Op naar het presidentschap!

Al sinds de eerste jaren van mijn studie roepen mensen regelmatig uit: 'Noor for president!'. 'Ha ha ha', lach ik het altijd weg. Maar stiekem ben ik wel trots natuurlijk, een heerlijk blijk van vertrouwen spreekt hieruit. En, dát het presidentschap ook heel leuk kan zijn, omgeven met plezier.

En stel je eens voor, dát het presidentschap plezier geeft. Omdat je waarde kunt creëren en iedereen hiertoe kan uitnodigen en oproepen. Nee, sterker nóg, dit als nórm maken voor het hele land. Maar, waardecreatie verplicht stellen, is dat niet een contradictio in terminis?

Al sinds mijn peutertijd wordt mij verweten (mijn moeder was de eerste) enige dictatoriale trekjes te hebben. Stampvoetend een programma maken voor mijn derde verjaardag was het begin. Als ik iets in mijn hoofd heb, heb ik ideeën over de grote strategie tot de kleinste details, tot over de motivatie van mensen om mee te doen.

Langzaam heb ik wel ondervonden dat je waardecreatie niet verplicht kan stellen. Ook al zie je wat goed is, béter is het als mensen het zelf ondervinden en ervaren. Dan nog, zou ik dus een regisseur zijn van ervaringen die leiden tot waardecreatie. Dát is een rol die mij past. In de veronderstelling dat uiteindelijk iedereen voor kwaliteit kiest . . . ; )

Want, ik weet het niet altijd zeker. Ik kies een weg die past bij de basisprincipes van wat ik belangrijk vind. Dat ik hierin stellig kan zijn, dát klopt. Lange tijd voelde ik mij een roepende in de woestijn (lees ook Het kleine meisje liep door de wereld op deze site. Nu is het gelukkig normaal om over waardecreatie te spreken en daarmee kan ik een stuk van mijn stelligheid laten varen.

Ik richt mij op het creëren van bijzondere ervaringen die leiden tót waardecreatie. Door in co-creatie een vraagstuk te belichten en daarbij álle perspectieven mee te nemen. Hoe kunnen de stakeholders groeien in dit proces, wat is hún hoogste ambitie en hoe kunnen wij hier samen aan bijdragen. Lijken deze ambities niet ergens op elkaar?

Je hoeft niet stellig te zijn om de juiste vragen te kunnen stellen. En deze vragen leiden vaak tot meer inzicht en begrip in elkaar, tot een gelijkwaardigheid in samen ondernemen en tot plezier om bij te dragen aan het mooiste resultaat. Een resultaat dat wordt gedragen én waar mensen blij van worden. Idealisme? Integendeel, een heel pragmatische manier van de maatschappij inrichten.

En dan wordt uitnodigen ook voorwaarden scheppend, enkel door de juiste vragen te stellen ; ) En brengen wij Nederland in beweging met een grote groep mensen die deze vragen stellen én daarna DOEN. Samen doen. Dus, als ik één dag president zou zijn, zou ik jullie allemaal invliegen op álle niveaus binnen het politieke domein; om de juiste vragen te stellen en aansluitend met elkaar aan de slag te gaan.

Waardecreatie in maatschappelijke issues zoals de gezondheidszorg, jeugdwerkeloosheid, jongeren en onderwijs etc. Maar ook waarderend onderzoeken, waardoor een onderzoek meteen bijdraagt aan de oplossing ervan. En natuurlijk, waardecreatie op je werk waarin sociale innovatie meer is dan slimmer werken, maar óók te maken heeft met zingeving en samen-werken. Mogelijkheden te over. En binnen ons netwerk genoeg mensen voor wie deze manier van denken en werken een vanzelfsprekendheid is.

En, eigenlijk met maar twee vragen centraal: Wat voor waarde voeg je toe? En, waaraan?
Let's Rock and create the future together.

__

Graag dank ik Joop Hazenberg voor zijn introductie bij de SER. Joop, ik hoop dat jij er Kroonlid wordt, want met een onverwachte wending, breng jij dingen in beweging.

__

Lees ook eens het artikel Het creëren van een Great Place to Live dat is gepubliceerd op Management Issues, láng geleden (2007), over de voorwaarden van waardecreatie ; )

Hieronder het artikel in het SER Magazine, close up van de tekst:

In een schitterend gebrek schuilt soms het mooiste

De schoonheid dwaalt
van ogenblik naar ogenblik
Voor hen die haar wil zien
Soms moedeloos aan deuren kloppend
die dicht blijven voor haar schittering

Angstige ogen dwalen rond. Verblind
door kortzichtigheid en een heilig moeten
Ontmoeten de schoonheid allang niet meer
afgesloten van het eigen gevoel

De Schoonheid! De Schoonheid!
bejubeld en bezongen
een lofzang op de ímménse ruimte
soms weggegooid als een poetsdoek
omdat mensen niet voor haar durven kiezen

die woekeren met tijd en onmacht
met de maakbaarheid die zij verstaan
met de eisen aan zichzelf
van perfectie

Oh Schoonheid!
Hulde aan jouw aards bestaan
Mijn grootste troef
Mijn grootste pijn
om te leven en waarachtig te zijn

Ik wil je drinken tot de laatste druppel.

Schoonheid is vormgegeven liefde

De man die een nieuwe functie wilde

De kracht van diversiteit

De wereld is ten prooi aan verschillende crisis. Een financieel economische rond schaarste en gewin, een sociale crisis waarin uitsluiting bést wel normaal wordt bevonden en een ecologische. Het langzaam opconsumeren van de aarde houdt een keer op natuurlijk. Crisis die vragen oproepen die alle domeinen overstijgen en oplossingen vragen die effect hebben op álle domeinen. Alles hangt immers met alles samen.

Het doel is natuurlijk om een perfecte wereld te creëren. Waarbij alles in harmonie is met het andere alles. In vrede, liefde en verbondenheid. Een wereld in eenheid bestaande uit triljoenen verschillende elementen, diversiteit in allerlei vormen en maten. Het één nóg mooier dan het ander, het één nog zwarter dan het ander. Best lastig als je deze allemaal met elkaar in harmonie wilt brengen.

Want waar begin je als je het overzicht niet hebt? En wat is dat hele idee van een perfecte wereld eigenlijk? Betekent dit niet voor iedereen iets anders? En, is harmonie niet ook supersaai? Mijn angst dat ontwikkeling stagneert en verrassing verdwijnt is groot. Maar hoe stuur je richting een soort van perfecte wereld waarin je ook de crisis kan oplossen. Wat zou jij doen als je hierover kon beslissen?


Laten we een mooie parallel maken. Naar jezelf. Immers. Wat in het groot kan, geldt ook voor het kleine. En in het kleine manifesteert zich het grote. De mens. Het individu. Met haar beslissingen. Dus, als we over de wereld spreken, spreken we ook over ons zelf. 'Wil je jezelf doorgronden, kijk naar alle kanten in de wereld. Wil je de wereld doorgronden, kijk in je eigen diepten.' is in dit opzicht een mooi citaat van Rudof Steiner. Wat bij mij op kwam is het volgende:

‘Ik dacht dat ik ik niet was toen ik daar stond te schreeuwen en tieren.
Ik dacht dat ik ik niet was toen ik mijn verdriet verdrietig voor me uit schoof.
Ik voelde mij hélemaal mij wandelend langs de zee, met de wind door mijn haren mijmerend hoe gelukkig ik was.’

Ik dacht dat ik wel de perfecte mij kon worden als al dat verdriet er niet zou zijn. Of als ik niet zo zou schreeuwen uit onmacht. Als ik zou leren mij beter te uiten en niet zo schuchter te zijn. Ik verbloem het goed met mooie woorden. Die verdriet ogenblikkelijk lichter maken en een leergang vormen. Naar mijn nog groter geluk. Naar een nog perfectere mij. Naar mij in harmonie met mij.

Hhhmmmm maar dit is bijzonder. Mij in harmonie met mij. Betekent dit uitsluiting van alles wat niet goed is aan mij? Of van iets aan mij in het bijzonder ; ) En, kan ik mij wel helemaal omvatten? Ik denk soms: ‘Ik kom mij wel tegen in de blik van een ander. In de woorden van betekenis die de mijne verlichten’. In de ontluikende ogenblikken van een gesprek zie ik mijzelf verschijnen in de ruimte die de ander mij geeft. Ik zie mijzelf, omdat de ander mij een spiegel voor houdt.

Als ik zeg, dat ik van mij houd, houd ik van de diversiteit van mij. Van dat wat ik wéns, tot dat wat ik bén. Van het onzichtbare van mij en de zichtbare resultaten. Mijn werk, mijn vrienden, mijn idealen. Mijn schoonheid.

Maar waar ik het mínst van hou, is van het duister in mij. Dat doemt en dat zoemt en dat laat mij ‘niet weten’. En toch, hoort dit duister óók bij mij. Het voelt zich ongezien en geheel miskend. Want het heeft zoveel te zeggen. Grrrrr. Gromt het. En komt steeds dichterbij. Angstvallig houd ik het buiten de deur. Maar buiten welke deur eigenlijk?

Ik stond op het strand. De wind en mijn geliefde bliezen mij omver. Er was geen weerstand. De weerstand maakte mij machteloos.


Harmonie met jezelf is het érkennen van jezelf in alle aspecten. Een goede beslissing is er mijns inziens één die recht doet aan al deze aspecten. Waarbij er niet een wordt weggestopt omdat je die niet onder ogen wilt zien. Harmonie betekent ook het evenwicht tussen ál het mooie en het meest lelijke van jezelf.

Ik heb een ander nodig om mijzelf te kunnen zien. En dan, durf ik mijzelf ten volle te zien? Wil ik gezien wórden in al mijn aspecten? Durf ik beslissingen te nemen op basis van ál deze elementen? Ook nog in het aangezicht van een ander. Durf ik mijzelf te erkennen opdat ik erkend zal worden?

En pas toen, tóen ik dit had besloten met een volmondig ‘Ja!’ en mij in diversiteit zag stáán op het strand. Was ik niet meer omver te blazen en voelde mij één.

Een harmonie, die tot mijn eigen verassing helemaal niet saai voelde. Zélfs geen latente strijd, maar evenwicht. Van licht en donker. Zichtbaar in de ogen van die ander. Ik voelde me sterk. Ik voelde me vrij. Ik voelde mij verbonden. Met mijn geliefde, mijzelf en de wereld om mij heen. Vooral met het lichte en de duistere. Met mijn opgewektheid en levenslust en met mijn peilloze diepten van onmacht.

Nu blijkt dat harmonie bestaat uit licht en donker. Hoe richten we dit op het grotere geheel? Liefde in verbondenheid komt onverwacht. Als je de duisternis omarmt ontstaat eenheid.


Noor Bongers, Rotterdam, 10 april 2011

Een wereld van connecties.

Grappig. Linked In visualiseert mijn netwerk. Kijk maar. Een wereld van connecties.

Héél veel Noor.

In een bijzonder filmpje. Een gesprek met aandacht over werk, waardecreatie, mijn hoogste waarden én over de schoonheid van ons bestaan. Het leven in overvloed.

Bekijk het hier

Gekleurde verwijzingen

Geboortegrond.

