Vorige week maakte ik een reisje in de Pandora Star. Waar ik verwachtte een enorme tijdreis te maken naar alle uithoeken van het universum, werd ik getrakteerd op een reisje naar het hier en nu. Bam, mijn lichaam in. Alles kon ik voelen en tot in alle details ervaren.
Hoe ik baad in het mooie bad in mijn huis en naar de planten kijk. Hoe ik wandel door het bos en de bomen zie. Hoe ik eet, hoe ik drink en hoe ik dat ervaar in iedere cel in mijn lichaam. Hoe ik loop en hoe ik dans. Mij. Helemaal mij. Wat een ruimte!
Ik zag ook alle mensen. Die er nu in mijn leven zijn. Lieve mensen, soulmates, die opduiken uit het niets en naast me staan, onvoorwaardelijk en zonder verwachting. Zo veel liefde in zoveel vormen. En daar kwam het .... de pijn, ik zag mijn familie.
De confrontatie met mensen die ik eerst zo lief had en die nu zover weg zijn, onbereikbaar zijn. Mama met hersenschade in een verzorgingshuis, ongelukkig. Mijn zus, voor wie mijn beslissing dat ik mijn moeder een jaar niet wilde zien te veel was en het contact heeft verbroken.
En ik, die het echt níet voor elkaar krijg om uit te reiken naar ze. Het 'op te lossen' wat ik al die jaren wél heb gedaan. Een feestje geven, de kerst organiseren, haar haar verjaardagsfeest geven. Het sociale netwerk betrekken. De vanzelfsprekendheid waarmee iedereen dacht, dat doet Noor wel.
Totdat ik zoveel had gegeven, voor zoveel jaar aan zoveel mensen, dat ik brak en voor een lange periode niet eens meer kon uitreiken naar mensen. Gelukkig alweer enige jaren geleden en geef ik nu heel bewust mijn energie aan mensen voor wie ik dat wil doen.
Maar zomaar iets oplossen voor mijn familie? Nee. Ik kreeg een visioen dat iedereen aan het kerstdiner zat en dat iemand vroeg 'Wat zou Noor eigenlijk doen?' en dat iedereen wat stil werd en zich realiseerde dat niemand dat mij had gevraagd. En dat ik ook stil was gebleven.
De consequentie van kiezen voor je eigen pad en trouw blijven aan je diepste gevoel. Vorig jaar, toen ik mama niet zag, vluchtte ik weg, naar een andere familie, maar dat escaleerde volledig, er vond iets plaats dat ik niet kon dragen. Waarvoor ik op dat moment te kwetsbaar was.
Dit jaar draag ik het. De pijn van het afgesloten zijn van mensen die mij zo dierbaar zijn. Verbonden in spirit en in vrede, dat zeer zeker, liefde in overvloed. Maar zijn met de pijn. Het grote verdriet. Het maakt mijn hart warm, geen medelijden, maar warm, omdat ik in alle aspecten mij kan zijn.
En mijzelf hierin kan dragen.
En dát, dát vervult mij met onuitsprekelijke trots en vreugde. Dat ik dat kan. Dat het mij is gelukt om zelf in vrede te zijn ongeácht wat voor een verdriet er dicht bij mij zich afspeelt, trouw te blijven aan mijzelf en de consequenties van mijn keuzes te dragen.
Tranen. Natuurlijk, diepe hete tranen. Ik laat ze vol toe. In álles. En dan heb ik ze gehuild en ruimte gegeven aan mijn diepste emotie, aan mijn diepste zijn, voelbare liefde. En dan land ik weer zacht in het hier en nu, waar alles tegelijk aanwezig is. Alles, in haar meest pure vorm.
Het verrukkelijke hier en nu, Oooohw! met álles dat er is. Alles.
