Zeil met mij de crisis uit

In mijn zoektocht naar een schipper met zeewaardig schip ontmoette ik een bijzondere man. Na een goede en creatieve carrière besloot hij na de crisis in 2008 om zich voor te bereiden op de volgende crisis. Van het voorgerecht naar het hoofdgerecht. Hij stelde alles in werking.

Eind juli vliegt hij uit. Naar zijn schip in Brazilië om vanuit daar naar Patagonia te varen als het daar zomer is en daarna de Pacific op te zeilen richting Polynesië. Naar verluid doen meerdere schippers dat en is het daar een walhalla met parelwitte stranden en een overvloed aan vruchten en vis. Zijn eigen schip zit tot de nók toe vol zaden en aarde en alles dat nodig is om op zee te overleven.

Overigens zoekt hij ook nog een zeilvrouw, of twee om dit avontuur mee aan te gaan. Stoere off-grid living dames met lef. Dus, hád je toevallig plannen, leave me a note, dan breng ik je in contact.

We kregen een interessant gesprek over deze tijd. Hoe om te gaan met deze crisis. Alhoewel ik een goede zeiler ben, zeil ik eigenlijk niet gauw wég uit een situatie. Ik ben meer van de stijl, in het oog van de orkaan staan, daar is het veilig. Toch zijn er meerdere zoals hij. Op online fora wordt er al geroepen 'kunnen we ons nog onttrekken aan verplichte vaccinatie en waarheen kunnen we vluchten als dat niet meer kan'. Mensen willen in kleine gemeenschappen zelfvoorzienend leven.

De zeiler is voorbereid.
De off-grid living mensen zijn voorbereid.
Zijn wij voorbereid op de komende periode? Wat kies je?

Voorbereiden betekent ook dat je dit wereldbeeld accepteert. Dat je aanvaardt dat de toekomstige jaren een soort gevangenis zijn. Met verplichte vaccinatie, geen toegang tot basisvoorzieningen als je niet gevaccineerd bent, verregaande controle van ál onze bewegingen (mogelijk gemaakt door een nano chip of app of vaccinatiepaspoort in combinatie met 5G). Een soort politiestaat met gerobotiseerde politie. En, om eerlijk te zijn. Het ligt er niet ver vandaan. Nu al schreeuwen drones 'houdt afstand' en wordt er geëxperimenteerd met gerobotiseerde handhavers. Zelfs de grondwet houdt geen stand. Alles voor 'onze veiligheid'.

(lees hierover ook mijn artikel 'de onzichtbare vijand die van iedereen een verdachte maakt')

Je accepteert dit wereldbeeld.
En omdát je dat accepteert, geef je deze realiteit bestaansrecht.

Maar toch ... een zeiler schippert letterlijk met de elementen en zijn schip, houdt koers én stelt de koers bij als de elementen daar om vragen..

Zeil met mij de crisis uit ..... het is verleidelijk he ..... parelwitte stranden, een zongebruinde huid ...

In het paradijs wachten totdat het over is. Tot het tij weer is gekeerd en de wereld weer in vrede is. Ómdat een crisis noodzakelijk is. Zodat de wereld inziet dat liefde en duurzaamheid fijner zijn. We leven mét de aarde. Totdat mensen zien dat wij het zijn, waar we zolang op hebben gewacht. Dat wíj het zijn, die de wereld vormgeven.

En nu juist door dat woordje 'wij', zeil ik niet weg.
Maar blijf staan in het oog van de orkaan.
En geef vorm.

En jij?
Wat kies jij?

Ik ben benieuwd!
Het is heerlijk te weten dat er zoveel manieren zijn en we allemaal onze plek innemen.
In het creëren van een Great Place to Live.

Nu ben jij.

De feminiene en masculiene bestuursstijl

Ik schreef er over op Lilith Ontwaakt. 

Een goede balans tussen feminiene en masculiene kwaliteiten is een balans tussen het bieden van structuur én sturen op flow en intentie. Dit toepassen in beleid en bestuursstijl is niet altijd gemakkelijk. Wél de moeite waard.

