Zeil met mij de crisis uit

In mijn zoektocht naar een schipper met zeewaardig schip ontmoette ik een bijzondere man. Na een goede en creatieve carrière besloot hij na de crisis in 2008 om zich voor te bereiden op de volgende crisis. Van het voorgerecht naar het hoofdgerecht. Hij stelde alles in werking.

Eind juli vliegt hij uit. Naar zijn schip in Brazilië om vanuit daar naar Patagonia te varen als het daar zomer is en daarna de Pacific op te zeilen richting Polynesië. Naar verluid doen meerdere schippers dat en is het daar een walhalla met parelwitte stranden en een overvloed aan vruchten en vis. Zijn eigen schip zit tot de nók toe vol zaden en aarde en alles dat nodig is om op zee te overleven.

Overigens zoekt hij ook nog een zeilvrouw, of twee om dit avontuur mee aan te gaan. Stoere off-grid living dames met lef. Dus, hád je toevallig plannen, leave me a note, dan breng ik je in contact.

We kregen een interessant gesprek over deze tijd. Hoe om te gaan met deze crisis. Alhoewel ik een goede zeiler ben, zeil ik eigenlijk niet gauw wég uit een situatie. Ik ben meer van de stijl, in het oog van de orkaan staan, daar is het veilig. Toch zijn er meerdere zoals hij. Op online fora wordt er al geroepen 'kunnen we ons nog onttrekken aan verplichte vaccinatie en waarheen kunnen we vluchten als dat niet meer kan'. Mensen willen in kleine gemeenschappen zelfvoorzienend leven.

De zeiler is voorbereid.
De off-grid living mensen zijn voorbereid.
Zijn wij voorbereid op de komende periode? Wat kies je?

Voorbereiden betekent ook dat je dit wereldbeeld accepteert. Dat je aanvaardt dat de toekomstige jaren een soort gevangenis zijn. Met verplichte vaccinatie, geen toegang tot basisvoorzieningen als je niet gevaccineerd bent, verregaande controle van ál onze bewegingen (mogelijk gemaakt door een nano chip of app of vaccinatiepaspoort in combinatie met 5G). Een soort politiestaat met gerobotiseerde politie. En, om eerlijk te zijn. Het ligt er niet ver vandaan. Nu al schreeuwen drones 'houdt afstand' en wordt er geëxperimenteerd met gerobotiseerde handhavers. Zelfs de grondwet houdt geen stand. Alles voor 'onze veiligheid'.

(lees hierover ook mijn artikel 'de onzichtbare vijand die van iedereen een verdachte maakt')

Je accepteert dit wereldbeeld.
En omdát je dat accepteert, geef je deze realiteit bestaansrecht.

Maar toch ... een zeiler schippert letterlijk met de elementen en zijn schip, houdt koers én stelt de koers bij als de elementen daar om vragen..

Zeil met mij de crisis uit ..... het is verleidelijk he ..... parelwitte stranden, een zongebruinde huid ...

In het paradijs wachten totdat het over is. Tot het tij weer is gekeerd en de wereld weer in vrede is. Ómdat een crisis noodzakelijk is. Zodat de wereld inziet dat liefde en duurzaamheid fijner zijn. We leven mét de aarde. Totdat mensen zien dat wij het zijn, waar we zolang op hebben gewacht. Dat wíj het zijn, die de wereld vormgeven.

En nu juist door dat woordje 'wij', zeil ik niet weg.
Maar blijf staan in het oog van de orkaan.
En geef vorm.

En jij?
Wat kies jij?

Ik ben benieuwd!
Het is heerlijk te weten dat er zoveel manieren zijn en we allemaal onze plek innemen.
In het creëren van een Great Place to Live.

Nu ben jij.

De feminiene en masculiene bestuursstijl

Ik schreef er over op Lilith Ontwaakt. 

Een goede balans tussen feminiene en masculiene kwaliteiten is een balans tussen het bieden van structuur én sturen op flow en intentie. Dit toepassen in beleid en bestuursstijl is niet altijd gemakkelijk. Wél de moeite waard.

In dit artikel lees je er meer over. Met praktische voorbeelden en actuele onderwerpen. De zorg, de Corona maatregelen en natuurlijk het vrouwenquotum. Ook geef ik inzicht in mijn eigen bestuursstijl met Great Place to Live en andere projecten. 

Geniet er van.

https://www.lilithontwaakt.nl/de-feminiene-en-masculiene-bestuursstijl/

* * * 

Dit artikel verschijnt in de serie ESSENTIEEL LEVEN, de podcast waarin Hans Van Willigenburg Noor Bongers bevraagt over economie, leiderschap, politiek, liefde en de toekomst. 

