In het onberispelijke Zwitserland is alles schoon en mooi. Geen onvertogen woord, geen schreeuwende mensen en kinderen, je wordt met alle egards benaderd, vriendelijk en met aandacht. Heerlijk vertoeven in je eentje. Verwonderen langs dat hele schone meer.
Meer. Meer. Meer. Ik krijg geen genoeg van dat meer! De weidse vergezichten, de rust, de ruimte, de bergen in de verte. Het water, altijd een metafoor. Want ook wij zijn als een druppel in het universum. En een druppel maakt het niet uit waar hij is, in een wolk, als regen, waterdamp, als een woeste golf of het kalme meer. En de kalmte van het meer doet zoveel goed als je zelf de stilte zoekt.
En opeens .... zag ik hier een stukje Buring Man. Plotseling. Heel mooie gesitueerd aan het meer, een freak die zijn wensen heeft gestold tot een eeuwigdurende beweging. En iedereen kijkt en verwonderd zich.
En ik bedacht me. Er zouden eigenlijk overal stukjes Burning Man moeten zijn. Dat maakt het leven zoveel leuker!! In september verzamelen 50.000 mensen zich in de Nevada woestijn om geheel zelfvoorzienend een onvoorstelbaar feest te maken. Met lampjes, lichtjes, de wildste fantasieën. Omdat ze daar (zeker in Amerika!) eindelijk zichzelf kunnen uitleven, on begrenst de schoonheid van het leven willen vieren.
En de meest waanzinnige ideeën tot uitvoering willen brengen.
Fijn om dat in het gewone leven tegen te komen.
speciaal daarom, voor jullie, naast een foto van het beeld aan het meer, een foto van mij op Burning Man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten