De zachtheid van liefde

de zachte kracht van liefde kent geen weerstand

omdat zij ruimte maakt voor schoonheid

schoonheid van ontwikkeling

in haar puurste vorm

Jij

zoals jij bent is er geen ander

zoals ik ben is er geen ander

Liefde zijn we beiden

Liefde is er ook in haar afwezigheid

als uitnodiging tot het zien

van jouw werkelijke angst

het echt onder ogen zien

van wat jou beweegt..

Is het liefde

of is het angst?

Weet dat als je uit angst reageert

de angst groter wordt

en je haar niet werkelijk ziet

en liefde een uitvlucht kan zijn

een masker waarachter het veilig is

Weet dat als je uit pure liefde handelt

dit een initiatie is

een scheppende kracht

van manifestatie

en een helende uitnodiging

een scheppende werkelijkheid

zo eentje die wij graag willen (zien)

en waarvan het binnen ons vermogen ligt

om dit ook daadwerkelijk te láten zien

aan eenieder om ons heen

wij zijn liefde 

Magic Moon

"Noor! Noor! Kom snel, kom kijken, kijk nou!". Ik snel toe en zie mijn mama met haar rollator en grote ogen naar binnen komen om mij naar buiten te lokken. "Kijk nou!". Ik loop naar buiten.

De maan.

In volle glorie. In de stilte van het ogenblik. De tuin van het huis waar ik logeer, de bomen, het bankje, waar ze even een sigaretje rookte en toen het licht zag op de muur er tegenover.  "Ik dacht, wát een licht! Waar komt dat vandaan! En toen was het de Maan! De Maan!".

"Kijk nou Noor, ik moest je écht roepen!" Ik verplaatste het bankje zodat we konden maanbaden. Blijf maar hier mam, ik haal een glas wijn en een dekentje, kunnen we lekker hier zitten. In het volle maanlicht. Ik kom terug met alles.

"Oh wauw Noor, kijk nou eens hoe bijzonder! Zo heb ik de maan nog nooit gezien! Zo, zonder wolken of iets er om heen, alleen de maan!" Ja maar mam, je weet toch nog wel met papa dat je zeilde op de waddenzee, toen heb je dit toch ook wel eens gezien? "ja ... wel, maar nóóit zo!".

Genieten vol op. Samen op het bankje. Een paar uur in de maneschijn. En soms zei ze: "zo bijzonder.. ik vind het zo bijzonder ook om hier nu met jou te zijn" en dan 'Dit kun je toch nooit schilderen', nee mam, dat wordt altijd kitsch. "ja hé, dat is toch niet te schilderen....." om na een tijdje te zeggen: 'Wat, als ik dít nou eens zou schilderen?". De maan, mam? "Ja! Één brok licht!".

"Dan maak ik een gat in het doek en dan is dat de maan, óf de zon! Wat een licht hé, dan schilder ik alles behalve dát. Wát een licht!". En ze verwonderde zich over het licht van de maan en de hemel en de plek waarop wij dat allemaal aanschouwden. Mam, de maan geeft zelf geen licht hé?

"Ja, dat zat ik me nét af te vragen, waar komt dat licht vandaan". Van de zon mam, de maan is .... eigenlijk gewoon een brok steen (schaterlach en stilte) .... die .... beschenen wordt door de zon! "oh! dat jij dat wéét! Nou, dat maakt het nóg bijzonderder". Ja. Nog bijzonderder. De maan die wordt beschenen door de zon. En we zaten er nog een uurtje.

Konden we de verzorghuizen maar inrichten naar de schoonheid der dingen .....

Als je elkaar leuk vind én ook zaken doet

Hoe creëer je een heldere context voor waarde en wederkerigheid?
 
Vanuit passie en intrinsieke motivatie, werken we samen met mensen die we te gek vinden. Niet alleen om hun talent en expertise, ook omdat het mooie mensen zijn. De mooiste. Netwerken ontstaan waarin mensen elkaar helpen met het realiseren van dromen en ambities. We werken aan eenzelfde doel, een prachtige wereld om in te wonen en het geluk van mensen. 

Logisch dat je dan ook vrienden wordt. Verbindingen worden vanuit een diep niveau gelegd, vanuit dromen en ambities, vaak kraakhelder vormgegeven. Je doet zaken, bent bevriend, ontmoet elkaar spiritueel, soms zelfs even intiem of je start een onderneming. Ontdekkingsreizigers in deze tijd. Je inspireert, confronteert (gebeurt wat weinig) en houdt de deur open óf juist een spiegel voor (gebeurt heel vaak). 

Hoe zorg je voor een natuurlijke balans in wederkerigheid? Zónder alles in lijstjes bij te houden of zomaar op gevoel en er na een tijdje toch wat blijkt te spelen, een kleine disbalans is geweest die zich heeft doorvertaald. Ik ben hier de afgelopen tijd mee bezig geweest en heb het volgende ontdekt: 

Het is goed onderscheid te maken in de verschillende vormen van interactie,
én per 'vorm' de wederkerigheid af te stemmen en dit niet zomaar te mixen.

Welke vorm je voor deze wederkerigheid kiest staat hier los van (informeel, wederdienst, factuur, 'give it to the universe' ; )) de focus ligt hier op het benoemen van de verhouding tot elkaar en hier bewustzijn naar toe brengen. Je versterkt de kwaliteit van de relatie. Helderheid brengt perspectief.


