De Avondwinkel

Ik liep naar de avondwinkel. De tv staat aan. Ze kijken naar een interview met een katholieke priester. Ik laat iedereen voor gaan om te luisteren. Het gaat over de kracht van het hier en nu. In het hier en nu kun je de heelheid ervaren die hetzelfde is als God.

Ik vraag of hij Islamitisch is. Ja. Verhaalt de Imam ook over de kracht van het hier en nu? Dat wist hij niet. Wel, verhaalde de Imam over de kracht om jezelf te zijn. In heelheid te gaan staan voor dat wat je bent. En vanuit daar te leven.

‘Alles wat met God te maken heeft is toch goed!’ voegde hij eraan toe. ‘Het enige verschil is dat jullie Jesus als zoon van God beschouwen en wij hem als een profeet zien. Voor de rest is het allemaal hetzelfde’. Ik was het helemaal met hem eens. Maar waarom dan zoveel oorlog? ‘Dát, heeft niets met God te maken, maar met politiek’. Inderdaad.

Maar waarom verenigen de geestelijken zich niet? De politieke leiders doen toch ten minste hun best, bij de verenigde naties enzo. Maar waar komen de geestelijk leiders van alle geloven eigenlijk bij elkaar om vrede te stichten? Hij vertelde van Koningin Beatrix, van wie hij een groot voorstander was, en dat zij alle hoofden van de geestelijken bij elkaar had tijdens een gesprek.

Volgens hem had dat toch een ander niveau dan het gesprek wat wij voerden (ik hoop van niet). Hij zei dat zij er nooit uit zouden komen of Jesus nu een profeet was of de zoon van God. Ik zei dat ik dat totaal onbelangrijk vond. Het gaat toch om de intentie?

En iedereen luisterde mee. Want natuurlijk. Wij zijn het toch die elkaar vinden? Ja. Maar het zou fijn zijn als de hoofden van alle religies elkaar zouden treffen om te spreken over de overeenkomsten en hun liefste wens deelden. En er op aanstuurden!!!! Om samen een mooie wereld te scheppen.

En ..... wat ben ik gezegend met mijn naam. Hoe heet je, vroeg hij toen we een kwartiertje hadden gekletst. Noor.’Ooh, Noor, Licht!’ Inderdaad. Licht in het Arabisch. ‘U straalt ook helemaal!’. ‘Ik heet AbdelKarim’, ‘, Aangenaam, Wat een mooi gesprek’. Dat vond hij ook. Nu de rest nog.

De kerst mis

We gingen naar de kerstmis. In de Sint Laurenskerk te Rotterdam. Op kerstochtend. Omdat ik zo graag Taco Noorman eens wilde horen preken. Het orgel was groots en bombastisch. Het koor heel zuiver en bijzonder. En Taco, was helemaal zichzelf! En hield een prachtig verhaal. Eerst over een vergeten kerstdier, een eenzame wolf die zo graag vriendelijk wilde zijn en uiteindelijk Josef en Maria naar de stal heeft gebracht.

En een prachtige metafoor over de zeug die biggetjes kreeg. 12 kleine biggetjes floepten zo uit haar grote lijf. 12, precies zoveel tepels ze had! En toen kwam er nog eentje. De 13e, veel kleiner dan de rest. 'Moet je eens opletten wat er nu gebeurt' zei de boer. En alle 12 biggetjes liepen naar de kleine en stapte op hem. Net zo lang tot hij stikte.

'Dat is de natuur!' riep de boer, en greep niet in. En leven wij ook in zo een wereld waarin het recht van de sterkste geldt? Je moet opkomen voor jezelf en de zwakkeren wegduwen. Omdat jij dan het eten hebt? Er volgde een betoog over egoïsme. Is alles niet zuiver voor jezelf bedoeld? Zelfs het geloven in God. Goede daden doen om bij God een wit voetje te halen? Om het licht te bereiken en eindelijk een kind van God te worden?

Gelukkig nam het verhaal een andere wending. Je bent natuurlijk al een kind van God! (of van het licht, het universum, het grote alles) Je hoeft niets te bewijzen. Je hoeft niet iets te worden en uit naam van God (of het streven naar zijn aandacht) de meest eigenaardige daden te verrichten (God zou zich schamen om wat er allemaal uit zijn naam gebeurt!). Je draagt het licht al reeds in je.

En als je je er voor open stelt kun je het zien. En pas dan, kun je er ook op bevraagd worden. Kunnen andere mensen je aanspreken op je zuivere intentie. Er ontstaat dan een werkelijk contact, een echte ont-moeting van waaruit je je leven vorm kunt geven. Voor jou, voor mij, voor ons.

Toch jammer van al die grijze mensen in de kerk. De paar kinderen. Voor zo een mooie boodschap. Ik sprak er met Jan Vaessen over (dominee in Gasselte) die voornemens is om eigentijdse invloeden op te nemen in de kerk. En de kerk weer een echt ont-moetingsplaats te maken. Van waaruit je zingevingsvraagstukken kunt onderzoeken. Elkaar kunt inspireren. Want natuurlijk.

Kerstmis

Ik wilde een eigen kerstboom. Voor het eerst. Ik dacht .... wat is er toch met me aan de hand? Een kerstboom! En ik had geen tijd ook. Dus het lukte niet. Geen boom. En voor het eerst de familie op bezoek op kerstavond. En ja, zo'n gedoe met die boom, zonder auto .. alles kopen in een veel te drukke stad. Ik legde me erbij neer.

Tot ik zaterdag op een feestje was van Trendbeheer en carolien en jeroen er helemaal niet waren met de kerst. En dat ik hun kerstboom wel mocht hebben. De volgende dag kwamen ze hem brengen. Met lichtjes en alles!

Samen kunnen we de hele wereld aan

Het was 13 december laat in de avond. Ik ging terug van Delft naar Rotterdam. Kwam van een kerstborrel van La Red (www.lared.nl) en in mijn armen twee prachtige cadeautjes. Een heel mooi boek van Esther (www.daarzijn.nl) over een reis naar de middelpunten van ieder continent (beroemd van de foto: form one planet ; ) en een heel mooi porseleinen kusje met een briefje 'samen kunnen we de hele wereld aan'. In de kou met de cadeautjes voorzichtig voor mij uit dragend kwam ik op het station.

He, pinnen, voor de taxi naar huis. Fietsen gaat niet zo. Bij de pinautomaat staan vier ruziënde  hip hop-style gasten 'He man! Ik ga je slaan!' oproer en heftigheid. Ik liep ernaar toe. 'ik wil graag pinnen'. 'natuurlijk!' en ze gingen een centimeter aan de kant. 'eh, wil iemand misschien mijn cadeautjes even vasthouden'
'Tuurlijk!', 'heel voorzichtig, want het is breekbaar'.

En daar stonden ze dan. 4 jongens ruzie te maken met eentje die keek naar een prachtig boek met daarop een porseleinen kusje met het briefje 'samen kunnen we de hele wereld aan'.

En zo is het.

Bijna de bij ....

Ik deed het raam open en er zat een grote bij helemaal verfrommeld in de sponning gedrukt. Hij leefde nog wel. En knipperde met zijn oogjes. (dat dacht ik natuurlijk!) Ik zat te kijken en bedacht me dat ik de bij wel eens kon redden. Ik pakte een grote lepel honing.

Toen gebeurde er iets wonderlijks. Er kwam een tongetje uit de bij van wel een centimeter (!) dat hij in de honing doopte en hij zoog. Hij zoog zich helemaal vol. Het duurde wel twee minuten. En de bij kreeg langzaam weer vorm. Hij werd dikker. Zijn vleugeltjes rekten zich uit. Hij zwol op.

Toen besloot de bij dat hij genoeg had gehad. Hij aarzelde wel erg met wegvliegen. Want zo dicht bij de bron van voedsel was hij natuurlijk niet eerder geweest. Of geeft een bloem ook zoveel honing? Fijn hoor. Een bij redden. En de honing weer terug geven ; )

verhaaltje uit 2005

Verhaaltjes van Noorderlicht

Welkom op mijn weblog. Hier kun je verhaaltjes lezen die ik meemaak. Omdat ik graag verhalen vertel. Omdat ik graag vreemde dingen beleef ...... of dat in ogen van anderen zijn ; )

Veel plezier!