Wat ben ik blij met deze tijd. Waarin alles samen lijkt te komen en we écht een nieuwe taal ontwikkelen voor dat wat we doen. Een tijd waarin hele diepe inzichten de dragers vormen van taal, evenementen, projecten en nieuwe klussen. Waarin je zakelijk kan waarmaken waar de filosofie over spreekt en wat de kunst verbeeldt.
De horizonten van Bruno van den Elshout en Anook Cléonne Visser inspireren mij beiden enorm. Ze staan precies voor wat ik doe, ik gebruik de taal en de verhalen van Bruno en Anook om mij te verduidelijken. En vandaag ...... was daar tijdens de finissage van Anook, Laurent Drousie, die met een dansvoorstelling van 2,5 minuut mensen tot tranen toe ontroerde, vanaf de eerste seconde. Direct, van hart tot hart. Direct, de essentie. Waar de ziel spreekt, wordt de ziel geraakt.
Ik doe dit ook in mijn werk. Ruimte maken voor schoonheid, voor liefde (maar je mag het niet altijd zo benoemen ..) waarin de mens zijn oorsprong hervindt en doet waar zijn hart naar uit reikt. Zijn talent moeiteloos inzet, waarde creëert, een mooie wereld maakt púúr door zichtbaar te maken wat er al is. Dat gaat niet over rozen, soms duurt het een tijdje voordat mensen dit laten zien. Schoonheid is alom aanwezig, het zit in de diepste drijfveren van mensen, in een puur verlangen. Als je door de ballast heen kijkt schijnt het je toe. Stralend, blákend van gezondheid. Vitaal.
Vragend naar Anook's diepere boodschap van het Blauwe Uur: 'Ik wil laten zien dat er maar éen reden is waar een werkelijke transitie door ontstaat en dat is een intrinsieke motivatie, een noodzaak van binnen uit'. Haar werk laat belangrijke transitiemomenten van mensen zien, met een landschap. Zij luistert, zonder oordeel, mensen vertellen, zij betekent. Groots! Op papier, een meter of drie bij anderhalf. Mensen zien zichzelf terug in beeld en durven daarna verder te gaan. Het Blauwe Uur nodigt uit tot het verkennen van jóuw blauwe uur; wat was jóuw moment van inzicht dat álles in beweging bracht? Dat je naar je oorsprong bracht, je gehoor gaf, zónder dat je wist wat dit je ging brengen. Je voelde een diepe noodzaak het gewoonweg te dóen.
Het werk van Bruno laat de horizon zien zoals hij is, zee en lucht. En geeft daarmee een weids vergezicht en uitnodiging tot verkenning. Hij maakte er ieder uur een foto van, een jaar lang. Een selectie is gepubliceerd in New Horizons. Het laat een reis zien, een waanzinnig avontuur (zoals de wens realiseren om een boek uit te brengen met honderden horizonten ; ) dat vorm geeft aan jouw liefste wens. Een werkelijke transitie, ingegeven door een intrinsieke motivatie. Waar de ziel spreekt, raakt het de ziel. Nóg vóórdat Bruno het had uitgegeven wist ik dat dit mijn lievelingsboek was.
Vragend naar Bruno's diepere boodschap van zijn project New Horizons: 'Ik wil laten zien dat je áltijd vrij bent om te kiezen. Op mijn foto's staat de horizon altijd precies in het midden. Hemel en aarde zijn gelijkwaardig, net als licht en donker, of als het éne standpunt versus het andere over een bepaald onderwerp. Het is een uitnodiging deze twee uitersten in jezelf te onderzoeken. Als je deze kunt omarmen en beide uitersten ként, kun je ook een keuze maken. Je bent altijd vrij om te kiezen'.
Ik interviewde hem in Panorama Mesdag in Den Haag, te midden van zijn zijn horizonten. We kregen een mooi gesprek over de diepere betekenis en de parallel met onze samenleving, waar toch weinig ruimte lijkt voor het verkennen van uitersten om dán de nuance te vinden en zélf te kiezen. Mensen weten het 'zo zeker' en dit wordt ook vaak van je verlangd. Direct naast de tentoonstelling van Bruno toonde het Haags gemeentemuseum de werken van Rothko. Voor sommige zalen werd gewaarschuwd, 'ga hier maar niet te lang in, Rothko was hier depressief en zijn werken zijn zó intens dat je deze stemming over kunt nemen en de weg kwijt raakt'. Verdrinken in een uiterste ......
Hoe welkom is het werk van Bruno dat juist uitnodigt om in béiden zijden te stappen, op verkenning te gaan. Hoe welkom is het werk van Anook, dat de transitie verbeeldt, de stap van mensen in het grote niets en te luisteren naar je innerlijke stem. De weldaad van kunst, die je de veilige ruimte geeft om een tijdje te verblijven in iets dat je nog als onveilig ervaart. .....
