woensdag 2 april 2008

Met motorbakkers praat je niet!


We bezochten de Achterhoek. Het land waar ik ben geboren. Noor Bongers uit de Bongersstraat. Vernoemd naar mijn opa (én volgens mij ook mijn oma) omdat ze een fabriek hadden waar iedereen werkte. IJzer. Smeden. Als het heet is. Dat deden ze daar. Met verhalen waar je van onder de indruk raakt. Ook uit de oorlog. Waar mijn familie opeens een Duitser in huis kreeg, die beneden ging wonen. Hij wist het wel, dat via de achterdeur altijd eten naar buiten ging, voor alle onderduikers in de fabriek. Maar hij zei niets. Ze hebben hem later nog eens opgezocht. Toen hij gewoon weer in Duitsland woonde. Maar dat was heel vreemd geweest.

Nu waren wij er weer. Het was al een tijdje geleden. Sinds mijn vader niet meer leeft! En dat voelde niet goed. De begrafenis was groots geweest. Met 150 mensen die voortschreden in de sneeuw. Waar mensen nog stoppen voor een begrafenisstoet. Die éne dag sneeuw, vorig jaar februari. Het was prachtig. Iedereen in het zwart. We hebben een toast op mijn vader uitgebracht op de Ank. De watersportvereniging. In de Achterhoek .... de winterstalling van alle zeilers. Die in de zomer op pad zijn en in de winter samen biertjes drinken.

En stiekem, ken ik de vrienden van mijn vader al mijn hele leven. Samen op vakantie. En nu, waren mijn zusje en ik er voor het eerst écht zelf. Zonder vader. Marieke had iedereen opgetrommeld. Ze waren er allemaal. 'De meisjes Bongers komen!', en, 'Is er zo een groot feest? gaat er iets gebeuren?', 'Nee, dit is het. We zijn er, samen'. En dat was het. Een groot feest in het ongedwongen hier en nu. En iedereen liet me zijn boot zien.

Jammer toch dat ze allemaal een motorboot hadden gekocht. Al die oude vrienden aan de zeilerstafel. Want, 'met motorbakkers praat je niet, dat zijn geen zeilers!', zei mijn vader, zo ben ik opgevoed. En zo is het. Maar zeilers kopen soms opeens een motorboot als ze grijs worden.

. . En niets is eigenlijk een echt einde. Het weerzien was niet emotioneel, maar een stuk van je eigen leven dat je weer ontmoet. Op de Ank, waar we als kind al speelden terwijl papa met zijn vrienden biertjes dronk en zeilersverhalen vertelde ; )

Geen opmerkingen: