Kijk! Vuursteen

Ik liep op het strand
En vond een steen
Kijk! Vuursteen! zei ik

En stopte het bij me
Later wilde iemand iets
En ik zei, ik heb wel iets bij me 

Om mee te snijden
En gaf hem mijn voorwerp
Als uit gewoonte, vanzelfsprekend

Hij sneed wat zeewier
Ik nam het weer aan
En zag

Dat het precies in mijn hand paste
Alle kuiltjes passend bij mijn vingers
Het leek voor mij gemaakt

In het tijdperk van steen
Om nu weer te vinden
Daar, waar de tijden elkaar raken

Is de cirkel weer rond

Liefde 

Intiem inzicht in de Liefde

ChiaraBautista

Liefde geef je samen vorm.
In verbinding. Van hart tot hart. Die connectie is een bedding voor de Rivier der Liefde. En die rivier stroomt. Soms hard.

Van de ene op de andere dag was hij uit contact gegaan. Wel nog heel veel liefde, maar geen contact. Alleen een app, geen ogen, geen gezicht. Geen connectie. En ik was reddeloos verloren. Mijn geopend hart zwol op, pulseerde, en de liefde zonder (zijn) bedding joeg naar alle kanten. Maar géen contact. Wat te doen met zoveel Liefde? Ik werd natuurlijk woedend, op hem.

Natuurlijk werd ik woedend op hem. Hoe durft hij! Zomaar de Liefdesstroom te stagneren! Liefde kent wel duizend vormen en alle duizend geef je samen vorm. Tenminste, dat is mijn idee ...

Er volgde een zeer interessante bespiegeling met vriendinnen over de Liefde zelf. Het stroomt in connectie mét elkaar, maar alleen als je zélf bent verbonden met jouw eigen Bron van Liefde. Het verzorgen van 'een bedding' is een super masculien gegeven. Een masculiene kwaliteit, structuur aanbrengen, creëren van een context waarbinnen het feminiene stroomt en tot bloei komt. Ik vertrouwde op mijn geliefde en zijn masculiene kwaliteit verzorgde de bedding van onze liefde.

Weer 'op mijzelf' is het aan mij om mijn masculiene kwaliteit in te zetten. Om de bedding te verzorgen zodat mijn Rivier der Liefde weer mooi stroomt. De Liefde is er niet minder om. Toch ging daar ook iets mis want ik merkte dat mijn hart gesloten raakte. Dat mijn liefde wel overal stroomde, maar het contact met een man vond ik toch moeilijk. Contact vond ik eigenlijk opeens in alles moeilijk. Ik verstilde. Ik verzachtte. Ik keerde terug naar mijn bron. Mijn bron van overvloed.

Ook de Liefde kan zich eenzaam voelen als ze niet in contact en verbinding staat.
En tóch .... je bent niet minder liefde dan. Je bent nog steeds 100% LIEFDE. You're made from it!

de bron van Liefde

Later die week ontving ik een vriend. We deden een sessie samen, energetisch werk, healing. Je weet wel, toveren ; )) met Liefde natuurlijk. Hij liet zijn essentie en spirit helemaal in zichzelf toe, in álle vezels, in het ruggenmerg, in ál zijn cellen. Hij wérd zijn essentie. Hij verzachtte en opende zich. In contact met zijn heilige bron. Ook hier verzorgde zijn eigen masculiene kwaliteit de bedding, de rots, waarin de bron zich ontspruit. Zodat hij zíjn bron kan ontvangen .... als begin van de Rivier der Liefde .... die stroomt!

Ik vroeg hem contact met mij te maken. Vanuit zijn derde oog, de plek van het hogere hart (net iets boven het hartchakra) en zijn eerste chakra. Ik deed niets, ik ontving. BAM! Wat een prachtige bak licht en warmte kreeg ik. Heerlijk. Het verwarmde me helemaal. Ik ontving Liefde. Ook hij voelde dat zijn energie, zijn liefde werd ontvangen. Hemels.

Daarna vroeg ik hem zijn energie weer terug naar zichzelf te brengen. Ging goed. Of toch? Zijn derde oog bleef kijken of het wel goed was gegaan. Wellicht was er toch ook iets van dat ik had moeten reageren of iets teruggeven? Allemaal lijntjes van attachment. Die, als je niet oppast blijvend zijn en haakjes slaan naar afhankelijkheid van elkaar. Dus we werkten nog even tot alles echt los was.

En zijn energie weer helemaal in zichzelf was. En daar ontdekte hij,
dat het nu toch nét iets minder was, dan eerst. Minder vervuld.
Een gevoel van afgescheidenheid.

In connectie geef je Liefde vorm.

Het vroeg specifieke aandacht om zijn eigen bron weer in álle facetten toe te laten.
Je ontvangt jouw bron in alle cellen in je lichaam.
Je ontvangt De Liefde zelf.

Daar is geen te kort.

1Love sticker van Jasper Springeling

Het is zo bijzonder. We hebben de sessie afgesloten en de ruimte gegeven waarin het helend werk kan plaatsvinden. De volgende ochtend werd ík echter wakker met een gevoel van gemis en te kort. Ik ontdekte dat ik een grote behoefte had om óók contact te maken. Ik had óók uit willen reiken. Ik had óók ontvangen willen worden. Ik had óók nog dat samen willen doen. Geven én ontvangen.

Ik kwam tot de conclusie dat mijn hart op slot zat. Dat ik moeite had gehad om mijn hart te openen en Liefde te géven. In vertrouwen ontvangen te worden. Ook zonder dat vertrouwen overigens, puur om het geven vanúit vertrouwen. Kortom, angst afgewezen te worden had mijn hart gesloten.

Ik stelde voor de oefening nog eens te doen met twee stapjes verder; Ik maak contact met mijn bron en vanuit daar maak ik contact met hem, hij ontvangt. Ik breng de energie weer helemaal terug naar mijzelf. Geen 'restjes' achterlatend en ook in mijn eigen lichaam geen 'leegtes', maar pure vervulling met Liefdesenergie. Daarna maken we sámen contact, waarin we beiden geven en ontvangen. Dit kun je nog versterken met 'verbonden ademhaling'.

Als hij uit-ademt, stuurt hij energie vanuit zijn eerste chakra naar mij toe, ik ontvang dat in mijn eerste chakra terwijl ik in-adem, neem het mee naar boven naar mijn hart, daar géef ik deze energie aan zijn hart, terwijl ik uit-adem, hij ademt dan in. En zo doe je dit een tijdje. Het werkt heel helend. Het maakt los wat vast zit. Het opent je energetisch systeem (Do! Try this at home!).

En zo deden we dit. Hij in Rotterdam. Ik in Arnhem. Aan de telefoon.
Zo heerlijk dat energetisch werken zo gemakkelijk is.
Als je weet wat je moet doen ; ))

Het duurde denk ik een half uurtje.
Waarin mijn hart zich weer opende en ik weer vrij kon ademen.
Er waren tranen gekomen en een diep diep loslaten en openen, vrij kunnen geven. Puur.

Liefde geef je samen vorm.
Deze Liefde is dus on-persoonlijk.

Het is de Liefde zélf die vorm krijgt, in een pure connectie met elkaar.
Los van afhankelijkheidsdraadjes of gevoelens van te-kort.

Een Pure connectie, waarin de Liefde stroomt.
Beiden verbonden met je eigen bron. Dát is essentieel.

Ook om na de sessie (of welke andere gelegenheid dan ook) weer helemaal naar terug te keren. Waarin je jouw Bron van Overvloed, van Liefde, weer volledig toe laat in jezelf.

Jij bent Liefde.
Meer dan een rivier doet vermoeden ....

me in 2010, your key to Love

En raad eens, het contact met mijn ex-lover is ook weer tot stand gekomen.
Al moet ik eerlijk zeggen, dat ik dát heb afdwongen.

Een grenzeloze woede mij eerst overspoelde voordat ik mijn eigen bedding weer vond.
Mijn zachtheid. Mede doordat het hém lukte in Liefde te blijven staan.
En mijn storm te aanvaarden.

We kunnen nu de relatie een andere invulling geven.
Vrijheid, Liefde en Ademruimte.


Zoals ik al zei, Liefde geef je samen vorm.

In ál haar facetten.

Carry me 

* * *

Ook zo'n sessie doen?
Neem contact met me op >> licht [apenstaart] noorbongers.nl
Lees meer over mijn Leergangen en helend werk op Powerplay.academy.

De wind in de zeilen en soms opeens uit de vaart ...

Ik was opeens bij mijn diepste angst. Iets dat ik ook echt had meegemaakt op aarde. Mijn vader had een inschattingsfout gemaakt midden op zee met onze zeilboot. Hij maakte nooit inschattingsfouten. Hij zeilde al vanaf zijn vroege jaren. Ook op zee.

Wij, als gezin, waren zeewaardig, ook al toen ik nog heel en heel klein was. Bijna geboren op zee. Fantastische herinneringen en ik zie het als mijn thuis. Je overgeven aan de elementen. Met een sterke en zeewaardige schipper natuurlijk. Anders moet je niet op zee zijn.

Toch maakte hij eens een fout. Midden op zee. Het was niet eens slecht weer. Het was zonnig. Niemand te zien. Alleen horizon aan alle kanten. En opeens een mammoettanker. Uit het niets. Papa zei, we kunnen er wel voorlangs. Maar dat was eigenlijk niet zo.

Hij draaide ook niet om, maar draaide de motor wat bij. Ik weet nog dat mijn moeder gilde. Theo! Theo! En ik weet dat mijn zusje en ik op de grond van de kuip doken met onze handen voor onze ogen. Weggekropen op de grond. Daar waar je de motor het beste hoort. Die loeide.

Dat grote schip ook. Die blies de hoorn als laatste groet. Dat doen die schepen blijkbaar, als ze het zeilschip niet meer kunnen zien en vrijwel zeker over varen .... niet kunnen stoppen, niet kunnen wijken. Mammoet. Heet niet voor niets zo. De zon scheen. Ik zag dat schip, niet te overzien.

En opeens waren we er voorbij. Opgelucht. Onwennig. Huh? Maar we gingen toch dood? Al durfde niemand dat natuurlijk te zeggen, dat we dat allemaal hadden gevoeld. Mijn vader slikte zijn emoties weg en zei, zó dat hebben we mooi gedaan! Wij zwaaiden naar dat grote schip, dat we het hadden gehaald.

*

Deze week was ik op de Ank. De watersportvereniging van vroeger. De aanleiding was verdrietig. Het wegvallen van een prachtige stoere zeiler die er altijd overal was, Martijn Menschaar. Hij zeilde op de Eendracht, hij zeilde met ons, ik kende hem al mijn hele leven.

Maar wie had kunnen denken wat voor een warm welkom het was. Tussen papa's oude vrienden. Temidden van het afscheid en dat grote verdriet, genoten wij tóch ons weerzien. Memoreerden. 'Wij kennen Noortje nog toen ze een klein deernke was'. Ja. Zij kennen mij al mijn hele leven.

'Zo mooi gebloeid en dat zonder wortels!' zei iemand. En dat raakte me zeer. Wánt die wortels, dat was ook een zeer vroege echtscheiding met ruzie en echt veel scheiding. Terwijl er toch zoveel liefde was. En altijd is gebleven, zo hoorde ik nu van de vrienden van mijn vader.

*

We gingen ook nog even naar de Marino. Ons schip, dat al heel veel jaren van iemand anders is, maar daar nog steeds ligt in de winterberging. De loods die nog steeds hetzelfde ruikt. We liepen er heen, de Marino, naar Marieke en Noor. Een schip op de kant is machtig en weerloos.

Ik liep naar het onderschip en raakte te schroef aan. Ik boog mijn hoofd en voelde het schip. Voelde. En barste in tranen uit. Wauw. Ja, zei de vriend van mijn vader, ja.... zie je. Hoeveel tijd heb je hier wel niet op doorgebracht Noor? Ja .... zei ik, mijn hele jeugd, hij heeft mij altijd gedragen.....

Alle stormen zag ik. Alle prachtige momenten. De veiligheid met mijn vader. Mijn vertrouwen in hem en in de zee. Alle reizen. De zeilen ..... en mijn angst voor het water. Een hele diepe angst heb ik (ik heb pas vorig jaar echt durven zwemmen tijdens het zeilen!) en nooit mijn Diploma B gehaald.

Water is eng.
Zeg ik als zeiler.
Vrienden zijn veilig en vaders ook. Zeker de mijne. Op zee.

Pas thuis kwam opeens die herinnering. Ik lag in mijn grote bed, een zee op zich, ook zo mooi en zwevend. En opeens kwam die herinnering en daarmee de angst. Te sterven midden op zee, overvaren te worden. Mijn lichaam schoot in dezelfde houding. Ik denk dat ik toen 4 was.

Ik wist niet goed wat te doen. Met deze herinnering. Met deze angst. Steeds weer dook het beeld van dat grote schip op en mijn vader die de motor nog wat bijzette. Ook geen keuze meer had. Omdraaien was ook geen optie meer. Door. Doorgaan. Paniek, blinde angst. Wit.

Ik merkte aan mijn lichaam dat dit een reflex is op angst. Inéen duiken, wachten tot het over gaat. Freeze! Als het goed gaat word je daarna weer gedragen door de golven.

Maar het beeld keerde een aantal dagen terug en en werd een nachtmerrie. Ik schrok steeds weer en mijn lichaam kromp ineen. What to do? Ik overwoog even MDR (want zoiets kun je toch gewoon wegpoetsen?!) maar besloot er doorheen te gaan. Dwars door de angst heen.

