 |
| 1. |
De wereld werd daarna overspoeld door veiligheidsmaatregelen tegen terrorisme. Onschuldige mensen werden opeens állemaal verdacht een terrorist te zijn en moesten zich bewijzen het niet te zijn. Iedereen liep door poortjes, werd gefouilleerd, was verdacht. Het trok alle financiën.
Er werden borden geplaatst in Rotterdam ‘wij waken met camera’s over uw veiligheid’. Ohja, dacht ik toen, is dat zo? Is dit veiligheid? Er ontstond een diepe angst in de samenleving met verstrekkende gevolgen. Het polariseerde bevolkingsgroepen.
Het lijkt op nu. We vechten tegen een onzichtbare vijand, er zijn verregaande maatregelen, waar gezónde mensen zich aan moeten houden. Waarin de overheid opeens intimiteit kan beboeten (!), en straks met de noodwet je huis binnen mag komen, je gangen mag nagaan etc. etc. etc.
Een samenleving waarin ieder gezond mens verdacht is. En zich voortdurend moet indekken en bewijzen. Die schúldig is als hij een ander mens aanraakt.
Bestuurlijke integriteit
De overheid regeert met repressie, normen en (eenzijdige) berichtgeving. Waarvan je je inmiddels kunt afvragen of dit juist is en berust op een integere grondslag waarin de vitaliteit van onze samenleving wordt gediend.
Wat ik zie is dat in de maatregelen van de regering angst zegeviert. Zij komen voort uit angst (voor de onzichtbare vijand) en vergroten angst. Mensen worden wantrouwend naar elkaar.
Ouders worden van kinderen gescheiden. Bij gescheiden ouders betekent dit dat één van de (gezonde) ouders zijn of haar kind niet mag áánraken. Wie weet voor hoe lang. Het kind toegang ontzeggen tot een van de ouders wordt, in echtscheidingen, inmiddels als mishandeling beschouwd. En hoeveel samengestelde gezinnen zijn er inmiddels?
Oude mensen worden alleen gelaten in hun nadagen. Raken hun zelfbeschikking kwijt of ze wel of geen bezoek willen ontvangen. Sterven zonder nabijheid en een zachte omarming. Terwijl die laatste fase zo ongelofelijk mooi en belangrijk is.
De overheid doet dat onder het mom van ‘zorgen voor onze volksgezondheid’.
Maar is zorgen voor onze Volksgezondheid niet ook het zorgen voor een samenleving waarin vitaliteit ontstaat? Waarin mensen sterk zijn en weerbaar, elkaar beminnen en begroeten en in diversiteit omarmen? Waarin mensen samen-leven.
De JA beweging
Sinds 2002 (de dood van Pim Fortuyn) heb ik mij afgewend van de politieke arena (waar verschillende mensen mij van kennen ;-)) en richt ik me uitsluitend op waardecreatie. Ook in bestuurlijke context, dwars door politieke voorkeuren heen.
De JA beweging. Versterken wat goed gaat. Vitaliteit opzoeken en bekrachtigen. Dat werkt. In mijn Great Place To Live edities (2005-2010) kun je er van alles over lezen. In de projecten erna (Nieuwe Oude Dag, Gezonde Wijk, Bank van Waarde) hebben we alles in praktijk gebracht.
Ook mijn energetisch werk is hierop gericht: Wat is de bron van vitaliteit? Hoe versterk je dit en laat je lós wat niet dienend is. Dát is leiderschap.
Ik heb daarin prachtige resultaten gezien. Die verschillen overbruggen. Juist omdat het de essentie weerspiegelt. Waarde creëert. Mensen willen dat ook graag, het geeft veel veerkracht en plezier. Met klinkende resultaten.
De weerbarstige werkelijkheid
Het beleid van de overheid laat helaas iets anders zien. Daarin wordt juist alles geïnstitutionaliseerd en moet voldoen aan een bepaalde norm. Norm. Waar aan je moet voldoen, maar die meestal geen ruimte geeft om jezelf te zijn.
En authenticiteit, dat is nu nét wat mensen, projecten én een land een ziel geeft.
De norm wordt nu 1,5 meter. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik in een situatie zou komen waarin de overheid mij verbiedt een ander mens te knuffelen en zich daar nog op laat voorstaan ook. Desnoods de wet aanpast.
De onzichtbare vijand. Waarin mensen elkaar inmiddels aanspreken ‘Jij mag niet gaan zeilen, want als er iets gebeurt, dan pak je een bed van de IC. Dus je bent asociaal als je dat doet’. We spreken over gezónde mensen.
Hebben we óóit gezegd tegen mensen die teveel roken, drinken, suiker eten óf gevaarlijke sporten beoefenen: ‘Dat mag niet. Als jij iets krijgt, pak je een bed van de IC en dat is asociaal’. Want er is niet genoeg zorg capaciteit'. Zoals er nu wordt gezegd: ‘Mensen die tóch knuffelen, mogen geen bed op de IC als ze Corona krijgen’. What happenend?
We kunnen dit beleid gaan bediscussiëren, over de waarheid van feiten twisten en er telkens een ander perspectief tegen-over zetten. Maar daar doel ik niet op.
Ik vraag me wel af, wat staat hier vanuit de overheid tegenover? Tegenover deze verregaande repressie en controle.
En de creatie van de wereld die wij wensen
Waar wordt geïnvesteerd in vertrouwen, in vrede en een liefdevolle samenleving? Waar leer je in deze warboel je integriteit hoog te houden? Waar leer je op te staan voor deze waarden en vorm te geven aan het leven en onze samenleving?
Burgerparticipatie. De inclusieve samenleving. Zelf verantwoordelijkheid nemen.Samen-Doen. Daar waar de overheid haar mond van vol heeft.
Waar leer je op deze niveaus leiderschap te ontwikkelen? Waarin je jouw (professionele) leven vorm geeft. Met impact op onze samenleving. Wíj geven dit toch vorm? Samen.
Waar investeert onze overheid in deze beweging?En ... waar investeren wij zélf in deze beweging.
Iedere stap is de eerste. Iedere stap geeft vorm. Iedere stap kan ons menselijk bewustzijn en waardigheid vergroten óf verkleinen. Iedere stap kan de ruimte voor liefde vergroten of versmallen.
Wees je bewust van jouw cirkel van invloed.
De resonantie van wat je doet, ieder woord dat je spreekt. De intentie waarmee je onderneemt.
Maakt het verschil.
1. Esther Kokmeijer op reis
1 opmerking:
Heel mooi gezegd Noor, vanuit rust, wijsheid en liefde!
Een reactie posten