Professie, talent en expertise
Je zet je talent en professie in, spécifiek voor de (zakelijke of persoonlijke) ontwikkeling van de ander. Je werkt echt ten díenste van de ander. Maakt tijd en geeft aandacht met professionele attitude. Je stapt een 'werkrelatie' in. Het is belangrijk dat de ander hier ook op deze basis wil werken. Je mag elkaar hier namelijk ook op aanspreken.

Vaak hoort er ook ander gedrag bij. Voor coaches en consultants gelden integriteitsregels, geheimhouding, afstand bewaren, onderscheid maken. Ik ben zelf bijvoorbeeld super confronterend en vraag dóór als ik een strategie voor de toekomst zichtbaar maak voor mensen. Maar ... zo wil ik natuurlijk niet altijd zijn en dan op een feestje worden aangesproken als wandelend 'baken voor ontwikkeling'. Net zoals een healer niet altijd wil healen en de loodgieter .... 

Dit vraagt een grens: 'Nu ga ik áán voor je'. Het is goed dat moment te benoemen zodat de ander hier 'in' kan stappen. Los van hoe je de wederkerigheid vorm geeft en óf je dat überhaupt wilt doen. 

Vriendschap
Vriendschap heeft een natuurlijke uitwisseling en balans in geven en nemen, een gelijkwaardige vriendschap. Je bent er voor elkaar, deelt lief of leed, verwijst elkaar door, maakt ruzie en maakt het weer goed. Je lacht en verwondert je. Je geeft, je ontvangt en geniet van elkaar.

Brabant vaart wel bij vriendendiensten. De economie floreert eerder omdat mensen zoveel (met gesloten beurs) voor elkaar doen en daardoor meer geld overhouden om uit eten te gaan, mooie spullen te kopen of anderszins. Elkaar helpen kent vele vormen, net als de vriendschap zelf, waarin je elkaar soms juist helemaal níet helpt omdat je samen uit een ander vaatje tapt.

Soms is er een disbalans en heb je het gevoel 'aan het werk' te zijn. Er wordt bijvoorbeeld bovenmatig veel beroep gedaan op jouw kennis, healing capaciteiten of zakelijke contacten. Je kunt zelf het beste beoordelen of je 'aan het werk' bent óf dat het een natuurlijk onderdeel is van de vriendschap.

Je wéét wanneer de vriendschap in balans is en wanneer niet. Er zijn vaak weinig woorden nodig.

Ondernemerschap en samen op pad
Je doet sámen iets. Start een project, verzorgt een ontmoeting voor een groep mensen of participeert in een programma. Je werkt gelijkwaardig, als partners en spreekt elkaar ook op deze wijze aan. Je hebt beiden eigenaarschap en neemt leiderschap binnen het project. 

Ieder werkt vanuit zijn of haar eigen professie. Ook in deze relatie wil je een natuurlijke balans tussen geven en ontvangen, en dit is zeker bij co-creatie en ondernemerschap cruciaal. Het kan dat de eén meer leiderschap neemt als de ander, dit kun je afspreken natuurlijk. It's part of the game.

De joker! 
Spontane intermezzo's waarin waarde ontstaat. Die nooit in een hokje te plaatsen zijn en waarbij je ook helemaal geen zin hebt om dat te doen. 

 
Impact en helderheid
Logisch is dat al deze interacties elkaar in impáct versterken. Je kan als vriendin opeens van waarde zijn in een project dat iemand zakelijk heeft ingericht met anderen. Deze 'anderen' (zakelijke relaties) zeggen, "Oh Wauw! Wat gaaf dat Noor er opeens was". En toch was het voor mij uit vriendschap. Ik wéét dat en het is ook aan mij om te benoemen. 

Met iemand anders had ik wel 100 dingen toen we elkaar ontmoetten. We deelden dezelfde idealen. Hij maakte mijn website. Ik coachte hem. Hij was voorzitter van mijn stichting en hoeder van het gedachtegoed. Ik help hem strategisch bij het ontwikkelen van zijn onderneming. Hij en zijn vriendin zijn er voor mij als ik het moeilijk heb. We zijn vrienden en feesten tot de vroege uurtjes. Ik kan mijn wilde verhalen delen. We doen ons werk met passie, vanuit wie we werkelijk zijn en daarin ontmoeten we elkaar op al die vlakken. Logisch ..... en ook heel veel.

Op een dag zei ik tegen hem: 'Mocht er óóit op één van de onderdelen iets geks gebeuren of onrust ontstaan, weet dan dat ik voor de vriendschap kies'. Dat gaf zoveel helderheid "Oja, dát is de basis". Het gaf ook ruimte, misschien juist wel door de basis zo te benoemen, om andere paden en wegen te bewandelen; zakelijk, maatschappelijk, spiritueel. Helderheid geeft ruimte. 
En vergeet de joker niet! ; ))

Ik heb gemerkt dat het heel prettig is om de verhoudingen te benoemen en onderscheid te maken. Zeker in beginnende relaties die 'alles' in zich dragen, waar een vriendschap ontstaat vanuit een van zakelijke relatie, waar je wordt uitgenodigd in de Raad van Advies, maar ook over je moeder en liefdesverdriet vertelt . Kortom, wanneer je involved raakt met elkaar en wanneer je werk voortkomt uit je passie, visie op de wereld en doen wat er werkelijk toe doet. Dat ís persoonlijk.