Te vertrouwen
Op papa en zijn inschattingsvermogen
Op het universum en dat áls we daar waren ondergegaan dat de bedoeling was geweest.

Dat ik dan was opgenomen in de zee, met de walvissen (mij zo dierbaar). Dat ik in dat zweven mijn vader en zusje en moeder had ontmoet. Dat dát ook een bijzonder einde was geweest. Vrede. Een begin van een nieuw begin, het sterven, het overgaan naar een andere wereld. Dat dát het moment zou zijn geweest. En, omdat dat níet was gebeurd, het niet de bedoeling was geweest. Dat ik mag vertrouwen op het lot. Op het moment. 

Ik voelde de oneindigheid van de zee. Ik verbond mij daarna met de wateren in mijn eigen lichaam, in mijn cellen, en probeerde daar deze overgave te voelen. De stroming en de getijden. Vertrouwen in het juiste moment. Vertrouwen in elkaar. Als je sterft dan sterf je. 

Ik omarmde het helemaal. En eindelijk ...... eindelijk kon ik er in ontspannen.
Ik voelde mijn lichaam tot rust komen. Het angstige beeld werd zacht. 

De primaire schrikreactie op angst nam af. Ik durfde verder te kijken. Voorbij dat beeld. Los te laten en te vertrouwen op God (of hoe je haar ook wilt noemen, the divine ; )) dat ons altijd brengt op de plekken waar we wezen moeten.

*

Zo was ik donderdag op de begrafenis van Martijn.
Om hem te eren, om er namens mijn vader te zijn en hém daarmee ook eer te doen.
Wie had kunnen denken dat ik zó werd geëerd als dochter van mijn vader. 

En dat dit zó welkom en veilig was, dat ik mijn diepste angst onder ogen heb kunnen zien.
En kunnen bevrijden.

Dankjewel.




Opgedragen aan Martijn Menschaar : Amsterdam 9 april 1948 * Dubai 23 februari 2019

Mijn eerste ontmoeting met een feministe

Het was rond het jaar 2000, ik was campagneleider van een kleine politieke partij in Rotterdam van kunstenaars en intellectuelen, ik was zojuist cum laude afgestudeerd in 'de vrijheid van het individu in de organisatiecultuur', ik was 28 toen ik mijn eerste feministe écht ontmoette. Ze was de vrouw van een van de iconen van de partij, een vakbondsman die zich ten álle tijden inzette voor rechtvaardigheid, gelijkheid en emancipatie. Ik ontmoette zijn vrouw. Leuk! Zij; super alert, levendige ogen, twinkelend en levenslustig. Mooi. En feministe van het eerste uur.

Dat bleek vooral toen ik terloops opmerkte dat ik het helemaal niet erg vond om koffie te zetten of een gezelschap te verzorgen, omdat ik daar nu eenmaal als eerste aan denk, als een man maar af en toe iets komt repareren, mijn pick-up of het toilet ofzo. Ze ontplofte. Ze werd woedend. Dat ze voor mij had gestreden en waar ik het lef vandaan haalde om dit te zeggen. Uit het gesprek was al gebleken dat ik 'mijn klassiekers' helemaal niet kende, geen boeken had gelezen van vrouwen uit het eerste uur van het feminisme, die, voor mij hadden gestreden... Dat onderkende ik natuurlijk maar hey, ik was de vruchten aan het plukken van haar werk!

Ik bedankte haar dus oprecht maar voegde er óók aan toe dat vrouwen specifieke kwaliteiten hebben en mannen ook en dat dát nu juist zo gaaf is aan mannen en vrouwen. Natuurlijk generaliseer ik dan en gaat het over het tot uitdrukking brengen van jóuw eigen specifieke kwaliteiten, ongeacht gender, maar het zijn wel hele specifieke kwaliteiten. Het feminisme heeft heel veel goed gedaan en daar heb ik zeer veel aan te danken (ECHT!!!), maar het heeft óók gebracht dat 'mannen in een mantelpak' de raden van bestuur bestieren en dat mannelijk gedrag ook van ons wordt verwácht, terwijl dat niet persé het natuurlijk gedrag van een vrouw is.

Het gesprek liep spaak. Dit was onbespreekbaar.
Zij voelde zich niet erkend. Ik voelde me niet gezien.

Een aantal dagen later was ik met de politieke partij en haar man, de vakbondsman, in vergadering. We hielden even pauze. Buiten op het terras aan de Maaskade. Er kwam een meisje aan gefietst. Ze zwaaide. Maar er ging ook iets mis. Met haar fiets, iets met de ketting ofzo. De man sprong op en rende naar haar toe om te helpen en alles werd gefixed.

'Zie! Zie! zo gaat dat, volkómen natuurlijk gedrag', glunderde ik toen hij weer terug was op het terras. 'I rest my case'. Hij bloosde. Want we wisten allebei dat mannen echt heel anders zijn dan vrouwen. En dat dat juist zo gaaf is. We dronken een biertje en genoten van het moment. Flow.

Anno 2017

De 'feminisering van de maatschappij' is inmiddels een geaccepteerd begrip. In management en leiderschapskringen roemen mannen zich op hun ontwikkelde feminiene kant. De vrouwen lachen in hun vuistje, want ze hebben toch maar mooi een mama- en een papadag en de taken verdeeld. En toch ..... met deze praktische verdeling zíjn we er niet. En naast dat het voor vrouwen niet altijd grappig is om mannelijk gedrag te moeten vertonen in boardrooms (de masculine spelletjes mee te spelen) en de opmerkingen over je haar, je voorkomen of je intuïtie voor lief te nemen en je mannetje te staan (daar kunnen we een heel boek over schrijven maar dat doe ik hier niet), er speelt nog iets anders:

Een grote roep om wérkelijke masculiniteit. Mannelijkheid in optima forma. De vrouwen hunkeren ernaar. De mannen hebben moeite dit in zichzelf toe te laten. In korte tijd heb ik meerdere mannen hier over gehoord en met deze thematiek gewerkt. Soms heel direct door de masculiniteit aan te wakkeren en te laten stromen (tantra technieken die je gewoon geheel gekleed kunt beoefenen) en dit bínnen de man op grote weerstand stuit. Deze kracht is namelijk óók destructief, zeer krachtig en primair, verbonden aan sex en lust en willen hébben. Er rust schuld op dat 'mannen de vrouwen hebben onderdrukt, pijn hebben gedaan en oorlog hebben gevoerd op wilskracht en uit eigen belang'. Of de kracht was destructief (lees: niet verbonden) voor henzelf. Als gevolg hiervan laten mannen deze energie niet in zichzelf toe. Nemen de stap naar voren en laten hun feminiene kant zien, ook heel mooi natuurlijk, maar er mist iets, een oerkracht, iets rauws en puurs.