In dit artikel lees je er meer over. Met praktische voorbeelden en actuele onderwerpen. De zorg, de Corona maatregelen en natuurlijk het vrouwenquotum. Ook geef ik inzicht in mijn eigen bestuursstijl met Great Place to Live en andere projecten. 

Geniet er van.

https://www.lilithontwaakt.nl/de-feminiene-en-masculiene-bestuursstijl/

* * * 

Dit artikel verschijnt in de serie ESSENTIEEL LEVEN, de podcast waarin Hans Van Willigenburg Noor Bongers bevraagt over economie, leiderschap, politiek, liefde en de toekomst. 

Dit artikel hoort bij deel 2, leiderschap vanuit feminiene waarden. 

De onzichtbare vijand die van iedereen een verdachte maakt

1. 

'OH, jij hebt nog géen mening!' zei hij twee dagen na de aanslagen op 9/11. De wereld was in rep en roer en ik had inderdaad geen mening. Wél wist ik dat iemand een Meesterzet had gedaan die de wereld voorgoed had veranderd. 

De wereld werd daarna overspoeld door veiligheidsmaatregelen tegen terrorisme. Onschuldige mensen werden opeens állemaal verdacht een terrorist te zijn en moesten zich bewijzen het niet te zijn. Iedereen liep door poortjes, werd gefouilleerd, was verdacht. Het trok alle financiën. 

Er werden borden geplaatst in Rotterdam ‘wij waken met camera’s over uw veiligheid’. Ohja, dacht ik toen, is dat zo? Is dit veiligheid? Er ontstond een diepe angst in de samenleving met verstrekkende gevolgen. Het polariseerde bevolkingsgroepen.  

Het lijkt op nu. We vechten tegen een onzichtbare vijand, er zijn verregaande maatregelen, waar gezónde mensen zich aan moeten houden. Waarin de overheid opeens intimiteit kan beboeten (!), en straks met de noodwet je huis binnen mag komen, je gangen mag nagaan etc. etc. etc. 

Een samenleving waarin ieder gezond mens verdacht is. En zich voortdurend moet indekken en bewijzen. Die schúldig is als hij een ander mens aanraakt.    


Bestuurlijke integriteit  

De overheid regeert met repressie, normen en (eenzijdige) berichtgeving. Waarvan je je inmiddels kunt afvragen of dit juist is en berust op een integere grondslag waarin de vitaliteit van onze samenleving wordt gediend.  

Wat ik zie is dat in de maatregelen van de regering angst zegeviert. Zij komen voort uit angst (voor de onzichtbare vijand) en vergroten angst. Mensen worden wantrouwend naar elkaar.  

Ouders worden van kinderen gescheiden. Bij gescheiden ouders betekent dit dat één van de (gezonde) ouders zijn of haar kind niet mag áánraken. Wie weet voor hoe lang. Het kind toegang ontzeggen tot een van de ouders wordt, in echtscheidingen, inmiddels als mishandeling beschouwd. En hoeveel samengestelde gezinnen zijn er inmiddels?  

Oude mensen worden alleen gelaten in hun nadagen. Raken hun zelfbeschikking kwijt of ze wel of geen bezoek willen ontvangen. Sterven zonder nabijheid en een zachte omarming. Terwijl die laatste fase zo ongelofelijk mooi en belangrijk is. 

De overheid doet dat onder het mom van ‘zorgen voor onze volksgezondheid’. 

Maar is zorgen voor onze Volksgezondheid niet ook het zorgen voor een samenleving waarin vitaliteit ontstaat? Waarin mensen sterk zijn en weerbaar, elkaar beminnen en begroeten en in diversiteit omarmen? Waarin mensen samen-leven.  


De JA beweging

Sinds 2002 (de dood van Pim Fortuyn) heb ik mij afgewend van de politieke arena (waar verschillende mensen mij van kennen ;-)) en richt ik me uitsluitend op waardecreatie. Ook in bestuurlijke context, dwars door politieke voorkeuren heen. 

