foto René Wouters
Ik herinner mij een kleine anekdote tijdens mijn studietijd. Het was op het Hagelkruisplein in het studentenhuis waar ik naast de keuken woonde, in de oude garage. Ik woonde eigenlijk ín de keuken. Toffe gesprekken. Met zijn zevenen alles delen.
Mijn huisgenoten studeerden van alles en éen ervan psychologie. Een supermooi meisje, lang met rode donkere krullen rond haar hoofd en helder, helder (ik zeg helder!) blauwe ogen. Als meren. Je kent ze wel. Zij zou later, tijdens haar afstudeerstage de officieren aan het huilen brengen. Toen ze onderzocht welke dienstverlening zij kregen, op het gebied van geestelijke verzorging en ontdekte dat zij de eerste was aan wie die mannen hun oorlogsverhaal vertelden.
In de rommelige keuken in veel gewoel was zíj het die op een dag uitriep: "Noor! Heb je dat gehóórd, van die Zwarte Gaten?!? ..... In het héélal?!", en ik ietwat verbaasd "Ja, ehmm.. wat is daarmee?", waarop zij mij in opperste verwondering aankeek en antwoordde: "Erg hé?!".
Classic.
Ze doet nog steeds heel mooie dingen. Oprecht en stoer.