Er staan ook mannen op die deze collectieve last van zich af werpen en hierbij op veel gejuich van vrouwen kunnen rekenen. Een man in zijn kracht is een man in zijn kracht. Rise up and Shine. Mannen bovendien die klaar zijn met dat geklaag van vrouwen waar toch die mannelijk man is gebleven in deze samenleving en waarom er zo ongelofelijk veel sterke vrouwen zijn momenteel. Zowel mannen als vrouwen zeggen soms letterlijk 'de mannen blijven achter'. Klaar mee.

Zowel in tantra als leiderschapskringen speelt deze thematiek. De man is zoekend naar een nieuwe rol. Zoals de feministen een broek gingen dragen en gingen klussen, zo spreken mannen inmiddels over hun gevoelens en verzorgen babies. Nu we dit hebben verkend is het tijd voor een stap verder. Waarin je mag spreken over diversiteit en specifiek vrouwelijke of mannelijke aspecten. Waarin niet iedereen alles hoeft te kunnen of te eindigen in soort laf compromis, waarin de puurheid van de mannelijkheid en/of de vrouwelijkheid zijn verdwenen.

Op een diepere laag gaat dit over de bevrijding van mensen zélf. Op weg naar een wereld waarin wij leven vanuit liefde en zelfbeschikking. Met álle talenten en kwaliteiten die je in je hebt. Je mannelijke kant, je vrouwelijke kant. Puur.

Toen ik Bruno van den Elshout interviewde over zijn New Horizons vertelde hij dat in zijn foto's de horizon altijd het midden is als uitnodiging om werkelijk te kiezen. Je kúnt kiezen als je beiden zijden hebt onderzocht, de hemel en de hel, zwart en wit, masculien en feminien. Als je beiden helemaal hebt doorvoeld en ervaren ben je in staat tot een bewuste keuze. Hoe je dit wilt vormgeven in jezelf, jouw persoonlijkheid waarin jouw mannelijke en vrouwelijke kanten fonkelen.

Dit betekent dat we op een heel bijzonder punt in onze geschiedenis staan. Als mannen beiden kanten hebben doorleefd én vrouwen dit ook hebben gedaan, dan volgt nu het keuze moment. Het moment bewúst te kiezen hoe je deze aspecten in jezelf wilt vormgeven. Een werkelijk vrije keuze.







Een reis om je op weg te helpen. 20 minuten meditatie, heb ik in 2015 ontwikkeld.
De reis naar de Oorsprong van Mannelijk en Vrouwelijk.

Over het werkelijk doorvoelen van licht en donker schreef ik eerder Licht en Donker.

Enjoy!

De mannen aan zee

Ik loop naar het havenhoofd. Het regent en het is koud. 
Toch wil ik daarheen. Midden op zee.
 
Voel me sterk. Voel me kwetsbaar.

Ik kom tot rust zodra ik de pier op wandel. Hoor de zee en kalmte daalt op mij neer. 
Genoeg te doen, maar nu even niet, goed om alles te voelen.

Als er wordt geschud aan mijn fundament. En mijn heilig been is rechtgezet. 
Oude pijn en woedend verdriet als iets van vroeger.

Ik loop de vissers tegemoet. Met stoere pakken, wind en waterdicht. 
Achter het rode sein is het uit de wind. Het staat er vol met bakjes met pieren.

'Ik kom even uit de wind staan hoor!' zeg ik. 'Je doet maar' zegt de visser.

Hij maakt een plekje vrij 'hier, kun je zitten'. 
Ik ben verrast maar zie natuurlijk iets viezigs en wijs 'dat is vies! Daar kan ik niet zitten'. 
'Het is Waáter!' roept hij, maar ik zie wat onduidelijke stukjes pier'.

Verontwaardiging alom. 'Dan blijf je toch staan!' maar ik heb gelukkig een doek bij me (van de behandeling bij meneer de Haas) 'kijk! Zeg ik 'kijk eens wat ik heb!' en voeg er nog aan toe 'ik heb mijn zakenkleding aan, die mag niet vies worden'. 'Dat dachten we al, die heeft een veels te hoge baan, veel te belangrijk voor ons'.

Nu ben ik verontwaardigd en ga zitten. Kletsen.

Wat voor werk ik doe. Over de samenleving mooi maken. Over door Nederland reizen. Een andere man werkt niet. Pijpfitter met zijn hand in het verband. Hij had met zijn hand tegen een betonnen muur aangeslagen biechtte hij op. 'Ik ben echt niet trots of zo' zei hij. Maar ik wel, dat hij dat zei en glimlachte. 'Tegen een betonnen muur'. 'Ja, tegen een betonnen muur'.

Maar hij kon nu wel lekker vissen zei de ander. Ik vroeg of hij gisteren zo had genoten van de rode zonsondergang, maar hij zei geen interesse meer te hebben in zonsondergangen, dat hij alleen nog maar viste op woensdag.

Of ik vrij was.
Nee, ik ging zo iets verzinnen.
Had gisteren een afspraak hier, bleef logeren en wilde nu naar zee.

'En je man maar wachten thuis'
'Ik heb geen man'
Het viel stil en ik keek hem glimlachend aan, 'Nee, echt niet', zijn ogen glinsterden 
'Je bent veel te hoog opgeleid, ze motten je niet!' We lachten. 'Ze willen jonge meisjes zei ik, die gewoon luisteren'.

'Hahaha!' zei de man. 'Wat moet ík nou met een jong meisje! Ik heb de mijne er 30 jaar geleden uitgeschopt en nu mag er alleen nog een héle goede komen. Een hele goede', 'de beste' zei ik. Ja, de beste.

De mannen visten.
Ik keek om mij heen.
En ik kreeg ook nog een vis.

Van de jongen met zijn hand in het gips. Hij stond opeens voor me, een sliptong in zijn goede hand 'hier, mag je meenemen, voor thuis' ... ik keek super verbaasd op 'oh!! Dat vind ik super lief van je maar ik moet nog helemaal naar Arnhem met de trein en ik heb werkelijk geen idee hoe ik dat mee moet nemen'.

Hij gooide de vis terug in het bakje. De andere man vond het maar raar 'geeft ie zomaar een vís weg'

Het leven aan zee.

Magic Moon

"Noor! Noor! Kom snel, kom kijken, kijk nou!". Ik snel toe en zie mijn mama met haar rollator en grote ogen naar binnen komen om mij naar buiten te lokken. "Kijk nou!". Ik loop naar buiten.

De maan.

In volle glorie. In de stilte van het ogenblik. De tuin van het huis waar ik logeer, de bomen, het bankje, waar ze even een sigaretje rookte en toen het licht zag op de muur er tegenover.  "Ik dacht, wát een licht! Waar komt dat vandaan! En toen was het de Maan! De Maan!".

"Kijk nou Noor, ik moest je écht roepen!" Ik verplaatste het bankje zodat we konden maanbaden. Blijf maar hier mam, ik haal een glas wijn en een dekentje, kunnen we lekker hier zitten. In het volle maanlicht. Ik kom terug met alles.

