Het was rond het jaar 2000, ik was campagneleider van een kleine politieke partij in Rotterdam van kunstenaars en intellectuelen, ik was zojuist cum laude afgestudeerd in 'de vrijheid van het individu in de organisatiecultuur', ik was 28 toen ik mijn eerste feministe écht ontmoette. Ze was de vrouw van een van de iconen van de partij, een vakbondsman die zich ten álle tijden inzette voor rechtvaardigheid, gelijkheid en emancipatie. Ik ontmoette zijn vrouw. Leuk! Zij; super alert, levendige ogen, twinkelend en levenslustig. Mooi. En feministe van het eerste uur.
Dat bleek vooral toen ik terloops opmerkte dat ik het helemaal niet erg vond om koffie te zetten of een gezelschap te verzorgen, omdat ik daar nu eenmaal als eerste aan denk, als een man maar af en toe iets komt repareren, mijn pick-up of het toilet ofzo. Ze ontplofte. Ze werd woedend. Dat ze voor mij had gestreden en waar ik het lef vandaan haalde om dit te zeggen. Uit het gesprek was al gebleken dat ik 'mijn klassiekers' helemaal niet kende, geen boeken had gelezen van vrouwen uit het eerste uur van het feminisme, die, voor mij hadden gestreden... Dat onderkende ik natuurlijk maar hey, ik was de vruchten aan het plukken van haar werk!
Ik bedankte haar dus oprecht maar voegde er óók aan toe dat vrouwen specifieke kwaliteiten hebben en mannen ook en dat dát nu juist zo gaaf is aan mannen en vrouwen. Natuurlijk generaliseer ik dan en gaat het over het tot uitdrukking brengen van jóuw eigen specifieke kwaliteiten, ongeacht gender, maar het zijn wel hele specifieke kwaliteiten. Het feminisme heeft heel veel goed gedaan en daar heb ik zeer veel aan te danken (ECHT!!!), maar het heeft óók gebracht dat 'mannen in een mantelpak' de raden van bestuur bestieren en dat mannelijk gedrag ook van ons wordt verwácht, terwijl dat niet persé het natuurlijk gedrag van een vrouw is.
Het gesprek liep spaak. Dit was onbespreekbaar.
Zij voelde zich niet erkend. Ik voelde me niet gezien.
Een aantal dagen later was ik met de politieke partij en haar man, de vakbondsman, in vergadering. We hielden even pauze. Buiten op het terras aan de Maaskade. Er kwam een meisje aan gefietst. Ze zwaaide. Maar er ging ook iets mis. Met haar fiets, iets met de ketting ofzo. De man sprong op en rende naar haar toe om te helpen en alles werd gefixed.
'Zie! Zie! zo gaat dat, volkómen natuurlijk gedrag', glunderde ik toen hij weer terug was op het terras. 'I rest my case'. Hij bloosde. Want we wisten allebei dat mannen echt heel anders zijn dan vrouwen. En dat dat juist zo gaaf is. We dronken een biertje en genoten van het moment. Flow.
De 'feminisering van de maatschappij' is inmiddels een geaccepteerd begrip. In management en leiderschapskringen roemen mannen zich op hun ontwikkelde feminiene kant. De vrouwen lachen in hun vuistje, want ze hebben toch maar mooi een mama- en een papadag en de taken verdeeld. En toch ..... met deze praktische verdeling zíjn we er niet. En naast dat het voor vrouwen niet altijd grappig is om mannelijk gedrag te moeten vertonen in boardrooms (de masculine spelletjes mee te spelen) en de opmerkingen over je haar, je voorkomen of je intuïtie voor lief te nemen en je mannetje te staan (daar kunnen we een heel boek over schrijven maar dat doe ik hier niet), er speelt nog iets anders:
Een grote roep om wérkelijke masculiniteit. Mannelijkheid in optima forma. De vrouwen hunkeren ernaar. De mannen hebben moeite dit in zichzelf toe te laten. In korte tijd heb ik meerdere mannen hier over gehoord en met deze thematiek gewerkt. Soms heel direct door de masculiniteit aan te wakkeren en te laten stromen (tantra technieken die je gewoon geheel gekleed kunt beoefenen) en dit bínnen de man op grote weerstand stuit. Deze kracht is namelijk óók destructief, zeer krachtig en primair, verbonden aan sex en lust en willen hébben. Er rust schuld op dat 'mannen de vrouwen hebben onderdrukt, pijn hebben gedaan en oorlog hebben gevoerd op wilskracht en uit eigen belang'. Of de kracht was destructief (lees: niet verbonden) voor henzelf. Als gevolg hiervan laten mannen deze energie niet in zichzelf toe. Nemen de stap naar voren en laten hun feminiene kant zien, ook heel mooi natuurlijk, maar er mist iets, een oerkracht, iets rauws en puurs.
Er staan ook mannen op die deze collectieve last van zich af werpen en hierbij op veel gejuich van vrouwen kunnen rekenen. Een man in zijn kracht is een man in zijn kracht. Rise up and Shine. Mannen bovendien die klaar zijn met dat geklaag van vrouwen waar toch die mannelijk man is gebleven in deze samenleving en waarom er zo ongelofelijk veel sterke vrouwen zijn momenteel. Zowel mannen als vrouwen zeggen soms letterlijk 'de mannen blijven achter'. Klaar mee.
Zowel in tantra als leiderschapskringen speelt deze thematiek. De man is zoekend naar een nieuwe rol. Zoals de feministen een broek gingen dragen en gingen klussen, zo spreken mannen inmiddels over hun gevoelens en verzorgen babies. Nu we dit hebben verkend is het tijd voor een stap verder. Waarin je mag spreken over diversiteit en specifiek vrouwelijke of mannelijke aspecten. Waarin niet iedereen alles hoeft te kunnen of te eindigen in soort laf compromis, waarin de puurheid van de mannelijkheid en/of de vrouwelijkheid zijn verdwenen.
Op een diepere laag gaat dit over de bevrijding van mensen zélf. Op weg naar een wereld waarin wij leven vanuit liefde en zelfbeschikking. Met álle talenten en kwaliteiten die je in je hebt. Je mannelijke kant, je vrouwelijke kant. Puur.
Toen ik Bruno van den Elshout interviewde over zijn New Horizons vertelde hij dat in zijn foto's de horizon altijd het midden is als uitnodiging om werkelijk te kiezen. Je kúnt kiezen als je beiden zijden hebt onderzocht, de hemel en de hel, zwart en wit, masculien en feminien. Als je beiden helemaal hebt doorvoeld en ervaren ben je in staat tot een bewuste keuze. Hoe je dit wilt vormgeven in jezelf, jouw persoonlijkheid waarin jouw mannelijke en vrouwelijke kanten fonkelen.
Dit betekent dat we op een heel bijzonder punt in onze geschiedenis staan. Als mannen beiden kanten hebben doorleefd én vrouwen dit ook hebben gedaan, dan volgt nu het keuze moment. Het moment bewúst te kiezen hoe je deze aspecten in jezelf wilt vormgeven. Een werkelijk vrije keuze.
Een reis om je op weg te helpen. 20 minuten meditatie, heb ik in 2015 ontwikkeld.
De reis naar de Oorsprong van Mannelijk en Vrouwelijk.
Over het werkelijk doorvoelen van licht en donker schreef ik eerder Licht en Donker.
Enjoy!
