Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn huisarts in Rotterdam. Per brief. Op mooi geschept papier en met vulpen heb ik een ode aan mijn huisarts geschreven. Het ontroert me.
Niet dat we elkaar vaak zagen, integendeel, maar toch heeft hij altijd goed voor mij gezorgd. 16 jaar, een baken van rust en vertrouwen dat dwars door je heen kijkt. Dokter Oemrawsigh. Ik fietste er ooit langs en het bordje lichtte op.
Oprechte aandacht. Én ik voelde me altijd gerespecteerd in mijn keuzes richting acupunctuur, reiki, healing en wat al niet meer. Ook nu vraag ik me weer af wanneer de alternatieve geneeswijzen en de reguliere wetenschap elkaar treffen. Toen ik de neuroloog van mijn moeder vertelde over haar acupunctuur behandelingen knikte hij goedkeurend, maar hij kan of mág het ons níet aanraden. En dat blijft vreemd.
Zo zwerf je tussen deze werelden en laat je je leiden door wat je zelf kunt en wilt beoordelen. In mijn dokter heb ik in ieder geval iemand ontmoet waarbij ík met een safe gevoel tussen deze twee werelden kan wandelen. Dat hij ze op een of andere manier bij elkaar brengt. Ik hoop van harte dat mijn nieuwe huisarts dit ook kan . . . daar gaat mijn dossier. Van Rotterdam naar Arnhem. Verhuizen betekent steeds meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten