Zeil met mij de crisis uit

In mijn zoektocht naar een schipper met zeewaardig schip ontmoette ik een bijzondere man. Na een goede en creatieve carrière besloot hij na de crisis in 2008 om zich voor te bereiden op de volgende crisis. Van het voorgerecht naar het hoofdgerecht. Hij stelde alles in werking.

Eind juli vliegt hij uit. Naar zijn schip in Brazilië om vanuit daar naar Patagonia te varen als het daar zomer is en daarna de Pacific op te zeilen richting Polynesië. Naar verluid doen meerdere schippers dat en is het daar een walhalla met parelwitte stranden en een overvloed aan vruchten en vis. Zijn eigen schip zit tot de nók toe vol zaden en aarde en alles dat nodig is om op zee te overleven.

Overigens zoekt hij ook nog een zeilvrouw, of twee om dit avontuur mee aan te gaan. Stoere off-grid living dames met lef. Dus, hád je toevallig plannen, leave me a note, dan breng ik je in contact.

We kregen een interessant gesprek over deze tijd. Hoe om te gaan met deze crisis. Alhoewel ik een goede zeiler ben, zeil ik eigenlijk niet gauw wég uit een situatie. Ik ben meer van de stijl, in het oog van de orkaan staan, daar is het veilig. Toch zijn er meerdere zoals hij. Op online fora wordt er al geroepen 'kunnen we ons nog onttrekken aan verplichte vaccinatie en waarheen kunnen we vluchten als dat niet meer kan'. Mensen willen in kleine gemeenschappen zelfvoorzienend leven.

De zeiler is voorbereid.
De off-grid living mensen zijn voorbereid.
Zijn wij voorbereid op de komende periode? Wat kies je?

Voorbereiden betekent ook dat je dit wereldbeeld accepteert. Dat je aanvaardt dat de toekomstige jaren een soort gevangenis zijn. Met verplichte vaccinatie, geen toegang tot basisvoorzieningen als je niet gevaccineerd bent, verregaande controle van ál onze bewegingen (mogelijk gemaakt door een nano chip of app of vaccinatiepaspoort in combinatie met 5G). Een soort politiestaat met gerobotiseerde politie. En, om eerlijk te zijn. Het ligt er niet ver vandaan. Nu al schreeuwen drones 'houdt afstand' en wordt er geëxperimenteerd met gerobotiseerde handhavers. Zelfs de grondwet houdt geen stand. Alles voor 'onze veiligheid'.

(lees hierover ook mijn artikel 'de onzichtbare vijand die van iedereen een verdachte maakt')

Je accepteert dit wereldbeeld.
En omdát je dat accepteert, geef je deze realiteit bestaansrecht.

Maar toch ... een zeiler schippert letterlijk met de elementen en zijn schip, houdt koers én stelt de koers bij als de elementen daar om vragen..

Zeil met mij de crisis uit ..... het is verleidelijk he ..... parelwitte stranden, een zongebruinde huid ...

In het paradijs wachten totdat het over is. Tot het tij weer is gekeerd en de wereld weer in vrede is. Ómdat een crisis noodzakelijk is. Zodat de wereld inziet dat liefde en duurzaamheid fijner zijn. We leven mét de aarde. Totdat mensen zien dat wij het zijn, waar we zolang op hebben gewacht. Dat wíj het zijn, die de wereld vormgeven.

En nu juist door dat woordje 'wij', zeil ik niet weg.
Maar blijf staan in het oog van de orkaan.
En geef vorm.

En jij?
Wat kies jij?

Ik ben benieuwd!
Het is heerlijk te weten dat er zoveel manieren zijn en we allemaal onze plek innemen.
In het creëren van een Great Place to Live.

Nu ben jij.