De onzichtbare vijand die van iedereen een verdachte maakt

1. 

'OH, jij hebt nog géen mening!' zei hij twee dagen na de aanslagen op 9/11. De wereld was in rep en roer en ik had inderdaad geen mening. Wél wist ik dat iemand een Meesterzet had gedaan die de wereld voorgoed had veranderd. 

De wereld werd daarna overspoeld door veiligheidsmaatregelen tegen terrorisme. Onschuldige mensen werden opeens állemaal verdacht een terrorist te zijn en moesten zich bewijzen het niet te zijn. Iedereen liep door poortjes, werd gefouilleerd, was verdacht. Het trok alle financiën. 

Er werden borden geplaatst in Rotterdam ‘wij waken met camera’s over uw veiligheid’. Ohja, dacht ik toen, is dat zo? Is dit veiligheid? Er ontstond een diepe angst in de samenleving met verstrekkende gevolgen. Het polariseerde bevolkingsgroepen.  

Het lijkt op nu. We vechten tegen een onzichtbare vijand, er zijn verregaande maatregelen, waar gezónde mensen zich aan moeten houden. Waarin de overheid opeens intimiteit kan beboeten (!), en straks met de noodwet je huis binnen mag komen, je gangen mag nagaan etc. etc. etc. 

Een samenleving waarin ieder gezond mens verdacht is. En zich voortdurend moet indekken en bewijzen. Die schúldig is als hij een ander mens aanraakt.    


Bestuurlijke integriteit  

De overheid regeert met repressie, normen en (eenzijdige) berichtgeving. Waarvan je je inmiddels kunt afvragen of dit juist is en berust op een integere grondslag waarin de vitaliteit van onze samenleving wordt gediend.  

Wat ik zie is dat in de maatregelen van de regering angst zegeviert. Zij komen voort uit angst (voor de onzichtbare vijand) en vergroten angst. Mensen worden wantrouwend naar elkaar.  

Ouders worden van kinderen gescheiden. Bij gescheiden ouders betekent dit dat één van de (gezonde) ouders zijn of haar kind niet mag áánraken. Wie weet voor hoe lang. Het kind toegang ontzeggen tot een van de ouders wordt, in echtscheidingen, inmiddels als mishandeling beschouwd. En hoeveel samengestelde gezinnen zijn er inmiddels?  

Oude mensen worden alleen gelaten in hun nadagen. Raken hun zelfbeschikking kwijt of ze wel of geen bezoek willen ontvangen. Sterven zonder nabijheid en een zachte omarming. Terwijl die laatste fase zo ongelofelijk mooi en belangrijk is. 

De overheid doet dat onder het mom van ‘zorgen voor onze volksgezondheid’. 

Maar is zorgen voor onze Volksgezondheid niet ook het zorgen voor een samenleving waarin vitaliteit ontstaat? Waarin mensen sterk zijn en weerbaar, elkaar beminnen en begroeten en in diversiteit omarmen? Waarin mensen samen-leven.  


De JA beweging

Sinds 2002 (de dood van Pim Fortuyn) heb ik mij afgewend van de politieke arena (waar verschillende mensen mij van kennen ;-)) en richt ik me uitsluitend op waardecreatie. Ook in bestuurlijke context, dwars door politieke voorkeuren heen. 

De JA beweging. Versterken wat goed gaat. Vitaliteit opzoeken en bekrachtigen. Dat werkt.  In mijn Great Place To Live edities (2005-2010) kun je er van alles over lezen. In de projecten erna (Nieuwe Oude Dag, Gezonde Wijk, Bank van Waarde) hebben we alles in praktijk gebracht.  

Ook mijn energetisch werk is hierop gericht: Wat is de bron van vitaliteit? Hoe versterk je dit en laat je lós wat niet dienend is. Dát is leiderschap.  

Ik heb daarin prachtige resultaten gezien. Die verschillen overbruggen. Juist omdat het de essentie weerspiegelt. Waarde creëert. Mensen willen dat ook graag, het geeft veel veerkracht en plezier. Met klinkende resultaten.


De weerbarstige werkelijkheid  

Het beleid van de overheid laat helaas  iets anders zien. Daarin wordt juist alles geïnstitutionaliseerd en moet voldoen aan een bepaalde norm. Norm. Waar aan je moet voldoen, maar die meestal geen ruimte geeft om jezelf te zijn.  

En authenticiteit, dat is nu nét wat mensen, projecten én een land een ziel geeft. 

De norm wordt nu 1,5 meter. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik in een situatie zou komen waarin de overheid mij verbiedt een ander mens te knuffelen en zich daar nog op laat voorstaan ook. Desnoods de wet aanpast.  

De onzichtbare vijand. Waarin mensen elkaar inmiddels aanspreken ‘Jij mag niet gaan zeilen, want als er iets gebeurt, dan pak je een bed van de IC. Dus je bent asociaal als je dat doet’. We spreken over gezónde mensen.  