 
Waar vaagheid ontstaat
Het wordt lastig als je gaat uitwisselen tússen deze verschillende verhoudingen, bijvoorbeeld:

Een vriendin die je ook zakelijk kent, heb je doorverwezen naar een familielid voor coaching en dat is betaald werk. Later blijkt dat ze heel veel tijd extra heeft gegeven uit vriendschap met jou. Hierdoor is een disbalans ontstaan die vraagt om een oplossing en het uitrafelen van 'waar het 'm in zit'. 

Je ontmoet iemand onstuimig op een feestje en de volgende dag blijkt dat een gezamenlijke vriendin jou heeft aangeraden om eens écht over het inrichten van zijn/haar toekomst te praten. Ehm .... je bent de aangewezen persoon om dit te doen, maar hoe richt je dit in zodat het recht doet aan alles wat er speelt?

Iemand wil een opdracht geven aan een bevriende relatie uit zijn netwerk maar wordt in verlegenheid gebracht door: 'Kan ik een opdracht geven aan een vriend(in), is dat geen belangenverstrengeling?'. Terwijl zijn voorkeur écht uitgaat naar de expertise van deze persoon, en hoe ga je aansluitend de onderhandelingen in over de prijs? 

Je coached iemand (spritueel) bij het inrichten van zijn leven en begeleid daarna de strategie en positionering van zijn organisatie. Je ziet persoonlijke (on)mogelijkheden, maar kan dit niet direct benoemen in de groep mensen waar je op dat moment mee werkt en houd de focus bij de groep.  

Een vriend(in) vraagt continue 'zakelijke' aandacht, je geeft je tijd en professionele kunde, maar benoemt dit niet zo. Je ontvangt uiteindelijk geen erkenning en plaats in het project. Of iemand wil 'als vriend' niet betalen voor een bijeenkomst met diner als hij op het laatste moment zonder reden niet komt, terwijl in de algemene voorwaarden .....en ontvriend je op Facebook.

Allemaal situaties in een wat grijs en vaag gebied, waar ongetwijfeld meer speelt dan deze regels vertellen. Feit is dat je op verschillende niveaus een interactie met elkaar hebt en dat deze door elkaar lopen. Zowel in het géven als in ontvangen.


Altijd vrij om te kiezen
Het is juist daarom interessant dit uit te wisselen en de verschillende verhoudingen binnen de relatie te benoemen. Zodat je vrij bent om te kiezen en op ieder niveau de interactie aan te gaan die je wenst. Áls het nodig is, want sommige relaties zijn gewoonweg zó goed dat je er alle kanten mee op kunt en al deze niveaus zich natuurlijkerwijs verhouden tot elkaar, in balans. Uitzónderlijk! Maar ze bestaan. 

Vergeet de joker niet! 

Wat glanst daar aan den horizon .....?

Wat ben ik blij met deze tijd. Waarin alles samen lijkt te komen en we écht een nieuwe taal ontwikkelen voor dat wat we doen. Een tijd waarin hele diepe inzichten de dragers vormen van taal, evenementen, projecten en nieuwe klussen. Waarin je zakelijk kan waarmaken waar de filosofie over spreekt en wat de kunst verbeeldt.

De horizonten van Bruno van den Elshout en Anook Cléonne Visser inspireren mij beiden enorm. Ze staan precies voor wat ik doe, ik gebruik de taal en de verhalen van Bruno en Anook om mij te verduidelijken. En vandaag ...... was daar tijdens de finissage van Anook, Laurent Drousie, die met een dansvoorstelling van 2,5 minuut mensen tot tranen toe ontroerde, vanaf de eerste seconde. Direct, van hart tot hart. Direct, de essentie. Waar de ziel spreekt, wordt de ziel geraakt.

Ik doe dit ook in mijn werk. Ruimte maken voor schoonheid, voor liefde (maar je mag het niet altijd zo benoemen ..) waarin de mens zijn oorsprong hervindt en doet waar zijn hart naar uit reikt. Zijn talent moeiteloos inzet, waarde creëert, een mooie wereld maakt púúr door zichtbaar te maken wat er al is. Dat gaat niet over rozen, soms duurt het een tijdje voordat mensen dit laten zien. Schoonheid is alom aanwezig, het zit in de diepste drijfveren van mensen, in een puur verlangen. Als je door de ballast heen kijkt schijnt het je toe. Stralend, blákend van gezondheid. Vitaal.

Vragend naar Anook's diepere boodschap van het Blauwe Uur: 'Ik wil laten zien dat er maar éen reden is waar een werkelijke transitie door ontstaat en dat is een intrinsieke motivatie, een noodzaak van binnen uit'. Haar werk laat belangrijke transitiemomenten van mensen zien, met een landschap. Zij luistert, zonder oordeel, mensen vertellen, zij betekent. Groots! Op papier, een meter of drie bij anderhalf. Mensen zien zichzelf terug in beeld en durven daarna verder te gaan. Het Blauwe Uur nodigt uit tot het verkennen van jóuw blauwe uur; wat was jóuw moment van inzicht dat álles in beweging bracht? Dat je naar je oorsprong bracht, je gehoor gaf, zónder dat je wist wat dit je ging brengen. Je voelde een diepe noodzaak het gewoonweg te dóen.

(foto Anook Cléonne)

Het werk van Bruno laat de horizon zien zoals hij is, zee en lucht. En geeft daarmee een weids vergezicht en uitnodiging tot verkenning. Hij maakte er ieder uur een foto van, een jaar lang. Een selectie is gepubliceerd in New Horizons. Het laat een reis zien, een waanzinnig avontuur (zoals de wens realiseren om een boek uit te brengen met honderden horizonten ; ) dat vorm geeft aan jouw liefste wens. Een werkelijke transitie, ingegeven door een intrinsieke motivatie. Waar de ziel spreekt, raakt het de ziel. Nóg vóórdat Bruno het had uitgegeven wist ik dat dit mijn lievelingsboek was.

Vragend naar Bruno's diepere boodschap van zijn project New Horizons: 'Ik wil laten zien dat je áltijd vrij bent om te kiezen. Op mijn foto's staat de horizon altijd precies in het midden. Hemel en aarde zijn gelijkwaardig, net als licht en donker, of als het éne standpunt versus het andere over een bepaald onderwerp. Het is een uitnodiging deze twee uitersten in jezelf te onderzoeken. Als je deze kunt omarmen en beide uitersten ként, kun je ook een keuze maken. Je bent altijd vrij om te kiezen'.

Ik interviewde hem in Panorama Mesdag in Den Haag, te midden van zijn zijn horizonten. We kregen een mooi gesprek over de diepere betekenis en de parallel met onze samenleving, waar toch weinig ruimte lijkt  voor het verkennen van uitersten om dán de nuance te vinden en zélf te kiezen. Mensen weten het 'zo zeker' en dit wordt ook vaak van je verlangd. Direct naast de tentoonstelling van Bruno toonde het Haags gemeentemuseum de werken van Rothko. Voor sommige zalen werd gewaarschuwd, 'ga hier maar niet te lang in, Rothko was hier depressief en zijn werken zijn zó intens dat je deze stemming over kunt nemen en de weg kwijt raakt'. Verdrinken in een uiterste ......

Hoe welkom is het werk van Bruno dat juist uitnodigt om in béiden zijden te stappen, op verkenning te gaan. Hoe welkom is het werk van Anook, dat de transitie verbeeldt, de stap van mensen in het grote niets en te luisteren naar je innerlijke stem. De weldaad van kunst, die je de veilige ruimte geeft om een tijdje te verblijven in iets dat je nog als onveilig ervaart. .....

 Noor interviewt Bruno over de filosofische betekenis van New Horizons in Panorama Mesdag

Twee van de werken van Anook Cléonne, het rechter (op de foto) betekent het Blauwe Uur van Laurent Drousie

Hems Zwier kiest zijn eigen Blauwe Uur

Oorverdovende stilte

-->

Ik zit in de kamer. Met mijn handen op tafel en recht op een stoel. Het is stil. Ik ervaar hoe het is om geen vader meer te hebben. Ik voel zijn energie uit mijn cellen wegtrekken, hij neemt mee naar de hemel wat van hem is en ik laat los wat van hem is. Wat over blijft ben ik, een ik met een moeder.

Nog niet eerder heb ik stilte als zo schreeuwend ervaren. Mijn cellen schrééuwen PAPA! En het sterft weer weg. Iemand had mij gezegd, als een van je ouders sterft is dit ook het loslaten van mechanismen. En dat is wat ik doe. Áctief doe. Loslaten in stilte. Kraaaaaaaak! Hoor ik.

Er ligt nog erwtensoep in de vriezer die hij voor me heeft gemaakt, naar het beroemde familierecept. Ik gooi het weg. Ook daar is zijn energie uit verdwenen, zijn handen die het hebben bereid. Dode soep. Terwijl mijn lichaam schreeuwt van vitaliteit. Cellen zich juist roeren, de ruimte verkennen en zoeken naar een nieuwe invulling. Want ….. wat nú?

* * *

Jaren, echt jaren later heb ik een soortgelijke ervaring. Voor loslaten hoef je niets te doen, maar toch heeft het bij relaties soms héél wat voeten in aarde. Vooral als je duizenden jaren reïncarnaties samen hebt doorgebracht en aan elkaar zit gekleefd als een tweelingziel. Visioenen sieren ons bewustzijn, uit eerdere levens, andere planeten, in droom en daadkracht. Ik heb ingezien dat deze relatie mij niet langer dient en dwars door alle dimensies heen heb ik haar verbroken bij de bron.  

Als slingers in een jungle zwieren hele slierten herinneringen, mechanismen, oude patronen bij mij vandaan. Terug naar waar ze vandaan komen. Mijn cellen openen zich en laten alles los wat mij niet meer dient, alles wat hoorde bij deze relatie, bij dit karma, bij deze dynamiek. Het effect is fenomenaal. Ik voel me bevrijd! OH Wat voel ik me sterk! Eindelijk verlost, eindelijk alle energie voor mij! Ik ren naar buiten en laat me hélemaal nat regenen en schoonspoelen. De chemie is zelfs zó sterk dat mijn minnaar zich out of the blue geroepen voelt, de auto omkeert en als de wiedeweerga naar mij toe snelt en zich tegoed doet aan mijn energie. Hij róók de ruimte ……

En Oh wat is dit ook gevaarlijk en verleidelijk om je hier dan helemaal aan over te geven. De ruimte die is ontstaan ogenblikkelijk te vullen. Ik wil het! En mijn lichaam ook! Mijn cellen zoeken naarstig naar een nieuwe betekenis, reiken uit naar wat ze al kennen, zoeken houvast in de spelonken van oud bewustzijn. Waar is mijn baken? Waar kan ik me toe verhouden? Maar er is geen baken. Er is geen houvast. De stilte kraakt oorverdovend. Ik wandel. Ik zit. Ik speel piano. Ik aanvaard.