Dit artikel hoort bij deel 2, leiderschap vanuit feminiene waarden. 

De onzichtbare vijand die van iedereen een verdachte maakt

1. 

'OH, jij hebt nog géen mening!' zei hij twee dagen na de aanslagen op 9/11. De wereld was in rep en roer en ik had inderdaad geen mening. Wél wist ik dat iemand een Meesterzet had gedaan die de wereld voorgoed had veranderd. 

De wereld werd daarna overspoeld door veiligheidsmaatregelen tegen terrorisme. Onschuldige mensen werden opeens állemaal verdacht een terrorist te zijn en moesten zich bewijzen het niet te zijn. Iedereen liep door poortjes, werd gefouilleerd, was verdacht. Het trok alle financiën. 

Er werden borden geplaatst in Rotterdam ‘wij waken met camera’s over uw veiligheid’. Ohja, dacht ik toen, is dat zo? Is dit veiligheid? Er ontstond een diepe angst in de samenleving met verstrekkende gevolgen. Het polariseerde bevolkingsgroepen.  

Het lijkt op nu. We vechten tegen een onzichtbare vijand, er zijn verregaande maatregelen, waar gezónde mensen zich aan moeten houden. Waarin de overheid opeens intimiteit kan beboeten (!), en straks met de noodwet je huis binnen mag komen, je gangen mag nagaan etc. etc. etc. 

Een samenleving waarin ieder gezond mens verdacht is. En zich voortdurend moet indekken en bewijzen. Die schúldig is als hij een ander mens aanraakt.    


Bestuurlijke integriteit  

De overheid regeert met repressie, normen en (eenzijdige) berichtgeving. Waarvan je je inmiddels kunt afvragen of dit juist is en berust op een integere grondslag waarin de vitaliteit van onze samenleving wordt gediend.  

Wat ik zie is dat in de maatregelen van de regering angst zegeviert. Zij komen voort uit angst (voor de onzichtbare vijand) en vergroten angst. Mensen worden wantrouwend naar elkaar.  

Ouders worden van kinderen gescheiden. Bij gescheiden ouders betekent dit dat één van de (gezonde) ouders zijn of haar kind niet mag áánraken. Wie weet voor hoe lang. Het kind toegang ontzeggen tot een van de ouders wordt, in echtscheidingen, inmiddels als mishandeling beschouwd. En hoeveel samengestelde gezinnen zijn er inmiddels?  

Oude mensen worden alleen gelaten in hun nadagen. Raken hun zelfbeschikking kwijt of ze wel of geen bezoek willen ontvangen. Sterven zonder nabijheid en een zachte omarming. Terwijl die laatste fase zo ongelofelijk mooi en belangrijk is. 

De overheid doet dat onder het mom van ‘zorgen voor onze volksgezondheid’. 

Maar is zorgen voor onze Volksgezondheid niet ook het zorgen voor een samenleving waarin vitaliteit ontstaat? Waarin mensen sterk zijn en weerbaar, elkaar beminnen en begroeten en in diversiteit omarmen? Waarin mensen samen-leven.  


De JA beweging

Sinds 2002 (de dood van Pim Fortuyn) heb ik mij afgewend van de politieke arena (waar verschillende mensen mij van kennen ;-)) en richt ik me uitsluitend op waardecreatie. Ook in bestuurlijke context, dwars door politieke voorkeuren heen. 

De JA beweging. Versterken wat goed gaat. Vitaliteit opzoeken en bekrachtigen. Dat werkt.  In mijn Great Place To Live edities (2005-2010) kun je er van alles over lezen. In de projecten erna (Nieuwe Oude Dag, Gezonde Wijk, Bank van Waarde) hebben we alles in praktijk gebracht.  

Ook mijn energetisch werk is hierop gericht: Wat is de bron van vitaliteit? Hoe versterk je dit en laat je lós wat niet dienend is. Dát is leiderschap.  

Ik heb daarin prachtige resultaten gezien. Die verschillen overbruggen. Juist omdat het de essentie weerspiegelt. Waarde creëert. Mensen willen dat ook graag, het geeft veel veerkracht en plezier. Met klinkende resultaten.


De weerbarstige werkelijkheid  

Het beleid van de overheid laat helaas  iets anders zien. Daarin wordt juist alles geïnstitutionaliseerd en moet voldoen aan een bepaalde norm. Norm. Waar aan je moet voldoen, maar die meestal geen ruimte geeft om jezelf te zijn.  