"Oh wauw Noor, kijk nou eens hoe bijzonder! Zo heb ik de maan nog nooit gezien! Zo, zonder wolken of iets er om heen, alleen de maan!" Ja maar mam, je weet toch nog wel met papa dat je zeilde op de waddenzee, toen heb je dit toch ook wel eens gezien? "ja ... wel, maar nóóit zo!".

Genieten vol op. Samen op het bankje. Een paar uur in de maneschijn. En soms zei ze: "zo bijzonder.. ik vind het zo bijzonder ook om hier nu met jou te zijn" en dan 'Dit kun je toch nooit schilderen', nee mam, dat wordt altijd kitsch. "ja hé, dat is toch niet te schilderen....." om na een tijdje te zeggen: 'Wat, als ik dít nou eens zou schilderen?". De maan, mam? "Ja! Één brok licht!".

"Dan maak ik een gat in het doek en dan is dat de maan, óf de zon! Wat een licht hé, dan schilder ik alles behalve dát. Wát een licht!". En ze verwonderde zich over het licht van de maan en de hemel en de plek waarop wij dat allemaal aanschouwden. Mam, de maan geeft zelf geen licht hé?

"Ja, dat zat ik me nét af te vragen, waar komt dat licht vandaan". Van de zon mam, de maan is .... eigenlijk gewoon een brok steen (schaterlach en stilte) .... die .... beschenen wordt door de zon! "oh! dat jij dat wéét! Nou, dat maakt het nóg bijzonderder". Ja. Nog bijzonderder. De maan die wordt beschenen door de zon. En we zaten er nog een uurtje.

Konden we de verzorghuizen maar inrichten naar de schoonheid der dingen .....

Burning Women

Wicked!!!! Mensen vragen in mijn geheel nieuwe website om de wílde Noor. "Jij bent toch veel wilder dan dát?!". Ik was juist zo blij serieus en weloverwogen over te komen, maar die wilde Noor is er natuurlijk wel en daar hébben mensen ook best veel aan... Daarom heb ik wat stiekeme linkjes verstopt op de website.

Ik houd van extremen. Ik houd ervan kijkjes te nemen in verschillende werelden. Af en toe, als ik aan een marmeren vergadertafel zit in een klimaatgecontroleerd gebouw, doe ik even mijn ogen dicht en zie de Nevada woestijn met honderdduizend lichtjes en wonderlijke creaturen. "Dát is ook de aarde, denk ik dan. Wát te gek dat ik beiden werelden ken". Dan open ik mijn ogen en zie in al dat marmer ook Burning Man. Want werkelijkheid is ten slotte iets dat je zelf creëert.


Bekijk hier wat wilde momenten en een olie explosie.

Erkenning en move forward

Met Olga Louise sprak ik over vroeger, toen we met een clubje Rock 'n Roll speelden voor een mooiere wereld. Over dat we elkaar daar toch weinig voor erkennen. Voortgaan in de vaart der volkeren met steeds mooiere projecten, steeds meer mensen, steeds meer flow. Op het NNF tijdens Stand up Inspiration kreeg ik de kans. Ook voor de mensen die wij niet kenden toen, Dankjewel!!! Rock on'





Met linkjes naar Naamlooz, Nieuwe Garde, 8UO, NNF, Great Place to Live, Dag van de Retoriek, Palace of Wisdom, SUI, Meemakers, Pressure Cooker, Willekleurig, van Jeroen Doensen, Sanne Roemen, Olga Plokhooij, Jan Vaessen, Martijn Aslander, Willemijn Phielix, Fanny Koerts, Chiel Vaessen en nog vele anderen ......... Rase da Roof!

The Swimming Pool

Een mooie zondagmiddag. We hebben net gelunched. De eerste lente dag zo lijkt het. We hebben gedanst en gespeeld en ontspannen nu wat. Het huis is prachtig. Een park als tuin en een vijver, stallen voor de paarden een eindje verderop een tennisbaan. Toch niet groot, maar ruim. Ruim genoeg. Mét een zwembad. En een hond. Een kleine hond. Zo een die alléén maar wil rennen en voornamelijk wil dat jij daarbij betrokken bent en een natte bal in je handen stopt. Als je ligt aan het zwembad. The Swimming Pool.

A moment of Bliss. Waarin iedereen volledig autonoom is en doet wat het moment hem ingeeft. Niets van de ander verwacht. Vrijheid. Liefdevol plezier. Uitbundig lachen. Liedjes zingen en de hond in het zwembad lokken. Tot dat hij springt. En wij ook. Óf niet. Rusten uit. Wat hieraan vooraf ging was de wens van twee mensen om elkaar wat beter te leren kennen. Twee mensen die elkaar al láng en breed kennen, soms zelfs iets te goed. Mensen die vertrouwen en nieuwsgierig zijn. Naar elkaar. Naar de intimiteit van de ander. Mensen zoals jij en ik. Die spreken met andere mensen die hen raad geven en zeggen JA! Moet je doen, zo’n weekend.

Twee mensen, verstrengeld in de ultieme verbinding. Hun eigenheid schittert in nabijheid van elkaar. De één nog mooier dan de ander! De één nog dónkerder dan de ander. Soms . . ze zijn verslaafd aan elkaar. Dol op elkaar. Eten elkaar op. Gunnen elkaar vrijheid en lust! Lusten elkaar rauw . . . Soms. En vertrouwen op vrienden die zeggen JA! Moet je doen, zo’n weekend.


Ik verwachte sex. Ik verwachte drugs. Ik verwachte Rock ’n Roll en hitsigheid. Ik kwam bedrogen uit. Het was álles wat ik mij erbij voor kon stellen, maar dan met leuke mensen. Echte mensen. Liefdevol. Gevend en uitnodigend. Om jezelf te zijn. Iedere keer nét een stapje verder. Nét een stapje verder dichterbij jezelf. Dóór ademen. Dóór ademen, adem door, dwars door alle barrières heen. Tot je je zelf in levende lijve aanvaard. Ziet. En liefhebt.

Mijn zus vond het maar vreemd. “Nee, je maakt een grapje! Je geeft toch alleen een massage aan je geliefde?” Maar je hebt elkaar nodig om jezelf te vinden. Je hebt anderen soms nodig om de ruimte in te nemen die je past. Op ontdekkingsreis. Door bérgen emoties, verdriet, liefde, pijn, plezier. Sensitiviteit en opgewektheid. Lichtheid door volledigheid.

Licht in mijn hoofd! Werd ik ervan. En zo ook die twee mensen. Die twee mensen die elkaar wat beter wilde leren kennen. Die dachten aan orgasmen en bevrijding. Die mensen kwamen bedrogen uit. Het ging over de energie van het leven en jezelf. Levenslust. Dóór ademen, tot je de laatste druppel hebt gedronken. En dan blijkt er overvloed te zijn. Het lichaam geopend, het hart als een roos, de mensen als bloemen. Je geliefde zoals je hem nog nooit hebt gezien. Echt. Kwetsbaar. Rauw. Schoon. Twinkeling.


Je eigen lichaam blijkt groter dan je dacht. Vele malen dieper, met duistere spelonken van onmacht. Van onuitgesproken verlangens en kwetsuren. Met zoooooveel liefde als dat er op aarde niet is. (dénk je ; ) Geen gelijke zoals jij. Geen peillozere diepte dan jij.

Wars van preutsheid blijk je toch zo opgevoed. En voel je niet de diepste bron. Bang voor de diepte. Bang om gekwetst te worden. Bang om alles te laten zien. Omdat je weet dat alles één is, dus . . als je je schoonheid wilt etaleren je de voetveeg van de duisternis meeneemt. Die alleen maar zo duister is omdat je haar niet wilt zien. Niet verlicht met jouw eigen liefde. Lichtangst.

Die liefde is grootser is dan je had verwacht. Ze vraagt je je te openen tot de laatste moleculen omdat ze anders niet kan stromen, niet genoeg ruimte heeft. Ze wil alles. De liefde wil expanderen, dwars door je lichaam resoneren. Groter worden door te delen. Stralen en schitterend. En niets is fijner dan een fladderende liefde die zich vrij voelt. Gezien. Open en opgewekt. Blijmoedig. Licht in het hoofd én toch vanuit je diepste kern.

Adem door . . . adem door . . . en voel het tot in het aller-verwegste puntje van je lichaam. Je geest laadt zich op. Verruimt zich nog een beetje, en koestert zich in je lichaam. ‘Ahhh wat een genot’. Eenheid. Thuiskomen in jezelf.


En dan, nog een beetje knipperend met je ogen. Van het felle licht, de schoonheid van het naakt bestaan, lichtelijk onthutst, zie je daar . . . opeens . . . . de zinderende liefde van anderen. Én van jouw geliefde. Verbinding met jezelf blijkt een deur, een prachtige poort naar het werkelijk ontmoeten van de ander. Levend vanuit je eigen bron, de onuitputtelijke bron van liefde.

En zij zagen elkaar, je weet wel, die twee zoals jij en ik. En zij ontdekten dat echte vrijheid pas ontstaat als je in verbinding bent. We leven het leven als in The Swimming Pool. Een mooie zondagmiddag. We hebben net gelunched. De eerste lente dag zo lijkt het. We hebben gedanst en gespeeld en ontspannen nu wat.

Bang ben ik niet. Om de wereld weer in te gaan. Want ík weet, dat The Swimming Pool een haalbaar doel is. Altijd bereikbaar.





Uitgesproken op de Dag van de Retoriek * 2012

Afscheid van mijn huisarts

Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn huisarts in Rotterdam. Per brief. Op mooi geschept papier en met vulpen heb ik een ode aan mijn huisarts geschreven. Het ontroert me.

Niet dat we elkaar vaak zagen, integendeel, maar toch heeft hij altijd goed voor mij gezorgd. 16 jaar, een baken van rust en vertrouwen dat dwars door je heen kijkt. Dokter Oemrawsigh. Ik fietste er ooit langs en het bordje lichtte op.

Oprechte aandacht. Én ik voelde me altijd gerespecteerd in mijn keuzes richting acupunctuur, reiki, healing en wat al niet meer. Ook nu vraag ik me weer af wanneer de alternatieve geneeswijzen en de reguliere wetenschap elkaar treffen. Toen ik de neuroloog van mijn moeder vertelde over haar acupunctuur behandelingen knikte hij goedkeurend, maar hij kan of mág het ons níet aanraden. En dat blijft vreemd.

Zo zwerf je tussen deze werelden en laat je je leiden door wat je zelf kunt en wilt beoordelen. In mijn dokter heb ik in ieder geval iemand ontmoet waarbij ík met een safe gevoel tussen deze twee werelden kan wandelen. Dat hij ze op een of andere manier bij elkaar brengt. Ik hoop van harte dat mijn nieuwe huisarts dit ook kan . . . daar gaat mijn dossier. Van Rotterdam naar Arnhem. Verhuizen betekent steeds meer.

Op naar het presidentschap!

Al sinds de eerste jaren van mijn studie roepen mensen regelmatig uit: 'Noor for president!'. 'Ha ha ha', lach ik het altijd weg. Maar stiekem ben ik wel trots natuurlijk, een heerlijk blijk van vertrouwen spreekt hieruit. En, dát het presidentschap ook heel leuk kan zijn, omgeven met plezier.

En stel je eens voor, dát het presidentschap plezier geeft. Omdat je waarde kunt creëren en iedereen hiertoe kan uitnodigen en oproepen. Nee, sterker nóg, dit als nórm maken voor het hele land. Maar, waardecreatie verplicht stellen, is dat niet een contradictio in terminis?

Al sinds mijn peutertijd wordt mij verweten (mijn moeder was de eerste) enige dictatoriale trekjes te hebben. Stampvoetend een programma maken voor mijn derde verjaardag was het begin. Als ik iets in mijn hoofd heb, heb ik ideeën over de grote strategie tot de kleinste details, tot over de motivatie van mensen om mee te doen.

Langzaam heb ik wel ondervonden dat je waardecreatie niet verplicht kan stellen. Ook al zie je wat goed is, béter is het als mensen het zelf ondervinden en ervaren. Dan nog, zou ik dus een regisseur zijn van ervaringen die leiden tot waardecreatie. Dát is een rol die mij past. In de veronderstelling dat uiteindelijk iedereen voor kwaliteit kiest . . . ; )

Want, ik weet het niet altijd zeker. Ik kies een weg die past bij de basisprincipes van wat ik belangrijk vind. Dat ik hierin stellig kan zijn, dát klopt. Lange tijd voelde ik mij een roepende in de woestijn (lees ook Het kleine meisje liep door de wereld op deze site. Nu is het gelukkig normaal om over waardecreatie te spreken en daarmee kan ik een stuk van mijn stelligheid laten varen.

Ik richt mij op het creëren van bijzondere ervaringen die leiden tót waardecreatie. Door in co-creatie een vraagstuk te belichten en daarbij álle perspectieven mee te nemen. Hoe kunnen de stakeholders groeien in dit proces, wat is hún hoogste ambitie en hoe kunnen wij hier samen aan bijdragen. Lijken deze ambities niet ergens op elkaar?

Je hoeft niet stellig te zijn om de juiste vragen te kunnen stellen. En deze vragen leiden vaak tot meer inzicht en begrip in elkaar, tot een gelijkwaardigheid in samen ondernemen en tot plezier om bij te dragen aan het mooiste resultaat. Een resultaat dat wordt gedragen én waar mensen blij van worden. Idealisme? Integendeel, een heel pragmatische manier van de maatschappij inrichten.

