Oorverdovende stilte

-->

Ik zit in de kamer. Met mijn handen op tafel en recht op een stoel. Het is stil. Ik ervaar hoe het is om geen vader meer te hebben. Ik voel zijn energie uit mijn cellen wegtrekken, hij neemt mee naar de hemel wat van hem is en ik laat los wat van hem is. Wat over blijft ben ik, een ik met een moeder.

Nog niet eerder heb ik stilte als zo schreeuwend ervaren. Mijn cellen schrééuwen PAPA! En het sterft weer weg. Iemand had mij gezegd, als een van je ouders sterft is dit ook het loslaten van mechanismen. En dat is wat ik doe. Áctief doe. Loslaten in stilte. Kraaaaaaaak! Hoor ik.

Er ligt nog erwtensoep in de vriezer die hij voor me heeft gemaakt, naar het beroemde familierecept. Ik gooi het weg. Ook daar is zijn energie uit verdwenen, zijn handen die het hebben bereid. Dode soep. Terwijl mijn lichaam schreeuwt van vitaliteit. Cellen zich juist roeren, de ruimte verkennen en zoeken naar een nieuwe invulling. Want ….. wat nú?

* * *

Jaren, echt jaren later heb ik een soortgelijke ervaring. Voor loslaten hoef je niets te doen, maar toch heeft het bij relaties soms héél wat voeten in aarde. Vooral als je duizenden jaren reïncarnaties samen hebt doorgebracht en aan elkaar zit gekleefd als een tweelingziel. Visioenen sieren ons bewustzijn, uit eerdere levens, andere planeten, in droom en daadkracht. Ik heb ingezien dat deze relatie mij niet langer dient en dwars door alle dimensies heen heb ik haar verbroken bij de bron.  

Als slingers in een jungle zwieren hele slierten herinneringen, mechanismen, oude patronen bij mij vandaan. Terug naar waar ze vandaan komen. Mijn cellen openen zich en laten alles los wat mij niet meer dient, alles wat hoorde bij deze relatie, bij dit karma, bij deze dynamiek. Het effect is fenomenaal. Ik voel me bevrijd! OH Wat voel ik me sterk! Eindelijk verlost, eindelijk alle energie voor mij! Ik ren naar buiten en laat me hélemaal nat regenen en schoonspoelen. De chemie is zelfs zó sterk dat mijn minnaar zich out of the blue geroepen voelt, de auto omkeert en als de wiedeweerga naar mij toe snelt en zich tegoed doet aan mijn energie. Hij róók de ruimte ……

En Oh wat is dit ook gevaarlijk en verleidelijk om je hier dan helemaal aan over te geven. De ruimte die is ontstaan ogenblikkelijk te vullen. Ik wil het! En mijn lichaam ook! Mijn cellen zoeken naarstig naar een nieuwe betekenis, reiken uit naar wat ze al kennen, zoeken houvast in de spelonken van oud bewustzijn. Waar is mijn baken? Waar kan ik me toe verhouden? Maar er is geen baken. Er is geen houvast. De stilte kraakt oorverdovend. Ik wandel. Ik zit. Ik speel piano. Ik aanvaard.

Ik vertrouw op een nog grotere vorm van liefde. Deze heb ik gezien en ervaren toen ik de verbintenis verbrak. Net als dat ik in mijn cellen míjzelf herkende toen mijn vader stierf. Ik heb het gezien en gevoeld, ik wéét dat mijn beslissing in licht en liefde is gemaakt en wordt ondersteund, en toch ….. Ik ben hier bang voor. Het is zo groot, zo licht en ik doe het zo zélf allemaal…… ik voel me tegelijkertijd alleen en heel erg omarmd. Ik begin te wennen aan deze vorm van stilte en wordt nieuwsgierig. Ik durf te verkennen zonder van mijn plaats te komen. Ik ben.

* * *

Zo langzaam brengen mijn voeten mij steeds vaker waar ik zijn moet. Geeft het pianospel mij erg veel inspiratie en zeggingskracht en zít ik ondertussen ontspannen. Er komen steeds meer mensen naar me toe, die genieten van wie ik ben en ontvangen wat dit hen brengt. Ik heb de stilte van het niet-weten niet ingevuld. De leegte in mijn cellen gekoesterd in liefde en zachtheid, naar mooie bloemen gekeken en ook andere relaties verbroken die mij niet langer dienden. Alles om de condities zo mooi mogelijk te maken dat deze stilte kon uit schreeuwen tot het haar ware en zachte gezicht liet zien.

De zachte stilte waarin je je ziel hoort fluisteren en zachtjes de weg wijzen.

* * *

En hoe mooi is dit als metafoor voor wat er in de wereld speelt. Er is zo’n vraag naar fundamentele verandering, naar het lóslaten van het oude. Huh huh, en mensen buitelen over elkaar heen om het nieuwe te verkondigen, dát wat het oude moet vervangen. Zoveel beter, zoveel mooier. Het nieuwe. Het strijdt om de beste te zijn en verdringt de oude patronen.

Er is helemaal geen ruimte voor het niet-weten. Voor het met aandacht loslaten van het oude en ontdekken wat er dan níet meer is. Hoe dat voelt, of je nog wel met beide benen op de grond staat terwijl je het even niet weet, terwijl de stilte zo hard schreeuwt totdat je er moe van bent en je je hoofd onder een kussen stopt en, zonder dat je er erg in hebt….. weer op oude voet verder gaat. Je hebt nog niet ontdekt hoe het vóelt, hoe het leeft, als je je tot het nieuwe verhoudt.   

De Draak van het Niet-weten, de hartverscheurend schreeuwende STILTE! Neem de tijd om deze stilte te laten uitrazen en te ontdekken dat er achter deze schreeuw een weldadige stilte is, met de zachte stem van je hart, die je heel zachtjes duwtjes geeft waar je heen kunt lopen, je vertelt waar je aandacht naar uit reikt, wat er door jou heen geboren wil worden. Moeiteloos.  

En wat voor jouzelf geldt, geldt ook voor een organisatie of een samenleving die voor een heel groots vraagstuk staat. Oh, wat droom ik van een politicus of bestuurder die af en toe eens zegt:

ssshhht …. luister en kijk om je heen.

            En dan ook echt even stil is.

Noor Bongers voor de cursus Retoriek 2014-2015 met als thema voor de 2^e lezing Stilte
Dit is de eerste lezing geschreven en te lezen volgens het Interpretatiemodel Vaessen