En authenticiteit, dat is nu nét wat mensen, projecten én een land een ziel geeft. 

De norm wordt nu 1,5 meter. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik in een situatie zou komen waarin de overheid mij verbiedt een ander mens te knuffelen en zich daar nog op laat voorstaan ook. Desnoods de wet aanpast.  

De onzichtbare vijand. Waarin mensen elkaar inmiddels aanspreken ‘Jij mag niet gaan zeilen, want als er iets gebeurt, dan pak je een bed van de IC. Dus je bent asociaal als je dat doet’. We spreken over gezónde mensen.  

Hebben we óóit gezegd tegen mensen die teveel roken, drinken, suiker eten óf gevaarlijke sporten beoefenen: ‘Dat mag niet. Als jij iets krijgt, pak je een bed van de IC en dat is asociaal’. Want er is niet genoeg zorg capaciteit'. Zoals er nu wordt gezegd: ‘Mensen die tóch knuffelen, mogen geen bed op de IC als ze Corona krijgen’. What happenend?  

We kunnen dit beleid gaan bediscussiëren, over de waarheid van feiten twisten en er telkens een ander perspectief tegen-over zetten. Maar daar doel ik niet op.  

Ik vraag me wel af, wat staat hier vanuit de overheid tegenover?  Tegenover deze verregaande repressie en controle.  

En de creatie van de wereld die wij wensen 

Waar wordt geïnvesteerd in vertrouwen, in vrede en een liefdevolle samenleving? Waar leer je in deze warboel je integriteit hoog te houden? Waar leer je op te staan voor deze waarden en vorm te geven aan het leven en onze samenleving?  

Burgerparticipatie. De inclusieve samenleving. Zelf verantwoordelijkheid nemen.Samen-Doen. Daar waar de overheid haar mond van vol heeft.  

Waar leer je op deze niveaus leiderschap te ontwikkelen? Waarin je jouw (professionele) leven vorm geeft. Met impact op onze samenleving. Wíj geven dit toch vorm? Samen. 

Waar investeert onze overheid in deze beweging?En ... waar investeren wij zélf in deze beweging. 

Iedere stap is de eerste. Iedere stap geeft vorm. Iedere stap kan ons menselijk bewustzijn en waardigheid vergroten óf verkleinen. Iedere stap kan de ruimte voor liefde vergroten of versmallen.  

Wees je bewust van jouw cirkel van invloed. 

De resonantie van wat je doet, ieder woord dat je spreekt. De intentie waarmee je onderneemt.  

Maakt het verschil. 

* Dit artikel is gepubliceerd in Signs of Time * mei 2020 de nieuwsbrief van Noor Bongers 

1. Esther Kokmeijer op reis  

Intiem inzicht in de Liefde

ChiaraBautista

Liefde geef je samen vorm.
In verbinding. Van hart tot hart. Die connectie is een bedding voor de Rivier der Liefde. En die rivier stroomt. Soms hard.

Van de ene op de andere dag was hij uit contact gegaan. Wel nog heel veel liefde, maar geen contact. Alleen een app, geen ogen, geen gezicht. Geen connectie. En ik was reddeloos verloren. Mijn geopend hart zwol op, pulseerde, en de liefde zonder (zijn) bedding joeg naar alle kanten. Maar géen contact. Wat te doen met zoveel Liefde? Ik werd natuurlijk woedend, op hem.

Natuurlijk werd ik woedend op hem. Hoe durft hij! Zomaar de Liefdesstroom te stagneren! Liefde kent wel duizend vormen en alle duizend geef je samen vorm. Tenminste, dat is mijn idee ...

Er volgde een zeer interessante bespiegeling met vriendinnen over de Liefde zelf. Het stroomt in connectie mét elkaar, maar alleen als je zélf bent verbonden met jouw eigen Bron van Liefde. Het verzorgen van 'een bedding' is een super masculien gegeven. Een masculiene kwaliteit, structuur aanbrengen, creëren van een context waarbinnen het feminiene stroomt en tot bloei komt. Ik vertrouwde op mijn geliefde en zijn masculiene kwaliteit verzorgde de bedding van onze liefde.

Weer 'op mijzelf' is het aan mij om mijn masculiene kwaliteit in te zetten. Om de bedding te verzorgen zodat mijn Rivier der Liefde weer mooi stroomt. De Liefde is er niet minder om. Toch ging daar ook iets mis want ik merkte dat mijn hart gesloten raakte. Dat mijn liefde wel overal stroomde, maar het contact met een man vond ik toch moeilijk. Contact vond ik eigenlijk opeens in alles moeilijk. Ik verstilde. Ik verzachtte. Ik keerde terug naar mijn bron. Mijn bron van overvloed.

