De wind in de zeilen en soms opeens uit de vaart ...

Ik was opeens bij mijn diepste angst. Iets dat ik ook echt had meegemaakt op aarde. Mijn vader had een inschattingsfout gemaakt midden op zee met onze zeilboot. Hij maakte nooit inschattingsfouten. Hij zeilde al vanaf zijn vroege jaren. Ook op zee.

Wij, als gezin, waren zeewaardig, ook al toen ik nog heel en heel klein was. Bijna geboren op zee. Fantastische herinneringen en ik zie het als mijn thuis. Je overgeven aan de elementen. Met een sterke en zeewaardige schipper natuurlijk. Anders moet je niet op zee zijn.

Toch maakte hij eens een fout. Midden op zee. Het was niet eens slecht weer. Het was zonnig. Niemand te zien. Alleen horizon aan alle kanten. En opeens een mammoettanker. Uit het niets. Papa zei, we kunnen er wel voorlangs. Maar dat was eigenlijk niet zo.

Hij draaide ook niet om, maar draaide de motor wat bij. Ik weet nog dat mijn moeder gilde. Theo! Theo! En ik weet dat mijn zusje en ik op de grond van de kuip doken met onze handen voor onze ogen. Weggekropen op de grond. Daar waar je de motor het beste hoort. Die loeide.

Dat grote schip ook. Die blies de hoorn als laatste groet. Dat doen die schepen blijkbaar, als ze het zeilschip niet meer kunnen zien en vrijwel zeker over varen .... niet kunnen stoppen, niet kunnen wijken. Mammoet. Heet niet voor niets zo. De zon scheen. Ik zag dat schip, niet te overzien.

En opeens waren we er voorbij. Opgelucht. Onwennig. Huh? Maar we gingen toch dood? Al durfde niemand dat natuurlijk te zeggen, dat we dat allemaal hadden gevoeld. Mijn vader slikte zijn emoties weg en zei, zó dat hebben we mooi gedaan! Wij zwaaiden naar dat grote schip, dat we het hadden gehaald.

*

Deze week was ik op de Ank. De watersportvereniging van vroeger. De aanleiding was verdrietig. Het wegvallen van een prachtige stoere zeiler die er altijd overal was, Martijn Menschaar. Hij zeilde op de Eendracht, hij zeilde met ons, ik kende hem al mijn hele leven.

Maar wie had kunnen denken wat voor een warm welkom het was. Tussen papa's oude vrienden. Temidden van het afscheid en dat grote verdriet, genoten wij tóch ons weerzien. Memoreerden. 'Wij kennen Noortje nog toen ze een klein deernke was'. Ja. Zij kennen mij al mijn hele leven.

'Zo mooi gebloeid en dat zonder wortels!' zei iemand. En dat raakte me zeer. Wánt die wortels, dat was ook een zeer vroege echtscheiding met ruzie en echt veel scheiding. Terwijl er toch zoveel liefde was. En altijd is gebleven, zo hoorde ik nu van de vrienden van mijn vader.

*

We gingen ook nog even naar de Marino. Ons schip, dat al heel veel jaren van iemand anders is, maar daar nog steeds ligt in de winterberging. De loods die nog steeds hetzelfde ruikt. We liepen er heen, de Marino, naar Marieke en Noor. Een schip op de kant is machtig en weerloos.

Ik liep naar het onderschip en raakte te schroef aan. Ik boog mijn hoofd en voelde het schip. Voelde. En barste in tranen uit. Wauw. Ja, zei de vriend van mijn vader, ja.... zie je. Hoeveel tijd heb je hier wel niet op doorgebracht Noor? Ja .... zei ik, mijn hele jeugd, hij heeft mij altijd gedragen.....

Alle stormen zag ik. Alle prachtige momenten. De veiligheid met mijn vader. Mijn vertrouwen in hem en in de zee. Alle reizen. De zeilen ..... en mijn angst voor het water. Een hele diepe angst heb ik (ik heb pas vorig jaar echt durven zwemmen tijdens het zeilen!) en nooit mijn Diploma B gehaald.