En dan wordt uitnodigen ook voorwaarden scheppend, enkel door de juiste vragen te stellen ; ) En brengen wij Nederland in beweging met een grote groep mensen die deze vragen stellen én daarna DOEN. Samen doen. Dus, als ik één dag president zou zijn, zou ik jullie allemaal invliegen op álle niveaus binnen het politieke domein; om de juiste vragen te stellen en aansluitend met elkaar aan de slag te gaan.

Waardecreatie in maatschappelijke issues zoals de gezondheidszorg, jeugdwerkeloosheid, jongeren en onderwijs etc. Maar ook waarderend onderzoeken, waardoor een onderzoek meteen bijdraagt aan de oplossing ervan. En natuurlijk, waardecreatie op je werk waarin sociale innovatie meer is dan slimmer werken, maar óók te maken heeft met zingeving en samen-werken. Mogelijkheden te over. En binnen ons netwerk genoeg mensen voor wie deze manier van denken en werken een vanzelfsprekendheid is.

En, eigenlijk met maar twee vragen centraal: Wat voor waarde voeg je toe? En, waaraan?
Let's Rock and create the future together.

__

Graag dank ik Joop Hazenberg voor zijn introductie bij de SER. Joop, ik hoop dat jij er Kroonlid wordt, want met een onverwachte wending, breng jij dingen in beweging.

__

Lees ook eens het artikel Het creëren van een Great Place to Live dat is gepubliceerd op Management Issues, láng geleden (2007), over de voorwaarden van waardecreatie ; )

Hieronder het artikel in het SER Magazine, close up van de tekst:

De kracht van diversiteit

De wereld is ten prooi aan verschillende crisis. Een financieel economische rond schaarste en gewin, een sociale crisis waarin uitsluiting bést wel normaal wordt bevonden en een ecologische. Het langzaam opconsumeren van de aarde houdt een keer op natuurlijk. Crisis die vragen oproepen die alle domeinen overstijgen en oplossingen vragen die effect hebben op álle domeinen. Alles hangt immers met alles samen.

Het doel is natuurlijk om een perfecte wereld te creëren. Waarbij alles in harmonie is met het andere alles. In vrede, liefde en verbondenheid. Een wereld in eenheid bestaande uit triljoenen verschillende elementen, diversiteit in allerlei vormen en maten. Het één nóg mooier dan het ander, het één nog zwarter dan het ander. Best lastig als je deze allemaal met elkaar in harmonie wilt brengen.

Want waar begin je als je het overzicht niet hebt? En wat is dat hele idee van een perfecte wereld eigenlijk? Betekent dit niet voor iedereen iets anders? En, is harmonie niet ook supersaai? Mijn angst dat ontwikkeling stagneert en verrassing verdwijnt is groot. Maar hoe stuur je richting een soort van perfecte wereld waarin je ook de crisis kan oplossen. Wat zou jij doen als je hierover kon beslissen?


Laten we een mooie parallel maken. Naar jezelf. Immers. Wat in het groot kan, geldt ook voor het kleine. En in het kleine manifesteert zich het grote. De mens. Het individu. Met haar beslissingen. Dus, als we over de wereld spreken, spreken we ook over ons zelf. 'Wil je jezelf doorgronden, kijk naar alle kanten in de wereld. Wil je de wereld doorgronden, kijk in je eigen diepten.' is in dit opzicht een mooi citaat van Rudof Steiner. Wat bij mij op kwam is het volgende:

‘Ik dacht dat ik ik niet was toen ik daar stond te schreeuwen en tieren.
Ik dacht dat ik ik niet was toen ik mijn verdriet verdrietig voor me uit schoof.
Ik voelde mij hélemaal mij wandelend langs de zee, met de wind door mijn haren mijmerend hoe gelukkig ik was.’

Ik dacht dat ik wel de perfecte mij kon worden als al dat verdriet er niet zou zijn. Of als ik niet zo zou schreeuwen uit onmacht. Als ik zou leren mij beter te uiten en niet zo schuchter te zijn. Ik verbloem het goed met mooie woorden. Die verdriet ogenblikkelijk lichter maken en een leergang vormen. Naar mijn nog groter geluk. Naar een nog perfectere mij. Naar mij in harmonie met mij.

Hhhmmmm maar dit is bijzonder. Mij in harmonie met mij. Betekent dit uitsluiting van alles wat niet goed is aan mij? Of van iets aan mij in het bijzonder ; ) En, kan ik mij wel helemaal omvatten? Ik denk soms: ‘Ik kom mij wel tegen in de blik van een ander. In de woorden van betekenis die de mijne verlichten’. In de ontluikende ogenblikken van een gesprek zie ik mijzelf verschijnen in de ruimte die de ander mij geeft. Ik zie mijzelf, omdat de ander mij een spiegel voor houdt.

Als ik zeg, dat ik van mij houd, houd ik van de diversiteit van mij. Van dat wat ik wéns, tot dat wat ik bén. Van het onzichtbare van mij en de zichtbare resultaten. Mijn werk, mijn vrienden, mijn idealen. Mijn schoonheid.

Maar waar ik het mínst van hou, is van het duister in mij. Dat doemt en dat zoemt en dat laat mij ‘niet weten’. En toch, hoort dit duister óók bij mij. Het voelt zich ongezien en geheel miskend. Want het heeft zoveel te zeggen. Grrrrr. Gromt het. En komt steeds dichterbij. Angstvallig houd ik het buiten de deur. Maar buiten welke deur eigenlijk?

Ik stond op het strand. De wind en mijn geliefde bliezen mij omver. Er was geen weerstand. De weerstand maakte mij machteloos.


Harmonie met jezelf is het érkennen van jezelf in alle aspecten. Een goede beslissing is er mijns inziens één die recht doet aan al deze aspecten. Waarbij er niet een wordt weggestopt omdat je die niet onder ogen wilt zien. Harmonie betekent ook het evenwicht tussen ál het mooie en het meest lelijke van jezelf.

Ik heb een ander nodig om mijzelf te kunnen zien. En dan, durf ik mijzelf ten volle te zien? Wil ik gezien wórden in al mijn aspecten? Durf ik beslissingen te nemen op basis van ál deze elementen? Ook nog in het aangezicht van een ander. Durf ik mijzelf te erkennen opdat ik erkend zal worden?

En pas toen, tóen ik dit had besloten met een volmondig ‘Ja!’ en mij in diversiteit zag stáán op het strand. Was ik niet meer omver te blazen en voelde mij één.

Een harmonie, die tot mijn eigen verassing helemaal niet saai voelde. Zélfs geen latente strijd, maar evenwicht. Van licht en donker. Zichtbaar in de ogen van die ander. Ik voelde me sterk. Ik voelde me vrij. Ik voelde mij verbonden. Met mijn geliefde, mijzelf en de wereld om mij heen. Vooral met het lichte en de duistere. Met mijn opgewektheid en levenslust en met mijn peilloze diepten van onmacht.