Ook de Liefde kan zich eenzaam voelen als ze niet in contact en verbinding staat.
En tóch .... je bent niet minder liefde dan. Je bent nog steeds 100% LIEFDE. You're made from it!

de bron van Liefde

Later die week ontving ik een vriend. We deden een sessie samen, energetisch werk, healing. Je weet wel, toveren ; )) met Liefde natuurlijk. Hij liet zijn essentie en spirit helemaal in zichzelf toe, in álle vezels, in het ruggenmerg, in ál zijn cellen. Hij wérd zijn essentie. Hij verzachtte en opende zich. In contact met zijn heilige bron. Ook hier verzorgde zijn eigen masculiene kwaliteit de bedding, de rots, waarin de bron zich ontspruit. Zodat hij zíjn bron kan ontvangen .... als begin van de Rivier der Liefde .... die stroomt!

Ik vroeg hem contact met mij te maken. Vanuit zijn derde oog, de plek van het hogere hart (net iets boven het hartchakra) en zijn eerste chakra. Ik deed niets, ik ontving. BAM! Wat een prachtige bak licht en warmte kreeg ik. Heerlijk. Het verwarmde me helemaal. Ik ontving Liefde. Ook hij voelde dat zijn energie, zijn liefde werd ontvangen. Hemels.

Daarna vroeg ik hem zijn energie weer terug naar zichzelf te brengen. Ging goed. Of toch? Zijn derde oog bleef kijken of het wel goed was gegaan. Wellicht was er toch ook iets van dat ik had moeten reageren of iets teruggeven? Allemaal lijntjes van attachment. Die, als je niet oppast blijvend zijn en haakjes slaan naar afhankelijkheid van elkaar. Dus we werkten nog even tot alles echt los was.

En zijn energie weer helemaal in zichzelf was. En daar ontdekte hij,
dat het nu toch nét iets minder was, dan eerst. Minder vervuld.
Een gevoel van afgescheidenheid.

In connectie geef je Liefde vorm.

Het vroeg specifieke aandacht om zijn eigen bron weer in álle facetten toe te laten.
Je ontvangt jouw bron in alle cellen in je lichaam.
Je ontvangt De Liefde zelf.

Daar is geen te kort.

1Love sticker van Jasper Springeling

Het is zo bijzonder. We hebben de sessie afgesloten en de ruimte gegeven waarin het helend werk kan plaatsvinden. De volgende ochtend werd ík echter wakker met een gevoel van gemis en te kort. Ik ontdekte dat ik een grote behoefte had om óók contact te maken. Ik had óók uit willen reiken. Ik had óók ontvangen willen worden. Ik had óók nog dat samen willen doen. Geven én ontvangen.

Ik kwam tot de conclusie dat mijn hart op slot zat. Dat ik moeite had gehad om mijn hart te openen en Liefde te géven. In vertrouwen ontvangen te worden. Ook zonder dat vertrouwen overigens, puur om het geven vanúit vertrouwen. Kortom, angst afgewezen te worden had mijn hart gesloten.

Ik stelde voor de oefening nog eens te doen met twee stapjes verder; Ik maak contact met mijn bron en vanuit daar maak ik contact met hem, hij ontvangt. Ik breng de energie weer helemaal terug naar mijzelf. Geen 'restjes' achterlatend en ook in mijn eigen lichaam geen 'leegtes', maar pure vervulling met Liefdesenergie. Daarna maken we sámen contact, waarin we beiden geven en ontvangen. Dit kun je nog versterken met 'verbonden ademhaling'.

Als hij uit-ademt, stuurt hij energie vanuit zijn eerste chakra naar mij toe, ik ontvang dat in mijn eerste chakra terwijl ik in-adem, neem het mee naar boven naar mijn hart, daar géef ik deze energie aan zijn hart, terwijl ik uit-adem, hij ademt dan in. En zo doe je dit een tijdje. Het werkt heel helend. Het maakt los wat vast zit. Het opent je energetisch systeem (Do! Try this at home!).

En zo deden we dit. Hij in Rotterdam. Ik in Arnhem. Aan de telefoon.
Zo heerlijk dat energetisch werken zo gemakkelijk is.
Als je weet wat je moet doen ; ))

Het duurde denk ik een half uurtje.
Waarin mijn hart zich weer opende en ik weer vrij kon ademen.
Er waren tranen gekomen en een diep diep loslaten en openen, vrij kunnen geven. Puur.