Ik vertrouw op een nog grotere vorm van liefde. Deze heb ik gezien en ervaren toen ik de verbintenis verbrak. Net als dat ik in mijn cellen míjzelf herkende toen mijn vader stierf. Ik heb het gezien en gevoeld, ik wéét dat mijn beslissing in licht en liefde is gemaakt en wordt ondersteund, en toch ….. Ik ben hier bang voor. Het is zo groot, zo licht en ik doe het zo zélf allemaal…… ik voel me tegelijkertijd alleen en heel erg omarmd. Ik begin te wennen aan deze vorm van stilte en wordt nieuwsgierig. Ik durf te verkennen zonder van mijn plaats te komen. Ik ben.

* * *

Zo langzaam brengen mijn voeten mij steeds vaker waar ik zijn moet. Geeft het pianospel mij erg veel inspiratie en zeggingskracht en zít ik ondertussen ontspannen. Er komen steeds meer mensen naar me toe, die genieten van wie ik ben en ontvangen wat dit hen brengt. Ik heb de stilte van het niet-weten niet ingevuld. De leegte in mijn cellen gekoesterd in liefde en zachtheid, naar mooie bloemen gekeken en ook andere relaties verbroken die mij niet langer dienden. Alles om de condities zo mooi mogelijk te maken dat deze stilte kon uit schreeuwen tot het haar ware en zachte gezicht liet zien.

De zachte stilte waarin je je ziel hoort fluisteren en zachtjes de weg wijzen.

* * *

En hoe mooi is dit als metafoor voor wat er in de wereld speelt. Er is zo’n vraag naar fundamentele verandering, naar het lóslaten van het oude. Huh huh, en mensen buitelen over elkaar heen om het nieuwe te verkondigen, dát wat het oude moet vervangen. Zoveel beter, zoveel mooier. Het nieuwe. Het strijdt om de beste te zijn en verdringt de oude patronen.

Er is helemaal geen ruimte voor het niet-weten. Voor het met aandacht loslaten van het oude en ontdekken wat er dan níet meer is. Hoe dat voelt, of je nog wel met beide benen op de grond staat terwijl je het even niet weet, terwijl de stilte zo hard schreeuwt totdat je er moe van bent en je je hoofd onder een kussen stopt en, zonder dat je er erg in hebt….. weer op oude voet verder gaat. Je hebt nog niet ontdekt hoe het vóelt, hoe het leeft, als je je tot het nieuwe verhoudt.   

De Draak van het Niet-weten, de hartverscheurend schreeuwende STILTE! Neem de tijd om deze stilte te laten uitrazen en te ontdekken dat er achter deze schreeuw een weldadige stilte is, met de zachte stem van je hart, die je heel zachtjes duwtjes geeft waar je heen kunt lopen, je vertelt waar je aandacht naar uit reikt, wat er door jou heen geboren wil worden. Moeiteloos.  

En wat voor jouzelf geldt, geldt ook voor een organisatie of een samenleving die voor een heel groots vraagstuk staat. Oh, wat droom ik van een politicus of bestuurder die af en toe eens zegt:

ssshhht …. luister en kijk om je heen.

            En dan ook echt even stil is.

Noor Bongers voor de cursus Retoriek 2014-2015 met als thema voor de 2^e lezing Stilte
Dit is de eerste lezing geschreven en te lezen volgens het Interpretatiemodel Vaessen

Interpretatiemodel Vaessen

-->

 Het hermeneutisch interpretatiemodel Vaessen gaat voorbij het bestaande cognitief imperialisme dat het rationele denken een dominante plaats geeft. In het huidige tijdsgewricht biedt dit model niet langer houvast voor het ontdekken van betekenis aan dat wat we zien en ervaren. Het cognitief imperialisme is gewoonweg ontoereikend. Waar het eerder eenvoudig was om betekenis te geven vanuit één enkele context of domein, zien we in deze tijd een voortdurende schakeling en interactie tussen verschillende domeinen. Betekenis ontstaat dan ook door een combinatie tussen deze intelligente systemen. Nico Baken spreekt hierin over holons, ecosystemen, met kennis en inzicht die relevant wordt voor een andere holon, een ander ecosysteem. Het interpretatiemodel Vaessen is een holistische benadering waarin betekenis ontstaat vanuit de kérn van de materie, dwars door alle holons heen. En deze kern lijkt leven te bevatten ‘a spark of light’ dat voor ieder menselijk wezen te ervaren en te bevatten is. Echter, níet met enkel de logica van het brein, wél door je te verbinden met dit veld van betekenis.

