Kijk! Vuursteen

Ik liep op het strand
En vond een steen
Kijk! Vuursteen! zei ik

En stopte het bij me
Later wilde iemand iets
En ik zei, ik heb wel iets bij me 

Om mee te snijden
En gaf hem mijn voorwerp
Als uit gewoonte, vanzelfsprekend

Hij sneed wat zeewier
Ik nam het weer aan
En zag

Dat het precies in mijn hand paste
Alle kuiltjes passend bij mijn vingers
Het leek voor mij gemaakt

In het tijdperk van steen
Om nu weer te vinden
Daar, waar de tijden elkaar raken

Is de cirkel weer rond

Liefde