Nu blijkt dat harmonie bestaat uit licht en donker. Hoe richten we dit op het grotere geheel? Liefde in verbondenheid komt onverwacht. Als je de duisternis omarmt ontstaat eenheid.


Noor Bongers, Rotterdam, 10 april 2011

Het kleine meisje liep door de wereld

Het kleine meisje liep door de wereld. Ze verwonderde zich. Overal zag ze een kleine wereld in. Onder het mos woonde een het elfje dat ‘s ochtens naar buiten kwam en zicht uitstrekte in de zon en genoot van de zachtheid van het mos, dat voor haar heel groot was. De boom was de meester tot wie zij zich kon wenden om raad, daarachter school de grote wereld en het grote gevaar. Gelukkig kon het elfje vliegen.

Op zee waren de grote zeegeesten die veel ruimte nodig hebben. Die je meenemen en je de weide horizon laten zien. Voor wie het niet uitmaakt of het nu stormt of windstil is. Ze brengen altijd vrede, maar soms zijn ze ongedurig. Je kan altijd met hen mee. Het kleine meisje rustte in de armen van haar vader, die met één hand het schip bestuurde. Ze keek naar de zeilen, voelde de kracht van het schip en de elementen en reisde met haar vader én met de geesten mee. Wans soms lette hij even niet op.

Het meisje werd iets groter. Een klein beetje maar. De elfjes waren er nog steeds. En ook de werelden van mensen. Die waren meer verborgen. Mensen zeiden iets maar bedoelde soms iets anders. Ze bewaakten het ogenblik en vergaten de diepte. De diepte van betekenis die het meisje wel voelde. Maar wat zie je dan? Vreemde beelden drongen zich aan haar op. De onbewaakte ogenblikken waarin de onuitgesproken gedachten zichtbaar worden.

Het meisje was ook bang. Voor de vuilniswagen bijvoorbeeld, omdat die alles vernietigt. En ze herinnert zich dat ze kruipend over straat ging, achter de auto’s langs, omdat haar moeder had gezegd dat ze nu groot genoeg was om alleen naar school te gaan, maar vergeten was dat het woensdag was. De vuilniswagen. Waarin mannen alles gooiden wat niet deugde. Wat mensen niet meer wilden hebben. Wat gooien mensen zoal weg?

Liefde? Hun eigen dromen, herinneringen die er niet toe doen of waar ze niets mee willen. Spullen die hun imago niet bevestigen. Speelgoed van de kinderen omdat die uit huis zijn. Nutteloos verpakkingsmateriaal, weggegooid eten, oude viltstiften, rommel. Héél veel rommel. Het meisje geloofde niet in rommel. Zij geloofde in de heelheid van de aarde. Energie is altijd energie die je ergens voor kan gebruiken.

Het meisje ging naar school. Scheikunde. Alles bestaat uit moleculen. En uiteindelijk, zijn dat allemaal dezelfde deeltjes. De verhouding ertussen bepaalt wat het is. ‘Oh’, dacht het meisje, ‘dus niets is iets! Het niets, bepaalt wat het is! Dus alles is hetzelfde’. Het meisje snelde in de tijd vooruit en kwam tot de conclusie dat je dan van vuilnis een biefstuk kan maken. Nu staat nano-technologie nog in de kinderschoenen, maar straks kan dat.

Niets is iets. Maar wat maakt dan wat het is dat het is? Het meisje ging op zoek. En langs bergen en dalen accepteerden de mensen het leven zoals het was. De elfjes zwegen. Mensen stelden vragen, maar dan vooral aan haar. Wat ze wilde worden, hoe dat zo was gekomen, dat zij was wie ze was. Mensen gaven antwoorden. Over technologie, de kunst, politiek en over hoe de maatschappij in elkaar steekt. Het bevredigde het meisje niet. De antwoorden verzwegen nog altijd de wereld erachter.

Ze besloot een tijdje zich aan te passen en te doen alsof dit het was dat het leven haar te bieden had. Maar zij raakte onmiddellijk verwikkeld in oplichtende zaken als sex, drugs & Rock and Roll. Ook heel tof. Het meisje leerde te genieten van de aarde! Of, hoe de mensen haar beleefde en hoe je er plezier kon beleven. De vaardigheden der aarde. Je hoofd boven water houden! En toch ....... riepen de elfjes haar weer toe .... blijf zoeken! Je vind het wel. En ze gaf niet op.

Het meisje studeerde. Het meisje ontmoette bijzondere mensen die in haar geloofden. Die zagen wie ze werkelijk was. Ze raakte gefascineerd door mensen en hoe zij hun leven inrichten. Leven mensen hun dromen na? En hoe kun je de dromen van mensen benutten voor innovatie en vernieuwing? Waar zijn die mensen en wat doen ze? Ze ontmoette er een heleboel. Want hij zie zoekt ...... Ook had iemand eens aangeraden 10 leerdoelen op te stellen, van 1 tot 10. Na een aantal jaar kwam zij erachter dat deze een leidraad hadden gevormd.

Intentie geeft betekenis. Het onbewaakte ogenblik kan werkelijkheid worden! De wereld erachter. Is de wereld van intentie. Die richting geeft aan je dromen, aan je gedachten, aan je handelen, aan hoe mensen op je reageren. Dat maakt het realiteit. Als je de juiste vragen stelt herken je op een gegeven moment het antwoord. Ergens. In een situatie. Een onbewaakt ogenblik dat voor jou bedoelt is. Je kan erop varen. En de grote geesten komen je tegemoet.

Iemand zei eens: Wees moedig en grote geesten snellen je tegemoet! En het is grappig, dat moedig zijn in deze wereld betekent jezelf te zijn. Dat je dán de wereld ziet die je altijd hebt gezocht. De wereld achter wat mensen zeggen, de wereld van betekenis en zingeving. Het vervullen van je eigen dromen. Het meisje besloot de wereld te veroveren.

Door te zoeken naar mensen die óók hun dromen verwezenlijken. Die hun hoofd boven het maaiveld uitsteken (want ongemerkt, ben je dan opeens een hoge boom die veel wind vangt, als authenticiteit je leidraad is) en daarmee het verschil maken. Voor werkelijke innovatie. Sociale innovatie. Waarin er een synergie is tussen het realiseren van je dromen, economie en maatschappelijk rendement. Ook had het meisje inmiddels geleerd dat je de juiste woorden moet gebruiken om de wereld te beschrijven die je altijd hebt gezien.

www.greatplacetolive.nl

Dit bericht is geschreven voor De Labiel en verschijnt nu in de serie DURF ontwikkeld door Corné Cox. Ik kreeg het stokje van Sanne Roemen en ik geef het bij deze door aan Lisette Togtema