Het kantelpunt is te lezen in het omgaan met chaos; voor de cognitief imperialist een ongewisse weg en in het geheel niet aantrekkelijk omdat het vraagt om de controle los te laten, voor Vaessen juist een gelegenheid tot het ontdekken van een geheel nieuwe wijze van hermeneutiek en het interpreteren van de werkelijkheid in het bijzonder. Hij beziet de wereld als een kwantumveld waarin het aan de mensen zélf is een nieuwe realiteit te bouwen, daarbij de richting volgend van zijn hart. Er is geen scheiding meer tussen lichaam en ziel, materie en geest. Deze zienswijze wordt mede ondersteund door de eigentijdse filosofen Sloterdijk en Cornelisse.

tekst én lezers én een coherente hartverbinding

Vaessen kiest als uitgangspunt van zijn hermeneutiek het omarmen van de chaos en deze vanuit een hartverbinding doorklieven waardoor er betekenis ontstaat.

Een hartsverbinding is een coherente ervaring van alle chakra’s in het lichaam, waardoor er een energie vrijkomt en door de mens heen stroomt waardoor hij werkelijk kan ‘zien’ in plaats van alleen maar kijken. De betekenis die ‘wordt gezien’ is niet te begrijpen met één enkel chakra of zintuig, maar ontstaat door een coherente interactie tússen deze chakra’s. Wetenschappelijk is dit te vergelijken met een kwantum sprong. Maar ook in een kwantum veld is structuur nodig ; ) het is echter geen structuur zoals wij deze kennen, een lineaire en rationele wetmatigheid. Het is een structuur die als vanzelf richting geeft en waarin betekenis ontstaat. Deze richting en met name de hélderheid hiervan, ontstaat door een coherente hartsverbinding.

De schrijver van de tekst kan dit initiëren door de tekst te schrijven vanuit dit bewustzijn, en daarmee de lezer de gelegenheid geven dit ook te doen, door zich aan te sluiten op dit veld. De betekenis die de schrijver geeft aan de tekst kan dus verschillen van de betekenis die de lezer ‘ervaart’ bij het interpreteren van wat hij leest. Betekenis wordt op zielsniveau gegeven. En dit overstijgt de bestaande betekenis van realiteit, zoals deze wordt toegekend door eerdere denkers in de hermeneutiek. Er ontstaat een veld van betekenis waarin zowel de schrijver als de lezers zich kunnen ontwikkelen, voor een ieder passend bij zijn of haar eigen ontwikkeling.

kwantumsprong

De schrijver kan door het schrijven van zijn tekst een sprong in bewustzijn maken, het proces van het máken van de tekst is een spirituele ontwikkeling an sich. Dit sluit aan bij eigentijdse opvattingen als ‘de weg is belangrijker dan het doel’ en het zelf creërend vermogen van de mens, dwars door tijd en ruimte heen. De daadwerkelijke tekst kan een sprong in bewustzijn beschrijven die je dwars door de woorden heen kunt ontvangen. De lezer zelf kan door het lézen en ervaren van de tekst een sprong in zijn bewustzijn maken, door zich te openen voor de werkelijke betekenis van de tekst.

Deze betekenis kan voor de lezer dus op een ander niveau plaatvinden dan voor de schrijver, of dan waar het onderwerp van de tekst zich op toespitst. Dat maakt dat het interpretatiemodel Vaessen op meerdere niveaus in de realiteit werkt. De belevingswereld van de schrijver (en zijn proces om tot de tekst te komen) gaat verder dan de fysieke en lineaire tijd. Het biedt de lezer de mogelijkheid ook zo’n soort tijdreis te maken en nog lang na het fysiek lezen en interpreteren (in de klassieke zin) van de tekst de invloed van de tekst ondervinden. Het betekenis geven vindt dan plaats in een moment veel verder in de tijd, in het kwantumveld waarin tijd niet bestaat.

Waar Ricoeur eindigt gaat Vaessen verder. Om Ricoeur even terug te halen, hij geeft de lezers gelegenheid tot het betreden van een toegangspoort waarachter de werkelijkheid schuilt. Een werkelijkheid die bij Ricoeur weliswaar grenzeloos is, maar die slechts binnen de grenzen van de menselijke vrijheid en op een indirecte manier, via de omweg van de tekst, kan worden gekend en ervaren. De lezer gaat bij Ricoeur participeren in de wereld van de tekst en genereert al participerend zijn eigen betekenis van de tekst.

Bij Vaessen ontstaat betekenis in een véél grotere opvatting van de werkelijkheid waarin onze geest wordt geopend voor een nieuwe ervaring van deze werkelijkheid, spiritualiteit en religie. Dit betekent dat tekst niet langer de enige manier is om betekenis te ontvangen, maar er door meerdere lagen van de werkelijkheid (een kwantumveld) energie stroomt die betekenis laat ontstaan. Het is aan de lezer om dit ook werkelijk te ontvangen door zijn eigen hartcoherentie af te stemmen op de resonantie van de tekst. En zo ontstaat er een veld van betekenis waarin er een nieuwe werkelijkheid ontstaat.

Volgens Vaessen: Joy is the clearest sign of the presence of God! En, of je dit nu God noemt of licht of de kracht van het universum, het is de basis van alle kennis, theologie en retoriek waarmee we het verschil kunnen maken. En daarmee een nieuwe werkelijkheid creëren.