Water is eng.
Zeg ik als zeiler.
Vrienden zijn veilig en vaders ook. Zeker de mijne. Op zee.

Pas thuis kwam opeens die herinnering. Ik lag in mijn grote bed, een zee op zich, ook zo mooi en zwevend. En opeens kwam die herinnering en daarmee de angst. Te sterven midden op zee, overvaren te worden. Mijn lichaam schoot in dezelfde houding. Ik denk dat ik toen 4 was.

Ik wist niet goed wat te doen. Met deze herinnering. Met deze angst. Steeds weer dook het beeld van dat grote schip op en mijn vader die de motor nog wat bijzette. Ook geen keuze meer had. Omdraaien was ook geen optie meer. Door. Doorgaan. Paniek, blinde angst. Wit.

Ik merkte aan mijn lichaam dat dit een reflex is op angst. Inéen duiken, wachten tot het over gaat. Freeze! Als het goed gaat word je daarna weer gedragen door de golven.

Maar het beeld keerde een aantal dagen terug en en werd een nachtmerrie. Ik schrok steeds weer en mijn lichaam kromp ineen. What to do? Ik overwoog even MDR (want zoiets kun je toch gewoon wegpoetsen?!) maar besloot er doorheen te gaan. Dwars door de angst heen.

Te vertrouwen
Op papa en zijn inschattingsvermogen
Op het universum en dat áls we daar waren ondergegaan dat de bedoeling was geweest.

Dat ik dan was opgenomen in de zee, met de walvissen (mij zo dierbaar). Dat ik in dat zweven mijn vader en zusje en moeder had ontmoet. Dat dát ook een bijzonder einde was geweest. Vrede. Een begin van een nieuw begin, het sterven, het overgaan naar een andere wereld. Dat dát het moment zou zijn geweest. En, omdat dat níet was gebeurd, het niet de bedoeling was geweest. Dat ik mag vertrouwen op het lot. Op het moment. 

Ik voelde de oneindigheid van de zee. Ik verbond mij daarna met de wateren in mijn eigen lichaam, in mijn cellen, en probeerde daar deze overgave te voelen. De stroming en de getijden. Vertrouwen in het juiste moment. Vertrouwen in elkaar. Als je sterft dan sterf je. 

Ik omarmde het helemaal. En eindelijk ...... eindelijk kon ik er in ontspannen.
Ik voelde mijn lichaam tot rust komen. Het angstige beeld werd zacht. 

De primaire schrikreactie op angst nam af. Ik durfde verder te kijken. Voorbij dat beeld. Los te laten en te vertrouwen op God (of hoe je haar ook wilt noemen, the divine ; )) dat ons altijd brengt op de plekken waar we wezen moeten.

*

Zo was ik donderdag op de begrafenis van Martijn.
Om hem te eren, om er namens mijn vader te zijn en hém daarmee ook eer te doen.
Wie had kunnen denken dat ik zó werd geëerd als dochter van mijn vader. 

En dat dit zó welkom en veilig was, dat ik mijn diepste angst onder ogen heb kunnen zien.
En kunnen bevrijden.

Dankjewel.




Opgedragen aan Martijn Menschaar : Amsterdam 9 april 1948 * Dubai 23 februari 2019

De Transformatie van Adam

De Transformatie van Adam is gepubliceerd op LilithOntwaakt.nl 

Noor's Vlogs

Sinds eind 2018 vlog ik. Steeds 3 a 4 minuutjes over iets belangrijks. 

Te vinden op YouTube onder Noor Bongers volgt / Vlogs van Noor 

The awakening of Lilith * The road to True Leadership

The Awakening of Lilith is Published on LilithOntwaakt.nl 

De Dans met de As

Opeens wilde ik het, vasten.
Na het uitstrooien van mijn moeders as.
Een reset van mijn lichaam nu zij er niet meer is.

Te leven zonder ouders, het stof waar ik van ben gemaakt.
Waait nu over de aarde, vruchtbaar. Stormachtig.
Mijn vader in het water en mijn moeder op het land.

