Opeens popt het overal op: Vrijheid in Verbondenheid. Op mijn werk, bij de bruiloft van mijn nichtje, in de sociale netwerken, tijdens de nacht van de filosofie. Transparantie maakt alle verbindingen zichtbaar.
En het lijkt alsof iedereen zich opeens realiseert dat we sámen leven en dat het ertoe doet, dat je een individu bent. Dat iedereen anders is. Rudi Visker zei het in zijn lezing:'Pas in interactie kan men vrijheid ervaren'. En er is iets raars aan de hand, in de publieke ruimte denkt iedereen maar te kunnen doen wat hij thuis ook graag doet. Het doet er eigenlijk niet toe wat die ander daar dan van vindt. 'Het vraagt om een schokvrij individu, maar misschien is die ander thuis wel helemaal niet schokvrij'.
Pas in interactie zien we wie we werkelijk zijn. Hoe we de ander wel of niet de ruimte kunnen geven om ook zichzelf te zijn. Hoe we samen kunnen ont-wikkelen. Grappig, want dat veronderstelt dat je de ander werkelijk zíet en kan laten in zijn of haar ontwikkeling. En wie kijkt er nu echt naar elkaar?
Ik bood laatst mijn excuses aan, aan een onbekende meneer in de trein. Ik genoot van het open raam en de wind in mijn haar. Die meneer niet. Die wilde het raam dicht. En ik werd spontaan chagrijnig en keek hem woedend aan en deed het raam dicht. Gestoord in mijn private zijn in de publieke ruimte. Na een kwartiertje keek ik voorzichtig tussen de stoelen door, in die meneer zijn private ruimte in de publieke trein, en bood mijn excuses aan. Die meneer moest glimlachen.
Iemand zei eens dat ware welvaart schuilt in de omgangsvormen tussen mensen. Daar schuilt het fatsoen, de kiem van alle interactie die naar iets goeds leidt. Het ontbreken hiervan is dit een vorm van maatschappelijk geweld. En eigenlijk .... zou je hier net zo hard tegen moeten optreden (ahum) (De Nieuwe Achteloosheid door Frans Vosman). Maar wie zijn diegene dan, die hier tegen optreden als het zo een intiem moment is (toch) een interactie tussen twee mensen in de publieke ruimte? Of in een interactie van één met een hele publieke groep? Bijvoorbeeld als je Twittert terwijl je een lezing volgt...
En naast de publieke ruimte ..... niets is mooier dan twee mensen die JA zeggen tegen elkaar, samen willen leven om tegelijkertijd ten volle van elkaars individu te genieten! En wensen, dat de ander groeit en bloeit zoals dat bij hem of haar past.
Vrijheid in verbondenheid. Zowel fysiek als virtueel.
Zowel privé als in het publieke domein.
Deze essentie maakt het leven betrekkelijk eenvoudig.
