

Het licht van de Oerknal

Foto Casper Baghuis

Het licht van de Oerknal is er nog steeds. Ik wist dat helemaal niet. Maar eerst was er materie. Het licht kon geen uitweg vinden en knalde toen alles uit elkaar. Het universum ontstond. Het licht was opeens overal. Nu dus ook nog.

Het is nog roder dan infrarood. En dat noemen ze 'koud licht'. Licht dat wij niet kunnen zien. Maar dat je wel kan vangen. Boven op de Schouwburg in Eindhoven staat een schotel. Die vangt dat licht. En daarmee stuurt die energie een schouwspel aan dat Ludo Baghuis heeft gemaakt. Prima Nova. In 's werelds kleinste theater waar je met zijn twee-en in kan. Het oudste licht stuurt dus het nieuwste licht (LED lampjes) aan. De Verbeelding van de Oerknal.

Ook weet ik opeens dat het licht van de zon dat je ziet 9 minuten oud is en het licht van de volle maan 2 seconden (met 300000 km/seconde van de zon naar de maan naar de aarde gegaan, dus 9 min en 2 sec oud! want je ziet de zon....). Tot hoever zou het licht kunnen gaan? En, zou ik daar eens kunnen zijn om te zien hoe het licht eraan komt?


* * Of, te luisteren naar alle geluidsgolven die de ruimte in zijn gestuurd? Wist je dat die ook geen einde kennen? En ruimteonderzoek, op zoek naar signalen van andere planeten steeds weer fragmenten ontvangen van ALLE radio en tv en satellietuitzendingen... dát is nog eens ruimte vervuiling. Ook wel het 5e element genoemd, naast water, lucht, vuur en aarde. De datawolk. * *

Met motorbakkers praat je niet!

We bezochten de Achterhoek. Het land waar ik ben geboren. Noor Bongers uit de Bongersstraat. Vernoemd naar mijn opa (én volgens mij ook mijn oma) omdat ze een fabriek hadden waar iedereen werkte. IJzer. Smeden. Als het heet is. Dat deden ze daar. Met verhalen waar je van onder de indruk raakt. Ook uit de oorlog. Waar mijn familie opeens een Duitser in huis kreeg, die beneden ging wonen. Hij wist het wel, dat via de achterdeur altijd eten naar buiten ging, voor alle onderduikers in de fabriek. Maar hij zei niets. Ze hebben hem later nog eens opgezocht. Toen hij gewoon weer in Duitsland woonde. Maar dat was heel vreemd geweest.

Nu waren wij er weer. Het was al een tijdje geleden. Sinds mijn vader niet meer leeft! En dat voelde niet goed. De begrafenis was groots geweest. Met 150 mensen die voortschreden in de sneeuw. Waar mensen nog stoppen voor een begrafenisstoet. Die éne dag sneeuw, vorig jaar februari. Het was prachtig. Iedereen in het zwart. We hebben een toast op mijn vader uitgebracht op de Ank. De watersportvereniging. In de Achterhoek .... de winterstalling van alle zeilers. Die in de zomer op pad zijn en in de winter samen biertjes drinken.

En stiekem, ken ik de vrienden van mijn vader al mijn hele leven. Samen op vakantie. En nu, waren mijn zusje en ik er voor het eerst écht zelf. Zonder vader. Marieke had iedereen opgetrommeld. Ze waren er allemaal. 'De meisjes Bongers komen!', en, 'Is er zo een groot feest? gaat er iets gebeuren?', 'Nee, dit is het. We zijn er, samen'. En dat was het. Een groot feest in het ongedwongen hier en nu. En iedereen liet me zijn boot zien.

Jammer toch dat ze allemaal een motorboot hadden gekocht. Al die oude vrienden aan de zeilerstafel. Want, 'met motorbakkers praat je niet, dat zijn geen zeilers!', zei mijn vader, zo ben ik opgevoed. En zo is het. Maar zeilers kopen soms opeens een motorboot als ze grijs worden.

. . En niets is eigenlijk een echt einde. Het weerzien was niet emotioneel, maar een stuk van je eigen leven dat je weer ontmoet. Op de Ank, waar we als kind al speelden terwijl papa met zijn vrienden biertjes dronk en zeilersverhalen vertelde ; )

Terug naar Noorland

Ik keerde terug naar Noorland. Het land waar ik mijn 30e verjaardag vierde, in september. Iedereen dacht dat ik echt jarig was. Het was na het seizoen op de Parade, waar ik een van de dames van de Episodes was. Mijn vrienden waren er. Ook die uit Brasil. Het is er heerlijk. Het einde van de wereld. We maakten er een tochtje langs het beekje de Noor. En dronken uit de bron.

We sloegen ons kampje op. De jongens gingen meteen hout zoeken, de meisjes maakten het gezellig. Er was zon. Het stormde. We deden Stille Disco. Wat ze daar heel vreemd vonden. Want ..... dan kun je elkaar toch helemaal niet horen! Grappig, wat als je de hoofdtelefoon afzet, kun je elkaar juist heel goed horen. De vreemdelingen uit de buurt waren er ook. Die hoorden daar. In Limburg zorgen ze voor elkaar.

Ook het studentenkoor uit Wageningen. Op mijn feestje. Ze zochten een tenor, en of ik er ééntje was. 'Nou ........ nee'. Maar 't was ingefluisterd door mijn vriendinnen want die vonden het feestje echt té Noor!

Het was heerlijk. En gisteren was ik er weer. Vrediger dan ooit. De eerste lentedag. Zonnig, de wereld nog in stille ontwapening, knisperend. We hoorden de specht en zagen de specht. Rustten uit op een bankje waarin ik me wentelde in de zon en genegenheid. Het was stil. Het uitzicht weids.

Iedereen lachte en was vrolijk. Heel weinig mensen kwamen we tegen. En iedereen zei gedag. Iedereen dronk een biertje op het terras op het pleintje. Wat doe ik toch in Rotterdam? In de grootstedelijkheid. Waar de mensen onvriendelijk zijn en het altijd druk is en vervuild. In Rotterdam zijn mijn vrienden. En lacht in de zon ook iedereen!

En ik kan op reis. Iedere keer een ander stukje Noorland vinden. En ga ik hier af en toe naartoe. Drink bronwater uit het beekje de Noor en voel me weer helemaal verkwikt. Noorwater drinken. Fris en helder.

Wat wil je nu eigenlijk zeggen?

Straatcultuur fascineert me. Boodschappen die je op onverwachte plaatsen vindt..... Een kleine collectie uit de landen waar ik ben geweest.

:: Portugal ::



:: Argentinië ::





:: Amerika ::





:: Nederland ::

Tussen de rommel en het universum

Iemand stelde mij aan iemand voor. Voor Great Place to Live. Hij kon bladen maken. En toevallig maak ik er één, dus hulp is altijd welkom. We mailden en spraken af. Hij zei nog ‘als je geen bezwaar hebt tegen rommel, ben je van harte welkom bij mij thuis’. Nu ben ik zelf een enorme sloddervos dus ik had geen bezwaar.

Aangekomen in het Huis aan de Rivier belde ik aan. De deur ging open. Een aardige grote, beetje vreemde meneer deed open. Ik keek naar binnen. Er was nog net één héél klein paadje vrij dat ergens naar toe leidde. Overal stapels stapels stapels boeken, papieren, paperassen. Stapels. Oneindig grote stapels die in de war waren. Ik had dat nog nooit gezien.

Er was een heel klein plekje op de bank. Waar ik nét inpaste. Ik zat rechtop. Durfde mij eigenlijk niet meer te bewegen. Keek rond. Hij zette thee. Alles was schoon, dat wel, niet vies. Maar al zijn herinneringen en toekomstige visies overvielen mij volledig en ik wist absoluut niet meer wat te doen. Ontredderd keek ik om me heen en riep het universum te hulp ‘Help! Wat moet ik doen? Hoe kan ik hem tegemoet treden? Dit wordt niks zo. Doe iets!!’.

Ik pakte een boekje van de bank, sloeg het op een willekeurige bladzijde open en las: “Oh wee hij, diegene die enkel zijn aandacht richt op de onoogelijkheden van de mens en zichzelf overlaadt met een rugzak vol narigheid omdat hij al deze onvolkomenheden als ballast laat zijn voor zijn eigen geest. En Oh, edelmoedig is diegene die uit deze hele berg juist die éne kwaliteit naar voren haalt, die verscholen zat achter al het andere, en dit het element laat zijn dat richting geeft”.

Hij kwam terug met thee. En ik zei opgewekt: ‘Goh, wat een brede interesse heb je’. Waarop hij zei: ‘Nou, dat valt wel mee’. En we kregen een gesprek over menselijke ontwikkeling, de maatschappij en sociologie. En, we hebben zelfs het hoefijzer (dat ik tot mijn schrik met de punten naar beneden zag hangen) een plaatsje gegeven bij de deur. Met de punten omhoog zodat het geluk kon brengen. Echt zoals het hoort ; )

verhaaltje uit 2006

mannen en vrouwen en dan .........

Weet je wat nu zo bijzonder is? dat de Inspire Day, en zometeen het Great Place to Live jongerenprogramma in Rotterdam wordt ontwikkeld door een groep vrouwen. Niet omdat dit persé zo is, maar omdat het zo is ontstaan. In den beginne waren er twee, toen kwam er een groepje van vijf, toen kwam er nog een filmmaakster bij en nu dan weer twee. Dat maakt samen negen.

Twee keer per maand bij mij thuis met kopjes pepermuntthee en koekjes. Normaal heb ik een grote hekel aan groepen vrouwen. Dat getetter en gekwiek. Maar dit schiet echt op. Iedereen kletst eerst maar wat, en dan is er rust, luistert iedereen naar iedereen en bedenken we samen een plan. Overwegen, bouwen en ondernemen. En vooral, samen plezier maken en de wereld bestormen met dat wat ons interesseert.

Zo sprak ik vandaag Ritzo en hij vertelde te ondernemen met jongens, ‘en dat moest ook maar zo blijven’. Ja. Maar zo raken de Raden van Bestuur nooit overbevolkt door dames. Toch met nét iets andere inzichten dan mannen. Mannen ondernemen graag met mannen omdat ze dan zichzelf kunnen zijn. Vrouwen ondernemen graag met vrouwen omdat ze dan zichzelf kunnen zijn.

Er ontstaan vrouwennetwerken die vrouwen sterk maken in de mannenwereld. Mannen clubjes waren er altijd al. Vrouwen clubjes ook, maar dan met een andere functie, of iets met liefdadigheid. Met vrouwennetwerken heb ik ook niet zoveel. Natuurlijk is Vice Venus bijzonder, maar daar komen ook mannen ; ) eh .....

Met feminisme of emancipatie heeft het ook niet meer zoveel te maken. Wél met vrouwelijke energie. Die, als vrouwen onafhankelijk zijn, heel sterk is. Die uniek is. en die kracht ... geeft een impuls aan een project. En zo uniek als de mannelijke energie ook is natuurlijk. Maar er zijn inmiddels zoooooooveel projecten en producten en systemen door mannen bedacht (door de geschiedenis heen, als een vrouw een computer had ontwikkeld functioneerde deze waarschijnlijk heel anders ; ) een computer volgens vrouwen logica?) en is deze energie overal merkbaar.

Dat het misschien tijd is voor vrouwen om samen te ondernemen en deze energie voelbaar te maken in de maatschappij. Dat zal een reden kunnen zijn waarom ik vele groepjes vrouwen om mij heen zie ondernemen. Om elkaar daarna weer te kunnen ontmoeten natuurlijk. Mannen en vrouwen die sámen ondernemen. En waarbij beider energie tot bloei komt. Gelukkig zie ik dat overal om mij heen ontstaan! En ga ik ook met Ritzo een prachtige onderneming starten ; )

Die me overigens vertelde dat in Georgië de vrouwen het voor het zeggen hebben. Toch eens tijd voor een reisje.