Bij mijn vader wilde ik er in zwemmen.
Bij mijn moeder wilde ik met mijn handen in de aarde.
Voelen. er IN zijn.

Weer helemaal éen zijn met de materie waarvan ik ben gemaakt.
Die mij heeft gevormd. Lichaam en geest.
Tot stof wedergekeerd.

Bij papa was dat ook al zo. Midden op zee zei mijn tante
'dan nemen jullie gewoon een handje', 'een handje?'
Mijn zus en ik keken haar ontstelt aan.

Ja, zei ze. Een handje.
En zo gooiden we papa handje voor handje weg.
maar eigenlijk is dat te veel, zeker met wind. Dus je staat te strooien.

Alles aan boord. Alles waaide op ons. Grapje van papa.
Putsen en proesten. Heel veel lol.
Wijn.

Bij mama was het ook zo. Het stormde. Het was haar verjaardag.
We waren achter haar ouderlijk huis. Van vroeger.
Waar het zo fijn was geweest.

Ik wilde woelen. Met mijn handen, door de as.
Onder mijn nagels. Ook iets meegenomen in een kleine geode.
En haar daarna uitgezwaaid. Heel vrij.

De dag erna wilde ik vasten. Niets eten. Thee en water.
Ik wilde drie dagen maar werd duizelig.
Weer gaan eten. Voel me anders.

Reset.

Nu zij zijn weggewaaid en ik zelf op de aarde sta.
Met hen, dichterbij mij dan ooit. In liefde.
En ook mijn zusje heel nabij.

Wat een rijkdom

Lilith Ontwaakt

Lilith Ontwaakt is gepubliceerd op haar eigen website LilithOntwaakt.nl 

Het ontwaken van Lilith

Het Ontwaken van Lilith is gepubliceerd op LilithOntwaakt.nl

Het verrukkelijke hier en nu (Ohw! met álles dat er is!)

Vorige week maakte ik een reisje in de Pandora Star. Waar ik verwachtte een enorme tijdreis te maken naar alle uithoeken van het universum, werd ik getrakteerd op een reisje naar het hier en nu. Bam, mijn lichaam in. Alles kon ik voelen en tot in alle details ervaren.

Hoe ik baad in het mooie bad in mijn huis en naar de planten kijk. Hoe ik wandel door het bos en de bomen zie. Hoe ik eet, hoe ik drink en hoe ik dat ervaar in iedere cel in mijn lichaam. Hoe ik loop en hoe ik dans. Mij. Helemaal mij. Wat een ruimte!

Ik zag ook alle mensen. Die er nu in mijn leven zijn. Lieve mensen, soulmates, die opduiken uit het niets en naast me staan, onvoorwaardelijk en zonder verwachting. Zo veel liefde in zoveel vormen. En daar kwam het .... de pijn, ik zag mijn familie.

De confrontatie met mensen die ik eerst zo lief had en die nu zover weg zijn, onbereikbaar zijn. Mama met hersenschade in een verzorgingshuis, ongelukkig. Mijn zus, voor wie mijn beslissing dat ik mijn moeder een jaar niet wilde zien te veel was en het contact heeft verbroken.

En ik, die het echt níet voor elkaar krijg om uit te reiken naar ze. Het 'op te lossen' wat ik al die jaren wél heb gedaan. Een feestje geven, de kerst organiseren, haar haar verjaardagsfeest geven. Het sociale netwerk betrekken. De vanzelfsprekendheid waarmee iedereen dacht, dat doet Noor wel.

Totdat ik zoveel had gegeven, voor zoveel jaar aan zoveel mensen, dat ik brak en voor een lange periode niet eens meer kon uitreiken naar mensen. Gelukkig alweer enige jaren geleden en geef ik nu heel bewust mijn energie aan mensen voor wie ik dat wil doen.

Maar zomaar iets oplossen voor mijn familie? Nee. Ik kreeg een visioen dat iedereen aan het kerstdiner zat en dat iemand vroeg 'Wat zou Noor eigenlijk doen?' en dat iedereen wat stil werd en zich realiseerde dat niemand dat mij had gevraagd. En dat ik ook stil was gebleven.

