Erkenning en move forward

Met Olga Louise sprak ik over vroeger, toen we met een clubje Rock 'n Roll speelden voor een mooiere wereld. Over dat we elkaar daar toch weinig voor erkennen. Voortgaan in de vaart der volkeren met steeds mooiere projecten, steeds meer mensen, steeds meer flow. Op het NNF tijdens Stand up Inspiration kreeg ik de kans. Ook voor de mensen die wij niet kenden toen, Dankjewel!!! Rock on'





Met linkjes naar Naamlooz, Nieuwe Garde, 8UO, NNF, Great Place to Live, Dag van de Retoriek, Palace of Wisdom, SUI, Meemakers, Pressure Cooker, Willekleurig, van Jeroen Doensen, Sanne Roemen, Olga Plokhooij, Jan Vaessen, Martijn Aslander, Willemijn Phielix, Fanny Koerts, Chiel Vaessen en nog vele anderen ......... Rase da Roof!

The Swimming Pool

Een mooie zondagmiddag. We hebben net gelunched. De eerste lente dag zo lijkt het. We hebben gedanst en gespeeld en ontspannen nu wat. Het huis is prachtig. Een park als tuin en een vijver, stallen voor de paarden een eindje verderop een tennisbaan. Toch niet groot, maar ruim. Ruim genoeg. Mét een zwembad. En een hond. Een kleine hond. Zo een die alléén maar wil rennen en voornamelijk wil dat jij daarbij betrokken bent en een natte bal in je handen stopt. Als je ligt aan het zwembad. The Swimming Pool.

A moment of Bliss. Waarin iedereen volledig autonoom is en doet wat het moment hem ingeeft. Niets van de ander verwacht. Vrijheid. Liefdevol plezier. Uitbundig lachen. Liedjes zingen en de hond in het zwembad lokken. Tot dat hij springt. En wij ook. Óf niet. Rusten uit. Wat hieraan vooraf ging was de wens van twee mensen om elkaar wat beter te leren kennen. Twee mensen die elkaar al láng en breed kennen, soms zelfs iets te goed. Mensen die vertrouwen en nieuwsgierig zijn. Naar elkaar. Naar de intimiteit van de ander. Mensen zoals jij en ik. Die spreken met andere mensen die hen raad geven en zeggen JA! Moet je doen, zo’n weekend.

Twee mensen, verstrengeld in de ultieme verbinding. Hun eigenheid schittert in nabijheid van elkaar. De één nog mooier dan de ander! De één nog dónkerder dan de ander. Soms . . ze zijn verslaafd aan elkaar. Dol op elkaar. Eten elkaar op. Gunnen elkaar vrijheid en lust! Lusten elkaar rauw . . . Soms. En vertrouwen op vrienden die zeggen JA! Moet je doen, zo’n weekend.


Ik verwachte sex. Ik verwachte drugs. Ik verwachte Rock ’n Roll en hitsigheid. Ik kwam bedrogen uit. Het was álles wat ik mij erbij voor kon stellen, maar dan met leuke mensen. Echte mensen. Liefdevol. Gevend en uitnodigend. Om jezelf te zijn. Iedere keer nét een stapje verder. Nét een stapje verder dichterbij jezelf. Dóór ademen. Dóór ademen, adem door, dwars door alle barrières heen. Tot je je zelf in levende lijve aanvaard. Ziet. En liefhebt.

Mijn zus vond het maar vreemd. “Nee, je maakt een grapje! Je geeft toch alleen een massage aan je geliefde?” Maar je hebt elkaar nodig om jezelf te vinden. Je hebt anderen soms nodig om de ruimte in te nemen die je past. Op ontdekkingsreis. Door bérgen emoties, verdriet, liefde, pijn, plezier. Sensitiviteit en opgewektheid. Lichtheid door volledigheid.

Licht in mijn hoofd! Werd ik ervan. En zo ook die twee mensen. Die twee mensen die elkaar wat beter wilde leren kennen. Die dachten aan orgasmen en bevrijding. Die mensen kwamen bedrogen uit. Het ging over de energie van het leven en jezelf. Levenslust. Dóór ademen, tot je de laatste druppel hebt gedronken. En dan blijkt er overvloed te zijn. Het lichaam geopend, het hart als een roos, de mensen als bloemen. Je geliefde zoals je hem nog nooit hebt gezien. Echt. Kwetsbaar. Rauw. Schoon. Twinkeling.


Je eigen lichaam blijkt groter dan je dacht. Vele malen dieper, met duistere spelonken van onmacht. Van onuitgesproken verlangens en kwetsuren. Met zoooooveel liefde als dat er op aarde niet is. (dénk je ; ) Geen gelijke zoals jij. Geen peillozere diepte dan jij.

Wars van preutsheid blijk je toch zo opgevoed. En voel je niet de diepste bron. Bang voor de diepte. Bang om gekwetst te worden. Bang om alles te laten zien. Omdat je weet dat alles één is, dus . . als je je schoonheid wilt etaleren je de voetveeg van de duisternis meeneemt. Die alleen maar zo duister is omdat je haar niet wilt zien. Niet verlicht met jouw eigen liefde. Lichtangst.

Die liefde is grootser is dan je had verwacht. Ze vraagt je je te openen tot de laatste moleculen omdat ze anders niet kan stromen, niet genoeg ruimte heeft. Ze wil alles. De liefde wil expanderen, dwars door je lichaam resoneren. Groter worden door te delen. Stralen en schitterend. En niets is fijner dan een fladderende liefde die zich vrij voelt. Gezien. Open en opgewekt. Blijmoedig. Licht in het hoofd én toch vanuit je diepste kern.