  

Geschreven door Noor Bongers ter gelegenheid van het lanceren van het Interpretatiemodel Vaessen, dwars door de stilte heen op donderdag 12 maart 2015

Samen met de eerste lezing die is geschreven volgens het interpretatiemodel Vaessen; Oorverdovende Stilte 

Ik heb dit interpretatiemodel kunnen schrijven door de jarenlange vriendschap en uitwisseling met Jan Vaessen over de wereld waarin wij leven, nieuwe waardesystemen en het verlangen van mensen. Ik heb Jan leren kennen tijdens mijn tijd bij Great Place to Live waarin we gelijkwaardig optrokken; hij met de kerk en de Cursus Retoriek en ik met het netwerk GPTL en participerend in tal van allianties en netwerken in de voorhoede. Toen ik zijn wetenschappelijk artikel 'A different way of knowing, a desperate need of theology and preaching in an age of cognitive chaos' (2014) las, drong de volle omvang van Jan's gedachtegoed tot mij door.

Zoete broodjes

Ik ga naar de bakker. In Rotterdam, de Marokkaanse bakker met het heerlijke brood. Het is zomer. Ik heb het naar mijn zin. Opgewekte lach, hoge hakken en glinsterende ogen. Ik loop naar de toonbank en de meisjes achter de toonbank lopen weg. Iets doen in de bakkerij. Iets pakken.

Naast mij staat een vrouw. We staan eigenlijk vlak bij elkaar, In de grote bakkerij waar ook een aquarium staat. We wachten rustig. Iedereen is blijkbaar bezig. Er gebeurt niets en de zon schijnt buiten, alles is kalm en zwoel. We worden ons gewaar van onze aanwezigheid.

Ik kijk opzij. Ik zie haar. Zij ziet mij. Ik in zwierige zomerjurk, glinsterend wit met blauw motief, pofmouwtjes en diep decolleté, rode lippen in een glimlach. Zij, geheel in het zwart, haar schoonheid totaal verborgen onder een gewaad, alleen haar ogen zichtbaar, waardig. Lachend!

Oh wow! Wat een heerlijk erkenning. 'Kijk jóu nou!', 'Ja! Kijk jóu nou!' Wauw, dat wij hier samen kunnen zijn. Het tóppunt van diversiteit en alle twee volkomen vrij. Twee vrouwen naast elkaar bij de bakker. De één kiest voor dit, de ander voor dat.

We zeiden niets... en genoeglijk keken we weer voor ons uit. In onze nopjes.
Het duurde best een tijdje voordat iemand kwam.

Wat een rijkdom. 







ps. dit vond plaats in ± 2008 en ik vertel het best vaak. Tijd om te posten, ik heb ook een mooie foto van mij met die jurk, maar dat zou een vertekent beeld geven, daar kijk ik heel anders. Daarom deze, uit 2015. Kijk voor lachende dames in een burka op Sisters! en deze fantastische foto

pps. Ik schreef eerder de post Verleidelijke dames in een Burka

Het schone en de kracht van de werkelijkheid

Dankzij het schone lukt het op den duur zich de ware wereld opnieuw te herinneren.  
Dat is de weg van de filosofie.

Hans-Georg Gadamer


Mijn lievelingsonderwerp. Mijn lievelingswérk: ik maak ruimte voor schoonheid. En... het historisch perspectief. Mijn moeder had een zeer goede vriend, bekend filosoof, theoloog en dogmaticus professor E.J. Beker. Zij bestudeerden samen (zijn) teksten en passages. Zij schreven een boek dat begon met: “Ik begin mijn citaat met Kant”, en ik heb me lang afgevraagd welke kant ze bedoelden en of ik misschien op een verkeerde bladzijde was begonnen. De weg van de filosofie.

Jaren later deed ik een cursus filosofie bij Henk Oosterling, de enige filosoof die eruit ziet én handelt als een havenarbeider; noeste arbeid midden in de samenleving. De weg van de filosofie. Het viel me op dat filosofen áltijd voortborduren op een eerdere filosoof. Zich verhouden tot een ander mens, met een andere denkwijze, die op zijn beurt deze denkwijze heeft ontwikkeld door zich te verhouden tot een ander mens...... In deze verhouding scherp je je gedachten, kom je tot nieuwe inzichten en construeer je het concept van de werkelijkheid. Iedere generatie filosofen construeert zo een nieuw wereldbeeld.

Volgens Gadamer is dit wereldbeeld dus iets dat we vergeten zijn én ons steeds beter kunnen herinneren door het schone. De ware wereld.


Terug naar de bron

Tijdens de cursus filosofie, en ook als ik mijn moeder en Ernst bezag in hun reflecties op Kant en elkaar, vroeg ik me af of je als filosoof wel eens iets geheel nieuws verzint; “Nieuw! Nu! Mét nóg meer waarheid! Nieuw! Nú, een geheel níeuwe interpretatie van de werkelijkheid!”, of dat dit gewoonweg onmogelijk is, omdat de weg van de filosofie nu eenmaal geplaveid is met andere filosofen. Waar je, omwille van de historische context en het aanzien van het door jóu gecreëerde concept van de werkelijkheid, toch iets mee moet. Waar is de oorsprong van de filosofie als je je steeds verhoudt tot eerdere constructen?

