Ik wachtte op het perron. Naast mij stond een blinde man. Zijn ogen draaiden naar het niets. Hij had een witte baard en een bos wit haar. Een soort blinde wijze. Zijn hond had hem geposteerd vlákbij de rand van het perron. Precies op de witte stippellijn. Ik dacht nog; 'hij vertrouwt zijn hond, maar weet hij wel dat hij aan de rand staat?'
Een nogal onstuimige blindengeleidehond. Super nieuwsgierig. Wakker. Onrustig. Én een herder! Meestal hebben blinden zo'n bijzonder saaie en goedwillige labrador. Maar dit was er een van een geheel ander kaliber! Die wilde zélf de wereld in.
De trein kwam. De hond sprong op en snuffelde naar 'waar is de ingang!'. De trein stopte. Mensen wilden uitstappen. Maar de hond trok de blinde man zomaar de trein in! Een blinde die voordringt... Haast de trein in wordt gesleurd door zijn hond! Toen zaten ze samen weer rustig. Of, de man maande de hond tot rust.
Die hond zal wel op die man lijken, dacht ik toen.