Adem door . . . adem door . . . en voel het tot in het aller-verwegste puntje van je lichaam. Je geest laadt zich op. Verruimt zich nog een beetje, en koestert zich in je lichaam. ‘Ahhh wat een genot’. Eenheid. Thuiskomen in jezelf.


En dan, nog een beetje knipperend met je ogen. Van het felle licht, de schoonheid van het naakt bestaan, lichtelijk onthutst, zie je daar . . . opeens . . . . de zinderende liefde van anderen. Én van jouw geliefde. Verbinding met jezelf blijkt een deur, een prachtige poort naar het werkelijk ontmoeten van de ander. Levend vanuit je eigen bron, de onuitputtelijke bron van liefde.

En zij zagen elkaar, je weet wel, die twee zoals jij en ik. En zij ontdekten dat echte vrijheid pas ontstaat als je in verbinding bent. We leven het leven als in The Swimming Pool. Een mooie zondagmiddag. We hebben net gelunched. De eerste lente dag zo lijkt het. We hebben gedanst en gespeeld en ontspannen nu wat.

Bang ben ik niet. Om de wereld weer in te gaan. Want ík weet, dat The Swimming Pool een haalbaar doel is. Altijd bereikbaar.





Uitgesproken op de Dag van de Retoriek * 2012

Noor op het Inspiratiepodium

Ik over mijzelf. Een hele eer om mijn levensverhaal te vertellen op een podium. Op de achtergrond Arnhem. Aan het einde van mijn verhaal een regenboog, een wonder eigenlijk, dat de natuur meteen meedoet. Dank aan Maria Mazarakis voor de uitnodiging én jouw bijzondere aandacht tijdens de voorbereiding van mijn verhaal. Echte aandacht geeft ruimte, ruimte voor schoonheid.

Mijn held. Trans for me.

Mijn held. Op mijn 13e kreeg ik twee boeken. Van vrienden van mijn moeder. Stoere vrienden. Stoere boeken. Ondoorgrondelijke stripboeken. Ik snapte er niets van. Science Fiction. Jaren later raakte ik gefascineerd en het liet me nooit meer los. Moebius.

Té mooi. Té bizar. En † zaterdag overleden. Vorig jaar bezocht ik zijn tentoonstelling in Parijs. Tranen van ontroering de tekeningen LIVE te zien, échte tekeningen, geen reproducties. Écht. Energiek, magisch. Jullie mogen mijn boeken nooit lenen. Wél hier komen lezen. Ik bleef er úren.

Ik kreeg toen de eerste twee delen van de Incal. Nu heel zeldzaam, in eerste druk. Ik verzamelde ze allemaal, behalve de laatste, onvindbaar. En wonderwel mocht ik deze lénen van iemand. En nog onverklaarbaarder raakte deze ZOEK in de trein. Sindsdien leen nooit meer 'de liefste dingen' van mensen. . .

Moebius. Een andere werkelijkheid en toch heel dichtbij. Tekent het onzichtbare en je bent erbij. Hij tekende mij natuurlijk, in talloze vormen ; ) ik herkende mij in de magische werkelijkheid. Puur. Een tijdreiziger dwars door alle universa op missie.

Met titels als 'De Planeet normaals', 'Garage Hermetique', 'De Reparateurs', 'De Godin' en 'Les Maîtres du Temps' en 'Moebius in LA'. "Houdt moed broeders, boven aan de oppervlakte is werk aan de winkel!" is mijn lievelingscitaat uit de Incal, want, ja de wereld is er om te redden ; ) Avontuur en surrealisme.

'Een groot man is weer thuis' zei Kristof. En ik dacht, Altijd Thuis! én, ze zullen wel feest vieren nu, om terug te kijken op zo'n leven en met die heerlijke onbewaakte ogenblikken, waarin zooooooveel kosmische boodschappen te lezen zijn.

En sublieme grappen. Echt een fijne versie van de werkelijkheid.

Mijn held. Trans for me.




2001 aprés Jesus Christ
De film Les Maîtres du Temps
De Arzak Rhapsody series
The Silver Surfer
Een waanzinnig overzicht

Afscheid van mijn huisarts

Vandaag heb ik afscheid genomen van mijn huisarts in Rotterdam. Per brief. Op mooi geschept papier en met vulpen heb ik een ode aan mijn huisarts geschreven. Het ontroert me.

Niet dat we elkaar vaak zagen, integendeel, maar toch heeft hij altijd goed voor mij gezorgd. 16 jaar, een baken van rust en vertrouwen dat dwars door je heen kijkt. Dokter Oemrawsigh. Ik fietste er ooit langs en het bordje lichtte op.

Oprechte aandacht. Én ik voelde me altijd gerespecteerd in mijn keuzes richting acupunctuur, reiki, healing en wat al niet meer. Ook nu vraag ik me weer af wanneer de alternatieve geneeswijzen en de reguliere wetenschap elkaar treffen. Toen ik de neuroloog van mijn moeder vertelde over haar acupunctuur behandelingen knikte hij goedkeurend, maar hij kan of mág het ons níet aanraden. En dat blijft vreemd.

Zo zwerf je tussen deze werelden en laat je je leiden door wat je zelf kunt en wilt beoordelen. In mijn dokter heb ik in ieder geval iemand ontmoet waarbij ík met een safe gevoel tussen deze twee werelden kan wandelen. Dat hij ze op een of andere manier bij elkaar brengt. Ik hoop van harte dat mijn nieuwe huisarts dit ook kan . . . daar gaat mijn dossier. Van Rotterdam naar Arnhem. Verhuizen betekent steeds meer.