In 1997 schreef ik een essay ‘De zin van het denken’, over dat het eigenlijk niet uitmaakt wélke studiekeuze je kiest; de weg naar de essentie is voor iedere wetenschap gelijk. Uiteindelijk leidt de conclusie van een lánge lánge weg van studie, promotie, wetenschap en praktijk tot wezenlijk inzicht. Mijn idee was dat álle specialisten elkaar in deze essentie zouden ontmoeten en ontdekken dat ze via een andere weg tot hetzelfde inzicht zijn gekomen, en daarmee tot een gedeeld beeld van de werkelijkheid.

Ik filosofeer even verder en zie bijvoorbeeld: Alles is één. De lege ruimte tússen de materie maakt iets tot dat wat het is. Of je dit nu God noemt, het higgs deeltje, anti materie of de onzichtbare werkelijkheid die je met het zesde zintuig kunt zien... Ik ben altijd een beetje trots op dit artikel, omdat ik het nu zo mooi om mij heen zie manifesteren. Maar dit terzijde.


Herinnering aan schoonheid als houvast

De weg van de filosofie én de weg van de wetenschap hebben beiden gemeen dat het rationele constructen zijn die een onzichtbaar aspect van de werkelijkheid proberen te beschrijven. Een werkelijkheid bovendien die wij ons volgens Gadamer herínneren........ en dit lukt ons door het schóne. Op het oog twee super subjectieve begrippen, die volgens de weg van de filosofie én de wetenschap blijkbaar logisch kunnen worden beredeneerd: ‘het ware, de herinnering daaraan én het schone’. Een interessant gegeven voor een tijd die je lineair kan vormgeven met een rechte lijn van A naar B. Interessant dat de ratio hierin een ruimte biedt waarin je schoonheid kan benutten om je de wáre werkelijkheid weer te herinneren. Zeer interessant ........

Hoe werkt dat in het huidige tijdsgewricht waarin we ons bevinden? Met een kwantumveld waarin de weg van A naar B start bij C, we D in het vooruitzicht zien en A en B sporadisch voorbij komen en we elementen benutten die ons van pas komen? Een tijdsgewricht waarin lineair plannen maken niet langer werkt en we andere manieren vinden om de toekomst vorm te geven. Logica in een kwantumveld heeft een ándere wetmatigheid, het kwartje valt steeds nét de andere kant op. Pioniers van deze tijd ontdekken nieuwe parameters, leidraden en ritmes om de toekomst vorm te geven. Wat is hierin waar? Wat is schoonheid en hoe benutten we haar? Laten we ons leiden door een herinnering aan een ware wereld?


Het hart als kompas van deze tijd

De weg van de filosofie lijkt plaats te maken voor een andere weg, met een ander sturingsprincipe en vanuit een ander begrip van de werkelijkheid. Hoe ontdek je dit als je gewend bent je te verhouden tot ándere denkbeelden van ándere mensen, van het aanscherpen van visies op de werkelijkheid om het ware zichtbaar te maken? Waar ligt het kompas als de wereld met de ratio niet bestuurbaar blijkt?

Als mens verhoud je je net zo goed tot de wereld als een filosoof tot zijn voorgangers. In het hier en nu zie je álle aspecten van de werkelijkheid. Je ervaart wellicht chaos als je wilt plannen, vooruit wilt kijken en lineair je strategie wilt operationaliseren. Zonder egocentrisch te zijn, ben je zelf het middelpunt van de wereld. Het stille middenpunt van het bruisend nu. Los van enige voorkennis luister je, naar de zachte stem die zegt ... “Ja! Dát heeft waarde, go for it!”. De zachte stem van je hart. Die fluistert en stiekem een messcherpe reductie van de werkelijkheid voor je maakt, tot dat overblijft wat er werkelijk toe doet.

Op het moment dat dat gebeurt ga je werkelijk zíen. Zien wat belangrijk is, zíen wat de volgende stap is en waar je keuze naar uit gaat. Er is ruimte gemaakt waarin schoonheid kan ontstaan. De schoonheid van jouw beslissing die is ingegeven door de puurheid van de oorspronkelijke bron. En misschien .... misschien schuilt in deze oorsprong ook wel de herinnering aan de ware wereld, aan de wereld die je altijd hebt gezien. De schoonheid in en van jezelf, wijst de weg naar de toekomst, waarmee er een nieuwe werkelijkheid ontstaat.

Dankzij de schoonheid lukt het de ware wereld zichtbaar te maken,
dat is de weg van het hart.


De grappige tijdgeest

Het is bijzonder dat deze tijd laat zien dat de Weg van het Hárt én de Weg van de Filosofie hand in hand gaan. Dankzij vooraanstaande denkers van deze tijd krijgen we inzicht in nieuwe vormen van wetenschap die deze twee samen brengen. Bijvoorbeeld: sturen met de kracht van intentie, kwantummechanica, het effect van voeding op ons bewustzijn, loslaten als effectief instrument en zingeving als kostenbesparing.

De weg van het hart ópent de deur naar werkelijk zíen. De weg van de filosofie doet haar best om met spitsvondig vernuft een concept van de werkelijkheid te laten zien dat hier ruimte aan geeft. En Oh! de heerlijke wetenschap ontdekt dat dit ook echt werkt.


Enjoy the signs of time. Enjoy the way of your heart.
december 2014


Noor Bongers





work in progress geschreven voor de Cursus Retoriek deel 2 van Jan Vaessen waarin ik een fantastische analyse van de tekst kreeg door Anook Cleonne Visser

2014