Hebben we óóit gezegd tegen mensen die teveel roken, drinken, suiker eten óf gevaarlijke sporten beoefenen: ‘Dat mag niet. Als jij iets krijgt, pak je een bed van de IC en dat is asociaal’. Want er is niet genoeg zorg capaciteit'. Zoals er nu wordt gezegd: ‘Mensen die tóch knuffelen, mogen geen bed op de IC als ze Corona krijgen’. What happenend?  

We kunnen dit beleid gaan bediscussiëren, over de waarheid van feiten twisten en er telkens een ander perspectief tegen-over zetten. Maar daar doel ik niet op.  

Ik vraag me wel af, wat staat hier vanuit de overheid tegenover?  Tegenover deze verregaande repressie en controle.  

En de creatie van de wereld die wij wensen 

Waar wordt geïnvesteerd in vertrouwen, in vrede en een liefdevolle samenleving? Waar leer je in deze warboel je integriteit hoog te houden? Waar leer je op te staan voor deze waarden en vorm te geven aan het leven en onze samenleving?  

Burgerparticipatie. De inclusieve samenleving. Zelf verantwoordelijkheid nemen.Samen-Doen. Daar waar de overheid haar mond van vol heeft.  

Waar leer je op deze niveaus leiderschap te ontwikkelen? Waarin je jouw (professionele) leven vorm geeft. Met impact op onze samenleving. Wíj geven dit toch vorm? Samen. 

Waar investeert onze overheid in deze beweging?En ... waar investeren wij zélf in deze beweging. 

Iedere stap is de eerste. Iedere stap geeft vorm. Iedere stap kan ons menselijk bewustzijn en waardigheid vergroten óf verkleinen. Iedere stap kan de ruimte voor liefde vergroten of versmallen.  

Wees je bewust van jouw cirkel van invloed. 

De resonantie van wat je doet, ieder woord dat je spreekt. De intentie waarmee je onderneemt.  

Maakt het verschil. 

* Dit artikel is gepubliceerd in Signs of Time * mei 2020 de nieuwsbrief van Noor Bongers 

1. Esther Kokmeijer op reis  

Analogie tussen Ecologie en Economie

Op het New Financial Forum hoorde ik een fantastische analogie. Uitgesproken door Satish Kumar. Hij werd uitgenodigd door de University of Cambridge en vroeg aan de professor waar het Ecologie Departement was. "Het ecologie depártement?!". "Ja,", had hij geantwoord, "wilt ú mij vertellen dat u mensen opleidt, mensen die óveral ter wereld bestuurlijke functies krijgen en belangrijke beslissingen nemen, wilt u mij vertellen dat u hen leert te managen zónder hen de kennis te geven van wát zij managen?". Het verblufte gezicht van de professor beschrijvend wendde hij zich tot de zaal "So, those hálf educated men .....".

Een siddering trok door het publiek. Had hij dát nu écht gezegd 'half-educated-men'..... Ja, hij had het echt gezegd en er óók nog aan toegevoegd dat de wereld wordt bestúúrd door deze half-educated-men. Is dit nog wel passend bij de cyclische economie die wij vormgeven? Het antwoord ligt in de kracht van de woorden; ecologie, het bestaat uit het kénnen (logos, de logica) van een omgeving (de aarde, ons ecosysteem), en economie, dat bestaat uit ecos (ecosysteem) en nomos (managen, beheren). Het geeft 'economie' de letterlijke betekenis van 'goed huishoudschap van de aarde'.

Tot groot genoegen lees en hoor ik deze analogie de laatste tijd overal terug. Herman Wijffels spreekt over duurzaamheid als streven naar een hogere kwaliteit van relaties. Relaties tussen mensen en tussen mensen en de aarde (of íeder ecosysteem red.). Het steeds toegenomen belang van specialismen heeft geleid tot verkokering en een wereld van losse componenten. Als je kijkt naar de natuur bestaat deze vooral uit biodiversiteit. Waarin alle elementen een geheel vormen. De balans is van cruciaal belang voor de groei en waarde (die ontstaat) van dit geheel. Wie neemt verantwoordelijkheid voor dit geheel?

Gelukkig zie je dit uitgangspunt ook operationeel terug in tal van natuurlijke tuinbouw initiatieven zoals Kweekland en Feel Good Gardens. En in bredere zin in het LandgoedLAB, een landgoed heeft immers álle aspecten van een echte economie in zich. Hear! Hear! for the Earthworms! En aan álle mensen die de circulaire economie richting geven en waardecreatie in ál haar facetten plaatsen binnen het primaire proces. Daar waar het hoort. Ik zie om mij heen steeds meer mensen die hun eigen cirkel van invloed benutten en een eigen eco-systeem inrichten waarbij ze verantwoordelijkheid nemen voor het geheel. De som der delen. En dan ..... en dan ..... genieten maar!

* * *

Dankjewel Ivo Valkenburg voor de uitnodiging voor het New Financial Forum. Ik ben altijd weer verwonderd hoe jouw initiatieven in de financiële wereld, de waarde van liefde en duurzaamheid zichtbaar maken in relatie tot innovatie en economie.