Liefde geef je samen vorm.
Deze Liefde is dus on-persoonlijk.

Het is de Liefde zélf die vorm krijgt, in een pure connectie met elkaar.
Los van afhankelijkheidsdraadjes of gevoelens van te-kort.

Een Pure connectie, waarin de Liefde stroomt.
Beiden verbonden met je eigen bron. Dát is essentieel.

Ook om na de sessie (of welke andere gelegenheid dan ook) weer helemaal naar terug te keren. Waarin je jouw Bron van Overvloed, van Liefde, weer volledig toe laat in jezelf.

Jij bent Liefde.
Meer dan een rivier doet vermoeden ....

me in 2010, your key to Love

En raad eens, het contact met mijn ex-lover is ook weer tot stand gekomen.
Al moet ik eerlijk zeggen, dat ik dát heb afdwongen.

Een grenzeloze woede mij eerst overspoelde voordat ik mijn eigen bedding weer vond.
Mijn zachtheid. Mede doordat het hém lukte in Liefde te blijven staan.
En mijn storm te aanvaarden.

We kunnen nu de relatie een andere invulling geven.
Vrijheid, Liefde en Ademruimte.


Zoals ik al zei, Liefde geef je samen vorm.

In ál haar facetten.

Carry me 

* * *

Ook zo'n sessie doen?
Neem contact met me op >> licht [apenstaart] noorbongers.nl
Lees meer over mijn Leergangen en helend werk op Powerplay.academy.

De Transformatie van Adam

De Transformatie van Adam is gepubliceerd op LilithOntwaakt.nl 

Lilith Ontwaakt

Lilith Ontwaakt is gepubliceerd op haar eigen website LilithOntwaakt.nl 

Het verrukkelijke hier en nu (Ohw! met álles dat er is!)

Vorige week maakte ik een reisje in de Pandora Star. Waar ik verwachtte een enorme tijdreis te maken naar alle uithoeken van het universum, werd ik getrakteerd op een reisje naar het hier en nu. Bam, mijn lichaam in. Alles kon ik voelen en tot in alle details ervaren.

Hoe ik baad in het mooie bad in mijn huis en naar de planten kijk. Hoe ik wandel door het bos en de bomen zie. Hoe ik eet, hoe ik drink en hoe ik dat ervaar in iedere cel in mijn lichaam. Hoe ik loop en hoe ik dans. Mij. Helemaal mij. Wat een ruimte!

Ik zag ook alle mensen. Die er nu in mijn leven zijn. Lieve mensen, soulmates, die opduiken uit het niets en naast me staan, onvoorwaardelijk en zonder verwachting. Zo veel liefde in zoveel vormen. En daar kwam het .... de pijn, ik zag mijn familie.

De confrontatie met mensen die ik eerst zo lief had en die nu zover weg zijn, onbereikbaar zijn. Mama met hersenschade in een verzorgingshuis, ongelukkig. Mijn zus, voor wie mijn beslissing dat ik mijn moeder een jaar niet wilde zien te veel was en het contact heeft verbroken.

En ik, die het echt níet voor elkaar krijg om uit te reiken naar ze. Het 'op te lossen' wat ik al die jaren wél heb gedaan. Een feestje geven, de kerst organiseren, haar haar verjaardagsfeest geven. Het sociale netwerk betrekken. De vanzelfsprekendheid waarmee iedereen dacht, dat doet Noor wel.

Totdat ik zoveel had gegeven, voor zoveel jaar aan zoveel mensen, dat ik brak en voor een lange periode niet eens meer kon uitreiken naar mensen. Gelukkig alweer enige jaren geleden en geef ik nu heel bewust mijn energie aan mensen voor wie ik dat wil doen.

Maar zomaar iets oplossen voor mijn familie? Nee. Ik kreeg een visioen dat iedereen aan het kerstdiner zat en dat iemand vroeg 'Wat zou Noor eigenlijk doen?' en dat iedereen wat stil werd en zich realiseerde dat niemand dat mij had gevraagd. En dat ik ook stil was gebleven.

De consequentie van kiezen voor je eigen pad en trouw blijven aan je diepste gevoel. Vorig jaar, toen ik mama niet zag, vluchtte ik weg, naar een andere familie, maar dat escaleerde volledig, er vond iets plaats dat ik niet kon dragen. Waarvoor ik op dat moment te kwetsbaar was.