Bongersstraat weergeven op een grotere kaart

Vieren! Kristof's 30e verjaardag op mijn geboortegrond. De Bongersstraat 62a te Ulft. Niet meer ons huis. Het blijft wél altijd onze straat. Vernoemd naar mijn opa. Nu vieren we het ergens in de buurt. Eer je geboortegrond. Zo fijn om te doen!

Wereld van co-creatie.

foto : Noor Bongers : Porto

Stel je eens voor. Dat je vanuit gelijkwaardigheid samen iets heel moois creëert dat waarde toevoegt aan de economie, jouw eigen liefste wensen én dat dat de wereld mooier maakt. Fantastisch! Zo fantastisch dat veel mensen het als utopie bestempelen. Toch is co-creatie heel dichtbij. En noodzakelijk.

De economie vraagt om bezuinigingen en tegelijk om drastische veranderingen. Ik sprak met vooruitstrevende ambtenaren en zij draaien de vraag graag om: stel je voor dat je in plaats van 20 procent te moeten bezuinigen, 20 procent meer duurzamer moet zijn of 20 procent synergie moet maken. Hoe ga je dan denken? Vanuit mogelijkheden ...!

De schaarste en moeilijkheden die kunstmatig hoog worden gehouden en zorgen voor veel hoofdpijn, hoofdbrekens en controlemechanismen, kunnen ook worden bezien als kans. Als een mogelijkheid tot de noodzaak van co-creatie. Samen. Samen ondernemen. Samen vorm geven aan de wereld waarin wij leven. Samen een waanzinnig product verzinnen. Samen organiseren. (Pfff. Echt wel veel samen. Echt wel moeilijk... Samen staat voor sommige mensen gelijk voor heel moeilijk en dit is het ook als je uit gaat van besturen en controleren.)

Draai het proces eens om. In plaats van een doel te definiëren dat iedereen effectueert, creëer je een ambitie waarin velen zich kunnen vinden. Ga je uit van de essentie van een vraagstuk. Want, wáár draait het nu écht om? En hoe, willen jij en jij en jij en ik daaraan bijdragen? Wat is jullie belang in dit vraagstuk? Wat wil je er voor jezelf uithalen? Hoe draagt het oplossen van dit vraagstuk bij aan jouw doelen? En .... vullen wij elkaar hierin aan?

Wauw! Denken in mogelijkheden en uitgaan van je eigen talenten en intrinsieke motivatie geeft plezier en ondernemingslust! Het principe is eenvoudig: voeg waarde toe. Aan het individu, de economie, de maatschappij. Oftewel, onderneem vanuit je eigen talent, neem een échte vraag als leidraad voor het proces van creatie en je zult zien dat als vanzelf een nieuw economisch principe ontstaat, dat is gebaseerd op overvloed in plaats van op schaarste.

Co-creatie. Waanzinnig effectief, plezierig én innovatief. Waarom dan moeilijk doen? Waarom creëert niet heel Nederland meteen co? Waarom is de politiek niet gericht op co-creatie met elkaar en met ons (als burgers)? Helaas. Je ziet het pas als je het door hebt ; )

Het betekent ook loslaten van wat je zelf per sé wilt. Loslaten van een korte termijn oplossing. Het betekent dieper kijken naar wat er echt speelt en de belangen van alle stakeholders hierin erkennen. Én hen betrekken in het creëren van een oplossing die bijdraagt aan ieders wensen. Of beter, een proces organiseren waarin een ieder zich kan ontwikkelen, waarin je elkaar echt ontmoet en gericht bent op elkaars groei. En waarde toevoegt aan dat éne essentiële vraagstuk ...

Synergie maken is eenvoudig. Als je bij het begin begint.


gepubliceerd in het Great Place to Live magazine dat op 1, 2, 3, ... 10! is gemaakt.

Het Onbewaakte Oogenblick

Gefilmd door Annedien Hoen in Enschede na de voorstelling van de Karavaan der Vertellers. Volgens Annedien zit het onbewaakte vooral in momentum 0:36.
Plezier!