Heel lang geleden
Toen de wereld nog een sprookje was,
Droomde ik over de realiteit.
Iets met een moeder die ziek is
en de weg kwijt.
En toen stond ik daar echt.
Samen met mijn zusje te beslissen
waar ze het beste kon wonen.
Eventjes, voor na het ziekenhuis.
En wat wij dan belangrijk vonden,
We hadden één week.
Maar met ons eigen leven erbij,
Eigenlijk die ene dag.
Met vrienden. Die dingen uitzoeken.
Én onze intentie. En dat is een boel!
“Het ligt in de natuur” zei mijn zus,
“Dat doet haar goed” zei ik.
En nu woont ze daar;
en bedenkt in welke fase
van de werkelijkheid zij nu leeft.
Gelukkig steeds dichter bij ons.
En háár perceptie van de realiteit
Is er een die grenzen overschrijdt,
en daarmee óns,
onverwachte vergezichten biedt.
4 opmerkingen:
[traan]... en zo wijzen sprookjes de weg, in deze realiteit,openen de blik voor de bloem tussen het zand en de stenen...
wow stil van
zoveel liefde die hieruit spreekt
Dag Noor,
Ik moet vaak aan Tineke denken, jouw gedicht geeft enige hoop op nieuw perspectief? Zou ze ooit weer boeken kunnen lezen en meedoen met het zwemuurtje? Sterkte met zorgen, een mooie, maar zware taak. Goede moed,
Nelly Tangenbergh, 's-Hertogenbosch
apart. via Annedien kom ik hier even spieken. via twitter.
mooi geschreven, diepe betekenis
groetjes, Hilda
Een reactie posten