Dit jaar draag ik het. De pijn van het afgesloten zijn van mensen die mij zo dierbaar zijn. Verbonden in spirit en in vrede, dat zeer zeker, liefde in overvloed. Maar zijn met de pijn. Het grote verdriet. Het maakt mijn hart warm, geen medelijden, maar warm, omdat ik in alle aspecten mij kan zijn.

En mijzelf hierin kan dragen.

En dát, dát vervult mij met onuitsprekelijke trots en vreugde. Dat ik dat kan. Dat het mij is gelukt om zelf in vrede te zijn ongeácht wat voor een verdriet er dicht bij mij zich afspeelt, trouw te blijven aan mijzelf en de consequenties van mijn keuzes te dragen.

Tranen. Natuurlijk, diepe hete tranen. Ik laat ze vol toe. In álles. En dan heb ik ze gehuild en ruimte gegeven aan mijn diepste emotie, aan mijn diepste zijn, voelbare liefde. En dan land ik weer zacht in het hier en nu, waar alles tegelijk aanwezig is. Alles, in haar meest pure vorm.

Het verrukkelijke hier en nu, Oooohw! met álles dat er is. Alles.

Afscheid van mijn huisarts

Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn huisarts in Rotterdam. Per brief. Op mooi geschept papier en met vulpen heb ik een ode aan mijn huisarts geschreven. Het ontroert me.

Niet dat we elkaar vaak zagen, integendeel, maar toch heeft hij altijd goed voor mij gezorgd. 16 jaar, een baken van rust en vertrouwen dat dwars door je heen kijkt. Dokter Oemrawsigh. Ik fietste er ooit langs en het bordje lichtte op.

Oprechte aandacht. Én ik voelde me altijd gerespecteerd in mijn keuzes richting acupunctuur, reiki, healing en wat al niet meer. Ook nu vraag ik me weer af wanneer de alternatieve geneeswijzen en de reguliere wetenschap elkaar treffen. Toen ik de neuroloog van mijn moeder vertelde over haar acupunctuur behandelingen knikte hij goedkeurend, maar hij kan of mág het ons níet aanraden. En dat blijft vreemd.

Zo zwerf je tussen deze werelden en laat je je leiden door wat je zelf kunt en wilt beoordelen. In mijn dokter heb ik in ieder geval iemand ontmoet waarbij ík met een safe gevoel tussen deze twee werelden kan wandelen. Dat hij ze op een of andere manier bij elkaar brengt. Ik hoop van harte dat mijn nieuwe huisarts dit ook kan . . . daar gaat mijn dossier. Van Rotterdam naar Arnhem. Verhuizen betekent steeds meer.

Waarom het NNF niet zonder Playboy kan

In de nazomer in de prachtige bossen van Drenthe vond het NNF plaats. Waar innovatieve denkers uit heel Nederland zich verzamelen om mooie dingen te denken, te delen en te maken. Soms met een heel serieus karakter en een casus om soms gewoon puur voor het plezier. Gelukkig bouwen we samen ook heel het terrein op en daarna, weer af. Hulp is gewenst! En ik zou de tijdschriften en magazines meenemen.

Een enorme verzamelaar ben ik, vooral van de tijdgeest, die zich in 100 verschillende vormen aandient. In management bladen, in design magazines in de Wall Paper en de Zone 5300 (die ik overigens niet meenam, want die verzamel ik echt ; ) in de Libelle (ik werd er enórm op aangekeken in de eerste klascoupé) waar tot mijn verrassing een artikel in stond hoe je het beste tegen je baas in opstand kon komen. In De Donald Duck die overigens steeds meer moralistisch wordt en natuurlijk in de Cosmopolitan, de Ode, Currency, de Elsevier en Filosofie Magazine. Het hele bos bezaaid met interessegebieden.

Toch miste ik de Playboy. Ik had onderweg op een tankstation gekeken en zag de editie die óók nog eens speciaal over voetbal ging en vond het prachtig! En ook super overdreven om een Playboy te kopen, welk meisje doet nu zoiets, dus ik deed het niet. Toch miste ik hem echt, en toen iemand boodschappen ging doen heb ik hem gevraagd er een mee te nemen. 'Écht?' vroeg hij, 'Ja, écht.' En toen was ie er, de playboy op het NNF. Meteen kwijt natuurlijk. En ik besteedde er ook verder geen aandacht meer aan.