De JA beweging. Versterken wat goed gaat. Vitaliteit opzoeken en bekrachtigen. Dat werkt.  In mijn Great Place To Live edities (2005-2010) kun je er van alles over lezen. In de projecten erna (Nieuwe Oude Dag, Gezonde Wijk, Bank van Waarde) hebben we alles in praktijk gebracht.  

Ook mijn energetisch werk is hierop gericht: Wat is de bron van vitaliteit? Hoe versterk je dit en laat je lós wat niet dienend is. Dát is leiderschap.  

Ik heb daarin prachtige resultaten gezien. Die verschillen overbruggen. Juist omdat het de essentie weerspiegelt. Waarde creëert. Mensen willen dat ook graag, het geeft veel veerkracht en plezier. Met klinkende resultaten.


De weerbarstige werkelijkheid  

Het beleid van de overheid laat helaas  iets anders zien. Daarin wordt juist alles geïnstitutionaliseerd en moet voldoen aan een bepaalde norm. Norm. Waar aan je moet voldoen, maar die meestal geen ruimte geeft om jezelf te zijn.  

En authenticiteit, dat is nu nét wat mensen, projecten én een land een ziel geeft. 

De norm wordt nu 1,5 meter. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik in een situatie zou komen waarin de overheid mij verbiedt een ander mens te knuffelen en zich daar nog op laat voorstaan ook. Desnoods de wet aanpast.  

De onzichtbare vijand. Waarin mensen elkaar inmiddels aanspreken ‘Jij mag niet gaan zeilen, want als er iets gebeurt, dan pak je een bed van de IC. Dus je bent asociaal als je dat doet’. We spreken over gezónde mensen.  

Hebben we óóit gezegd tegen mensen die teveel roken, drinken, suiker eten óf gevaarlijke sporten beoefenen: ‘Dat mag niet. Als jij iets krijgt, pak je een bed van de IC en dat is asociaal’. Want er is niet genoeg zorg capaciteit'. Zoals er nu wordt gezegd: ‘Mensen die tóch knuffelen, mogen geen bed op de IC als ze Corona krijgen’. What happenend?  

We kunnen dit beleid gaan bediscussiëren, over de waarheid van feiten twisten en er telkens een ander perspectief tegen-over zetten. Maar daar doel ik niet op.  

Ik vraag me wel af, wat staat hier vanuit de overheid tegenover?  Tegenover deze verregaande repressie en controle.  

En de creatie van de wereld die wij wensen 

Waar wordt geïnvesteerd in vertrouwen, in vrede en een liefdevolle samenleving? Waar leer je in deze warboel je integriteit hoog te houden? Waar leer je op te staan voor deze waarden en vorm te geven aan het leven en onze samenleving?  

Burgerparticipatie. De inclusieve samenleving. Zelf verantwoordelijkheid nemen.Samen-Doen. Daar waar de overheid haar mond van vol heeft.  

Waar leer je op deze niveaus leiderschap te ontwikkelen? Waarin je jouw (professionele) leven vorm geeft. Met impact op onze samenleving. Wíj geven dit toch vorm? Samen. 

Waar investeert onze overheid in deze beweging?En ... waar investeren wij zélf in deze beweging. 

Iedere stap is de eerste. Iedere stap geeft vorm. Iedere stap kan ons menselijk bewustzijn en waardigheid vergroten óf verkleinen. Iedere stap kan de ruimte voor liefde vergroten of versmallen.  

Wees je bewust van jouw cirkel van invloed. 

De resonantie van wat je doet, ieder woord dat je spreekt. De intentie waarmee je onderneemt.  

Maakt het verschil. 

* Dit artikel is gepubliceerd in Signs of Time * mei 2020 de nieuwsbrief van Noor Bongers 

1. Esther Kokmeijer op reis  

Kijk! Vuursteen

Ik liep op het strand
En vond een steen
Kijk! Vuursteen! zei ik

En stopte het bij me
Later wilde iemand iets
En ik zei, ik heb wel iets bij me 

Om mee te snijden
En gaf hem mijn voorwerp
Als uit gewoonte, vanzelfsprekend

Hij sneed wat zeewier
Ik nam het weer aan
En zag

Dat het precies in mijn hand paste
Alle kuiltjes passend bij mijn vingers
Het leek voor mij gemaakt

In het tijdperk van steen
Om nu weer te vinden
Daar, waar de tijden elkaar raken

Is de cirkel weer rond

Liefde 

Intiem inzicht in de Liefde

ChiaraBautista

Liefde geef je samen vorm.
In verbinding. Van hart tot hart. Die connectie is een bedding voor de Rivier der Liefde. En die rivier stroomt. Soms hard.

Van de ene op de andere dag was hij uit contact gegaan. Wel nog heel veel liefde, maar geen contact. Alleen een app, geen ogen, geen gezicht. Geen connectie. En ik was reddeloos verloren. Mijn geopend hart zwol op, pulseerde, en de liefde zonder (zijn) bedding joeg naar alle kanten. Maar géen contact. Wat te doen met zoveel Liefde? Ik werd natuurlijk woedend, op hem.

Natuurlijk werd ik woedend op hem. Hoe durft hij! Zomaar de Liefdesstroom te stagneren! Liefde kent wel duizend vormen en alle duizend geef je samen vorm. Tenminste, dat is mijn idee ...

Er volgde een zeer interessante bespiegeling met vriendinnen over de Liefde zelf. Het stroomt in connectie mét elkaar, maar alleen als je zélf bent verbonden met jouw eigen Bron van Liefde. Het verzorgen van 'een bedding' is een super masculien gegeven. Een masculiene kwaliteit, structuur aanbrengen, creëren van een context waarbinnen het feminiene stroomt en tot bloei komt. Ik vertrouwde op mijn geliefde en zijn masculiene kwaliteit verzorgde de bedding van onze liefde.

Weer 'op mijzelf' is het aan mij om mijn masculiene kwaliteit in te zetten. Om de bedding te verzorgen zodat mijn Rivier der Liefde weer mooi stroomt. De Liefde is er niet minder om. Toch ging daar ook iets mis want ik merkte dat mijn hart gesloten raakte. Dat mijn liefde wel overal stroomde, maar het contact met een man vond ik toch moeilijk. Contact vond ik eigenlijk opeens in alles moeilijk. Ik verstilde. Ik verzachtte. Ik keerde terug naar mijn bron. Mijn bron van overvloed.

Ook de Liefde kan zich eenzaam voelen als ze niet in contact en verbinding staat.
En tóch .... je bent niet minder liefde dan. Je bent nog steeds 100% LIEFDE. You're made from it!

de bron van Liefde

Later die week ontving ik een vriend. We deden een sessie samen, energetisch werk, healing. Je weet wel, toveren ; )) met Liefde natuurlijk. Hij liet zijn essentie en spirit helemaal in zichzelf toe, in álle vezels, in het ruggenmerg, in ál zijn cellen. Hij wérd zijn essentie. Hij verzachtte en opende zich. In contact met zijn heilige bron. Ook hier verzorgde zijn eigen masculiene kwaliteit de bedding, de rots, waarin de bron zich ontspruit. Zodat hij zíjn bron kan ontvangen .... als begin van de Rivier der Liefde .... die stroomt!

Ik vroeg hem contact met mij te maken. Vanuit zijn derde oog, de plek van het hogere hart (net iets boven het hartchakra) en zijn eerste chakra. Ik deed niets, ik ontving. BAM! Wat een prachtige bak licht en warmte kreeg ik. Heerlijk. Het verwarmde me helemaal. Ik ontving Liefde. Ook hij voelde dat zijn energie, zijn liefde werd ontvangen. Hemels.

Daarna vroeg ik hem zijn energie weer terug naar zichzelf te brengen. Ging goed. Of toch? Zijn derde oog bleef kijken of het wel goed was gegaan. Wellicht was er toch ook iets van dat ik had moeten reageren of iets teruggeven? Allemaal lijntjes van attachment. Die, als je niet oppast blijvend zijn en haakjes slaan naar afhankelijkheid van elkaar. Dus we werkten nog even tot alles echt los was.

En zijn energie weer helemaal in zichzelf was. En daar ontdekte hij,
dat het nu toch nét iets minder was, dan eerst. Minder vervuld.
Een gevoel van afgescheidenheid.

In connectie geef je Liefde vorm.

Het vroeg specifieke aandacht om zijn eigen bron weer in álle facetten toe te laten.
Je ontvangt jouw bron in alle cellen in je lichaam.
Je ontvangt De Liefde zelf.

Daar is geen te kort.

1Love sticker van Jasper Springeling

Het is zo bijzonder. We hebben de sessie afgesloten en de ruimte gegeven waarin het helend werk kan plaatsvinden. De volgende ochtend werd ík echter wakker met een gevoel van gemis en te kort. Ik ontdekte dat ik een grote behoefte had om óók contact te maken. Ik had óók uit willen reiken. Ik had óók ontvangen willen worden. Ik had óók nog dat samen willen doen. Geven én ontvangen.

Ik kwam tot de conclusie dat mijn hart op slot zat. Dat ik moeite had gehad om mijn hart te openen en Liefde te géven. In vertrouwen ontvangen te worden. Ook zonder dat vertrouwen overigens, puur om het geven vanúit vertrouwen. Kortom, angst afgewezen te worden had mijn hart gesloten.

Ik stelde voor de oefening nog eens te doen met twee stapjes verder; Ik maak contact met mijn bron en vanuit daar maak ik contact met hem, hij ontvangt. Ik breng de energie weer helemaal terug naar mijzelf. Geen 'restjes' achterlatend en ook in mijn eigen lichaam geen 'leegtes', maar pure vervulling met Liefdesenergie. Daarna maken we sámen contact, waarin we beiden geven en ontvangen. Dit kun je nog versterken met 'verbonden ademhaling'.

Als hij uit-ademt, stuurt hij energie vanuit zijn eerste chakra naar mij toe, ik ontvang dat in mijn eerste chakra terwijl ik in-adem, neem het mee naar boven naar mijn hart, daar géef ik deze energie aan zijn hart, terwijl ik uit-adem, hij ademt dan in. En zo doe je dit een tijdje. Het werkt heel helend. Het maakt los wat vast zit. Het opent je energetisch systeem (Do! Try this at home!).

En zo deden we dit. Hij in Rotterdam. Ik in Arnhem. Aan de telefoon.
Zo heerlijk dat energetisch werken zo gemakkelijk is.
Als je weet wat je moet doen ; ))

Het duurde denk ik een half uurtje.
Waarin mijn hart zich weer opende en ik weer vrij kon ademen.
Er waren tranen gekomen en een diep diep loslaten en openen, vrij kunnen geven. Puur.

Liefde geef je samen vorm.
Deze Liefde is dus on-persoonlijk.

Het is de Liefde zélf die vorm krijgt, in een pure connectie met elkaar.
Los van afhankelijkheidsdraadjes of gevoelens van te-kort.

Een Pure connectie, waarin de Liefde stroomt.
Beiden verbonden met je eigen bron. Dát is essentieel.

Ook om na de sessie (of welke andere gelegenheid dan ook) weer helemaal naar terug te keren. Waarin je jouw Bron van Overvloed, van Liefde, weer volledig toe laat in jezelf.

Jij bent Liefde.
Meer dan een rivier doet vermoeden ....

me in 2010, your key to Love

En raad eens, het contact met mijn ex-lover is ook weer tot stand gekomen.
Al moet ik eerlijk zeggen, dat ik dát heb afdwongen.

Een grenzeloze woede mij eerst overspoelde voordat ik mijn eigen bedding weer vond.
Mijn zachtheid. Mede doordat het hém lukte in Liefde te blijven staan.
En mijn storm te aanvaarden.