De consequentie van kiezen voor je eigen pad en trouw blijven aan je diepste gevoel. Vorig jaar, toen ik mama niet zag, vluchtte ik weg, naar een andere familie, maar dat escaleerde volledig, er vond iets plaats dat ik niet kon dragen. Waarvoor ik op dat moment te kwetsbaar was.

Dit jaar draag ik het. De pijn van het afgesloten zijn van mensen die mij zo dierbaar zijn. Verbonden in spirit en in vrede, dat zeer zeker, liefde in overvloed. Maar zijn met de pijn. Het grote verdriet. Het maakt mijn hart warm, geen medelijden, maar warm, omdat ik in alle aspecten mij kan zijn.

En mijzelf hierin kan dragen.

En dát, dát vervult mij met onuitsprekelijke trots en vreugde. Dat ik dat kan. Dat het mij is gelukt om zelf in vrede te zijn ongeácht wat voor een verdriet er dicht bij mij zich afspeelt, trouw te blijven aan mijzelf en de consequenties van mijn keuzes te dragen.

Tranen. Natuurlijk, diepe hete tranen. Ik laat ze vol toe. In álles. En dan heb ik ze gehuild en ruimte gegeven aan mijn diepste emotie, aan mijn diepste zijn, voelbare liefde. En dan land ik weer zacht in het hier en nu, waar alles tegelijk aanwezig is. Alles, in haar meest pure vorm.

Het verrukkelijke hier en nu, Oooohw! met álles dat er is. Alles.

Horen, zien en ...... voelen (of zwijgen)

 

De kracht van een oprechte handdruk en écht even voelen hoe het met iemand gaat.
De kracht om er tóch iets van te zeggen, waar anderen het voorbij zouden laten gaan.
De kracht om een opening te bieden door te luisteren. Zonder oordeel.

Waarin ontmoet je elkaar? Echt.
Echt, met alle rauwe randjes, in daar waar het even niet goed gaat,
of wat je niet graag laat zien. Wie ziet dan je zachtheid, je roep om genegenheid?

Wie wil er naar je luisteren als je het niet zo goed weet en je overgeslagen voelt?
Wie vraagt dan eigenlijk door, dwars door jouw harde oordeel heen?
Wie luistert en brengt de schoonheid naar voren? In ieder mens.

Ik las een artikel over David van Reybrouck dat me zeer raakte. Over het verval van onze democratie. En het maakt zelfs dat ik nu de pen pak en schrijf, ook al had ik gezworen me nooit meer met politiek te zullen bemoeien. Het raakt me. En het raakt aan iets dat ik al vanaf ca 2000 signaleer en waarin ik mij een roepende in de woestijn voelde (toen ik bestuurder was van Stadspartij Rotterdam).

Het raakt me, dat zo veel mensen ongehoord zijn gebleven en het ongenoegen inmiddels zo groot is dat er een goede voedingsbodem is voor fascisme, mensen buitensluiten en het regeren van angst. Het is zo makkelijk om mensen die 'niet gehoord worden' te mobiliseren met angst en ongenoegen, en dan 'kom op voor je recht' te zeggen en je fietst er zo wat fascisme naar binnen.

En voor dat je het weet, roept iedereen 'grenzen dicht!' terwijl het issue eigenlijk is 'ik kan mijn buurvrouw niet verstaan, het is niet mogelijk om contact te maken met haar, al mijn vriendinnen op de galerij zijn al overleden, ik heb haar man er op aan gesproken haar Nederlands te leren, maar ja....', dit is wat ik ontdekte toen ik sprak met een dame op leeftijd op een koud en tochtig busstation in Rotterdam Zuid. Ze voelde zich niet gezien, niet gehoord. Ze zegt 'buitenlanders weg' maar ze bedoelt eigenlijk iets anders ...... als je doorvraagt. Maar wie doet dat? En juist hier ontstaat de onvrede en de voedingsbodem voor fascisme waar van Reybrouck het over heeft.

Het antwoord is aandacht. Werkelijk luisteren. Dit brengt áltijd respect. Er zijn zoveel voorbeelden. De Dag van de Dialoog brengt empathie in Nederland, het brengt mensen samen zonder oordelen en doet dit zorgvuldig. Maar ook het rechtssysteem van de Aboriginals die daders en slachtoffers bij elkaar brengen en face to face de pijn zichtbaar te maken. Door te luisteren, door écht te doorvoelen. Diversiteit in praktijk te brengen, in al haar aspecten. In contact.

Niet door te zwijgen. Of zelfs ...... te zwijgen met de woorden 'ik hoor wat je zegt, ik zie je', woorden die erg bón ton zijn in wat meer spirituele of bewustzijnsmanagementkringen, maar vaak ook een leegheid verbloemen waarin de ander zich juist níet gezien voelt, zijn woorden níet raakten maar werden gepareerd met de woorden 'ik zie je', om het gesprek daarna af te sluiten.

Of te zwijgen en plain publique en je daarna op internet uit te laten. Of te zwijgen over wat er werkelijk speelt (de behoefte aan contact) en je dagen te vullen met twisten over begrotingen, symptomen en tekorten. Ook een vorm van zwijgen over dat wat waarde heeft én geeft.

In mijn leiderschapscursus zit een opdracht: kijk om je heen en vertel me wat je ziet. Het is de voorbereiding op de cursus Signs of Time. Een cursist belde vertwijfeld op: 'Ik kom er niet uit! Ik wil het zo graag klein maken, maar ik zie zooooooooooooooooveel!'. Ja. Zo. Veel. En het kán zelfs zijn dat je door een berg verdriet en pijn heen wandelt als je je vizier hiervoor opent en écht kijkt.

Om dat diepe verdriet (van een onthechte samenleving) niet te voelen, stoppen mensen met kijken. Het is gemakkelijker om onze supersensoren (mind you!) wat te dempen (met facebook, de meningen van anderen, met bezit, met sex met ..... zoveel gave dingen! ; )) en in een soort roze filterbubble door de wereld te lopen 'Ja, maar ík doe het toch goed'. Ja. Jij doet het goed.

En jij, leeft altijd in verbinding met anderen.
Samen geven we vrijheid vorm.

Professor E.J. Beker vertelde mij dit, toen ik afstudeerde met 'Vrijheid in Organisaties': 'het is nooit een Sahara vrijheid Noor, je staat niet in je éentje in de Sahara vrij te zijn. Je bent altijd vrij in relatie tot andere mensen, vrijheid in verbondenheid'. En juist deze vorm van vrijheid is zo interessant én zo kwetsbaar én zo moeilijk vorm te geven én ....... zo makkelijk te vermijden.

Immers zijn de populisten ermee weg gekomen om onder het mom van 'vrijheid van meningsuiting' van álles te kunnen doen. Ook al wéet je van te voren dat dat zeer kwetsend is voor bepaalde groepen mensen. Dat is móedwillig kwetsen en deze samenleving vraagt daarin om een 'schokvrij individu'. Dit begrip hoorde ik voor het eerst op de Nacht van de Filosofie in Felix Meritis in 2008 uitgesproken door Rudi Visker. 

Een 'schokvrij individu', die in de publieke ruimte nooit meer mag laten zien dat iets hem raakt, want dat is de 'vrijheid van meningsuiting van iemand anders' en dat mag in Nederland en dat moet je je laten welgevallen. Kwetsend of niet. 'Kopvoddentax ......' mijn hemel, wie heeft het ooit goedgevonden om dat woord te blijven gebruiken??! (op basis van goed fatsoen zou ik het al niet eens willen uitspreken). Enfin, een schokvrij individu dus.

Die zich THUIS en op het INTERNET, in de grote vrije wereld waarin álle meningen anoniem welig tieren, dáár, daar komt de schok tot uitdrukking, want wij zíjn natuurlijk geen schokvrij individu. Why should we? We're humans! Dus op het grote internet laten mensen, die zich niet gehoord en gezien voelen, hun mening zegevieren. Vaak ongenuanceerd want ja hé, dat is míjn vrijheid van meningsuiting. En zo is dat hele begrip vrijheid gedegradeerd tot een laffe vorm van Sahara-vrijheid, terwijl we toch in verbinding leven met elkaar.

Want ik zie jou.
En jij ziet mij.

En ik hoop dat mij dat raakt.

 

Noot: het artikel zoals genoemd is geschreven door Sander van Walsum en verschenen in de Volkskrant en de Morgen op 7-10-17; David van Reybrouck: "We hebben nog vijf jaar om de democratie in Europa te repareren"

Mijn eerste ontmoeting met een feministe

Het was rond het jaar 2000, ik was campagneleider van een kleine politieke partij in Rotterdam van kunstenaars en intellectuelen, ik was zojuist cum laude afgestudeerd in 'de vrijheid van het individu in de organisatiecultuur', ik was 28 toen ik mijn eerste feministe écht ontmoette. Ze was de vrouw van een van de iconen van de partij, een vakbondsman die zich ten álle tijden inzette voor rechtvaardigheid, gelijkheid en emancipatie. Ik ontmoette zijn vrouw. Leuk! Zij; super alert, levendige ogen, twinkelend en levenslustig. Mooi. En feministe van het eerste uur.

Dat bleek vooral toen ik terloops opmerkte dat ik het helemaal niet erg vond om koffie te zetten of een gezelschap te verzorgen, omdat ik daar nu eenmaal als eerste aan denk, als een man maar af en toe iets komt repareren, mijn pick-up of het toilet ofzo. Ze ontplofte. Ze werd woedend. Dat ze voor mij had gestreden en waar ik het lef vandaan haalde om dit te zeggen. Uit het gesprek was al gebleken dat ik 'mijn klassiekers' helemaal niet kende, geen boeken had gelezen van vrouwen uit het eerste uur van het feminisme, die, voor mij hadden gestreden... Dat onderkende ik natuurlijk maar hey, ik was de vruchten aan het plukken van haar werk!

Ik bedankte haar dus oprecht maar voegde er óók aan toe dat vrouwen specifieke kwaliteiten hebben en mannen ook en dat dát nu juist zo gaaf is aan mannen en vrouwen. Natuurlijk generaliseer ik dan en gaat het over het tot uitdrukking brengen van jóuw eigen specifieke kwaliteiten, ongeacht gender, maar het zijn wel hele specifieke kwaliteiten. Het feminisme heeft heel veel goed gedaan en daar heb ik zeer veel aan te danken (ECHT!!!), maar het heeft óók gebracht dat 'mannen in een mantelpak' de raden van bestuur bestieren en dat mannelijk gedrag ook van ons wordt verwácht, terwijl dat niet persé het natuurlijk gedrag van een vrouw is.

Het gesprek liep spaak. Dit was onbespreekbaar.
Zij voelde zich niet erkend. Ik voelde me niet gezien.

Een aantal dagen later was ik met de politieke partij en haar man, de vakbondsman, in vergadering. We hielden even pauze. Buiten op het terras aan de Maaskade. Er kwam een meisje aan gefietst. Ze zwaaide. Maar er ging ook iets mis. Met haar fiets, iets met de ketting ofzo. De man sprong op en rende naar haar toe om te helpen en alles werd gefixed.

'Zie! Zie! zo gaat dat, volkómen natuurlijk gedrag', glunderde ik toen hij weer terug was op het terras. 'I rest my case'. Hij bloosde. Want we wisten allebei dat mannen echt heel anders zijn dan vrouwen. En dat dat juist zo gaaf is. We dronken een biertje en genoten van het moment. Flow.

Anno 2017

De 'feminisering van de maatschappij' is inmiddels een geaccepteerd begrip. In management en leiderschapskringen roemen mannen zich op hun ontwikkelde feminiene kant. De vrouwen lachen in hun vuistje, want ze hebben toch maar mooi een mama- en een papadag en de taken verdeeld. En toch ..... met deze praktische verdeling zíjn we er niet. En naast dat het voor vrouwen niet altijd grappig is om mannelijk gedrag te moeten vertonen in boardrooms (de masculine spelletjes mee te spelen) en de opmerkingen over je haar, je voorkomen of je intuïtie voor lief te nemen en je mannetje te staan (daar kunnen we een heel boek over schrijven maar dat doe ik hier niet), er speelt nog iets anders:

Een grote roep om wérkelijke masculiniteit. Mannelijkheid in optima forma. De vrouwen hunkeren ernaar. De mannen hebben moeite dit in zichzelf toe te laten. In korte tijd heb ik meerdere mannen hier over gehoord en met deze thematiek gewerkt. Soms heel direct door de masculiniteit aan te wakkeren en te laten stromen (tantra technieken die je gewoon geheel gekleed kunt beoefenen) en dit bínnen de man op grote weerstand stuit. Deze kracht is namelijk óók destructief, zeer krachtig en primair, verbonden aan sex en lust en willen hébben. Er rust schuld op dat 'mannen de vrouwen hebben onderdrukt, pijn hebben gedaan en oorlog hebben gevoerd op wilskracht en uit eigen belang'. Of de kracht was destructief (lees: niet verbonden) voor henzelf. Als gevolg hiervan laten mannen deze energie niet in zichzelf toe. Nemen de stap naar voren en laten hun feminiene kant zien, ook heel mooi natuurlijk, maar er mist iets, een oerkracht, iets rauws en puurs.

Er staan ook mannen op die deze collectieve last van zich af werpen en hierbij op veel gejuich van vrouwen kunnen rekenen. Een man in zijn kracht is een man in zijn kracht. Rise up and Shine. Mannen bovendien die klaar zijn met dat geklaag van vrouwen waar toch die mannelijk man is gebleven in deze samenleving en waarom er zo ongelofelijk veel sterke vrouwen zijn momenteel. Zowel mannen als vrouwen zeggen soms letterlijk 'de mannen blijven achter'. Klaar mee.

Zowel in tantra als leiderschapskringen speelt deze thematiek. De man is zoekend naar een nieuwe rol. Zoals de feministen een broek gingen dragen en gingen klussen, zo spreken mannen inmiddels over hun gevoelens en verzorgen babies. Nu we dit hebben verkend is het tijd voor een stap verder. Waarin je mag spreken over diversiteit en specifiek vrouwelijke of mannelijke aspecten. Waarin niet iedereen alles hoeft te kunnen of te eindigen in soort laf compromis, waarin de puurheid van de mannelijkheid en/of de vrouwelijkheid zijn verdwenen.

Op een diepere laag gaat dit over de bevrijding van mensen zélf. Op weg naar een wereld waarin wij leven vanuit liefde en zelfbeschikking. Met álle talenten en kwaliteiten die je in je hebt. Je mannelijke kant, je vrouwelijke kant. Puur.

Toen ik Bruno van den Elshout interviewde over zijn New Horizons vertelde hij dat in zijn foto's de horizon altijd het midden is als uitnodiging om werkelijk te kiezen. Je kúnt kiezen als je beiden zijden hebt onderzocht, de hemel en de hel, zwart en wit, masculien en feminien. Als je beiden helemaal hebt doorvoeld en ervaren ben je in staat tot een bewuste keuze. Hoe je dit wilt vormgeven in jezelf, jouw persoonlijkheid waarin jouw mannelijke en vrouwelijke kanten fonkelen.

Dit betekent dat we op een heel bijzonder punt in onze geschiedenis staan. Als mannen beiden kanten hebben doorleefd én vrouwen dit ook hebben gedaan, dan volgt nu het keuze moment. Het moment bewúst te kiezen hoe je deze aspecten in jezelf wilt vormgeven. Een werkelijk vrije keuze.







Een reis om je op weg te helpen. 20 minuten meditatie, heb ik in 2015 ontwikkeld.
De reis naar de Oorsprong van Mannelijk en Vrouwelijk.

Over het werkelijk doorvoelen van licht en donker schreef ik eerder Licht en Donker.

Enjoy!