Tot ik mijn liefde voor magazines én diversiteit deelde met Herman en vond dat de perspectieven uit álle gebieden noodzakelijk zijn op een evenement dat vorm geeft aan innovatie. Voordat je het weet leest iedereen alleen maar serieuze kost over innovatie, problemen, management en ICT en glimlacht er niemand meer even met de Donald Duck of geniet van de nieuwste Moooi collectie. Daarom. Ook Naakt.

Waarop Herman uitriep 'Ja, maar dát is zo geweldig aan die mannen bladen. Die geven je gewoon wat je mooi vindt als man, dure gadgets, auto's en naakte meiden en geven je daarbij hélemaal het gevoel dat dat GOED is, ook al kun je die meiden nooit krijgen en zijn die auto's en gadgets veel te duur. Droom er lekker van!'. (!) 'Én', voegde hij er nog aan toe 'dat is dus zo stom aan meidenbladen, die geven je de hele tijd het gevoel dat je NIET goed genoeg bent!'.

Wat een heerlijk inzicht.

De mooiste drenkeling ter wereld en het verhaal van onze helden

Naar een verhaal van Gabriel Garcia Marquez


Er is een klein onooglijk dorpje op een kale rots. Somber zonder bloemen. 20 huizen. Er spoelt iets aan. Kinderen spelen met de drenkeling bedekt met mosselen en zeepokken. Onherkenbaar als wens. (mens!)Vrouwen nemen hem mee en maken schoon. Hij komt van ver. Onbekende zeeën. Draagt zijn dood met trots

Hij is veel groter dan iedereen die zij kennen. Heimelijke fantasieën. In het diepste wijzen zij hun eigen man af. dan zien ze zijn kwetsbaarheid. Zo groot. Hij past natuurlijk nergens in, op visite maakt zijn grootheid klein. Hij heeft echt een gezicht om Esteban te heten, merkt een oudere vrouw op. Iedereen ziet dat het klopt.

De vrouwen verdringen elkaar met eerbewijzen. Lopen de mannen in de weg. Zijn gezicht bedekt tegen zon. Mannen geïrriteerd! Ze willen van hem af. Die grote dode! Dat maakt de vrouwen kwaad, ze laten zijn gezicht zien. Nu zien de mannen het ook: Esteban is in hun midden.

Grootse begrafenis met bloemen uit alle naburige dorpen. Iedereen wordt opgetrommeld.
Ze geven hem familie. Waardoor iedereen uit het dorp familie wordt via hem. Ze vechten om wie hem mag dragen. En zonder een anker aan zijn voeten gooien ze hem van de rots. Hij mag altijd weer aanspoelen en altijd weer terug komen. Ze zullen altijd goed voor hem zorgen.

Zij realiseren zich dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Nu Esteban weg is uit hun midden. Ze missen hem. En weten dat hun dorpje zal veranderen en zij grote deuren maken en stevige funderingen, grote ramen en heel veel bloemen, dat zij zich feestelijk zullen kleden met aandacht voor elkaar.

Zodat de geest van Esteban altijd welkom is en onbekommerd mag ronddwalen door de huizen, waarvan de deuren zo groot zijn dat hij zich nergens aan zal stoten. De bloemen zo mooi dat hij zal genieten. Het dorpje tegen de rots zal zo schitteren dat het van verre zichtbaar is op zee en de kapitein van het schip op de brug zal staan en in zeventien talen zal vertellen: Kijk daar tegen die rots . . . Dat . . . is het dorpje van Esteban!

* * *

Een verhaal zo schoon dat ik het jullie wilde vertellen. De kracht van verhalen en fantasie. Opvallend zijn de 'normaalheid' waarmee de dood tegemoet wordt getreden (zoals in zoveel Zuid-Amerikaanse culturen) en de manier waarop zij nadenken over de betekenis van de dode, die verder reikt dan deze aardse wereld. De vanzelfsprekendheid dat deze werelden door elkaar lopen vind ik heerlijk aan deze vertelling.

Maar de echte fascinatie schuilt in iets anders. Het laat een prachtige metafoor zien van onze tijd. Waarin wijsheid en grootsheid haast wegbezuinigd zijn. De ratio de boventoon voert in beslissingen en onze helden zijn gereduceerd tot mensen die het zeker weten, platte helden en dikke ikken. Manga, World of Warcraft en legio films en filmsterren zijn natuurlijk goede voorbeelden. Maar ook onze politici, mocht je hen ooit als een held zien, spreken nooit hun twijfel uit of laten hun kwetsbaarheid zien. Het imago van de held wordt zorgvuldig opgebouwd en door prachtige bureaus van waarde voorzien. De onzekerheid van onze held treft hier geen plaats.

En dit is iets van deze tijd. Ik keek enige tijd geleden naar De Zevensprong. De kinderserie uit eind jaren 70, heel spannend. De hoofdpersoon is een leraar die zijn avonturen deelt met de klas. Opvallend vond ik dat hij heel direct zijn overwegingen deelt. Zijn twijfels en vragen. Hij spreekt uit dat hij het niet wéét, maar dat hij zoekt. Uiteindelijk wordt de hele klas onderdeel van het avontuur. Deze taal en manier van spreken is wezenlijk veranderd sinds die jaren 70. In de media, de krant, en televisie en vaak ook binnen het onderwijs en managementkringen wordt een expertise gepresenteerd alsof het de waarheid is.

En dát zijn de voorbeelden waar de toekomstige generaties het mee moeten doen. Zou Justin Biber twijfels hebben? Is Bono wel eens depressief? Zou Obama wel eens balen bij een kopje thee en verzuchten dat het nooit wat wordt met deze wereld? Is Floortje Dessing wel eens niet-spontaan? Vast wel. Maar de werkelijkheid zoals wij deze overal gepresenteerd krijgen laat déze kant onbelicht. Jammer. Wat juist deze kant maakt het mogelijk dat je je kunt identificeren met een held.

Wat ik lees in het verhaal van de mooie drenkeling is dat de dorpelingen pas hun eigen schittering en grootsheid ontdekken op het moment van de drenkeling HUN Esteban is geworden. Niet de onbereikbare Esteban uit verre werelden waarover de mooiste verhalen gaan, een mythe. Nee, het is HUN Esteban en hij is dood en zij hebben hem verzorgd. Zij hebben zijn persoonlijkheid eer bewezen. En hem daarmee van hen gemaakt.

Zijn kwetsbaarheid was zichtbaar. Hulpeloosheid zelfs. En ook het feit dat hij zijn dood met trots draagt, maakt dat je over hem kan fantaseren. Dat iemand zich 'aan laat raken' en zichtbaar wordt in al zijn facetten. Het is ook lastig. Liever kijk je niet. Verdiep je je niet. De spiegel van de ander laat immers ook je eigen kleinzieligheid zien. Maar samen met je held kom je er wel! Voor Esteban ga je door het vuur. Er ontstaat een idee van 'samen' dat vanzelfsprekend is. Zeker omdat hij zijn kwetsbaarheid met waardigheid draagt.

Het effect van de held, de impact is dus vele malen groter als het publiek alles mag zien. De Media en de PR bureaus spelen hier natuurlijk handig op in, want op zich is dit geen nieuw inzicht, 'Alexander was een beetje dom' is hiervan wellicht wel het mooiste voorbeeld. Maar ook dit is bedacht. En wat wij, en volgens mij ook veel jongeren, ervaren is de non-authenticiteit van dit hele gegeven. Wat de omarming en werkelijke identificatie met onze held in de weg staat.

En daarmee dat je hem wilt evenaren. Dat de grootsheid van die ene mens, voor altijd welkom is in jouw dorpje, dat grootsheid zich welkom voelt in jouw hart, in jouw leven, tussen jouw vrienden en in jouw werk. En dat je, door deze grootsheid eer te bewijzen, de sprankeling kan proeven en daarmee het plezier en het grote genoegen om de grootsheid ook vanuit jezelf te laten stromen. Pure authenticiteit maakt de weg open.

En misschien, hebben we toch meer wijze verhalen nodig, of een mythe die werkelijkheid wordt in een dode die je de laatste eer bewijst, of, in het samen nadenken over retoriek en de werkelijke betekenis der dingen. Verstilling en verdieping waarin je ontdekt dat kwetsbaarheid geen zielenpieten element is, maar iets dat je met trots kunt dragen. En daarmee voor andere mensen een uitnodiging wordt hun ware ik te ontdekken en te leren vieren.

Zodat wij de weg kunnen openen naar authenticiteit als basis voor grootsheid en dat dit begint met het zichtbaar maken van meerdere aspecten van de werkelijkheid. De helden komen uit andere hoek dan wij denken, zij zitten hier recht voor ons.

Nu nog wachten totdat iedereen dit ziet ; )


Noor Bongers
Voor de cursus Retoriek van Jan Vaessen 2011

Het verhaal ‘de mooiste drenkeling ter wereld’ is gepubliceerd in De Verhalen van Gabriel García Márquez
en is hier online te lezen
ik kan de cursus van harte aanbevelen.