We kunnen nu de relatie een andere invulling geven.
Vrijheid, Liefde en Ademruimte.


Zoals ik al zei, Liefde geef je samen vorm.

In ál haar facetten.

Carry me 

* * *

Ook zo'n sessie doen?
Neem contact met me op >> licht [apenstaart] noorbongers.nl
Lees meer over mijn Leergangen en helend werk op Powerplay.academy.

Congruent Leiderschap

Ik werk graag op alle lagen. Op meerdere lagen van 'de werkelijkheid', je persoonlijkheid én binnen casuïstiek. Mijn zeer brede interesse en fascinatie voor de belevingswereld van mensen maken dit mogelijk. Iedereen leeft in zijn eigen perceptie en heeft daardoor een specifieke betrokkenheid bij iets.

Zo werkt mijn zus in de sociale werkvoorziening omdat zij verstandelijk beperkt is en is heel trots te werken in een 'vrij bedrijf!'. Dit betekent dat ze is gedetacheerd naar een 'normaal' bedrijf dat mensen 'met een rugzakje' inhuurt. Voor dit bedrijf is dat goedkope arbeidskracht, want ze ontvangen er subsidie, ze geven een MVO Vinkje.Tot mijn zusje opeens vertelde dat ze niemand meer kon verstaan. Er waren allemaal Polen aangenomen. Tot ze vertelde dat de hele afdeling was opgeheven en er in Polen een fabriek was geopend. Zij verhuisde naar een andere afdeling en is nog steeds heel trots dat ze bij een 'vrij bedrijf' werkt.

Kan het 'vrije bedrijf' haar faciliteren zodat ze een gelijkwaardige positie heeft en óók groeit en zich ontwikkelt. Op haar eigen wijze. En wij, als 'gewone' mensen leren omgaan met haar op een zeer gelijkwaardige wijze. Een interessante mix van percepties én waardecreatie.

Verschillende perspectieven

Het is interessant deze verschillende perspectieven te belichten voordat je beleid maakt, of een strategie. Is er een oplossing mogelijk die álle partijen laat groeien en ontwikkelen. Passend bij de ambities? Vaak wel, maar het is even zoeken.

In al mijn onderzoeken en projecten komt steeds naar voren; in het licht van de hoogste ambitie meander je (samen) naar dit hoogste doel. Als het hoogste doel een mooie wereld is waarin we plezierig leven, geeft iedereen hier op eigen wijze invulling aan. Het is goed elkaar hierin steeds écht te ontmoeten, uit te spreken, te herijken. Steeds te bepalen waar je staat ten opzichte van de hoogste ambitie én ten opzichte van elkaar. 

Erkenning geven aan alles dat er is én een volgende stap bepalen.

Persoonlijk Leiderschap

Zoals je dit tússen mensen hebt in uiteenlopende situaties, zo heb je dit ook in jezelf. Je reageert anders als je 'de moeder in jou' laat spreken dan als je 'de minnares' ruim baan geeft of natuurlijk 'de ambitieuze carrière vrouw'. Ieder aspect heeft een andere behoefte én reageert anders al naar gelang de situatie. haha! Grappig om op je werk eens de minnares vrij baan te geven en dit ook echt toe te passend. Niet persé met intimiteit, maar het archetype in jezelf. Waar heeft zij behoefte aan? 

Dit zelfde kun je natuurlijk genderneutraal maken én mannen kunnen hun innerlijke man, jager, tovenaar, vader, minaar én de professional aanspreken.Verschillende lagen van jouw persoonlijkheid hebben verschillende behoeften. Zo had ik zelf eens in een situatie een innerlijke vrouw die zich verraden voelde, een professional die zei 'dat hadden we niet afgesproken', een innerlijk kind dat zich in totale schrikreactie bevond en de hogepriesteres in mij zei 'Right on Track Noor! Gaat prima zo'. En ik had hen allemaal te eren om goed en wel uit de situatie te komen. Geheeld. Sterk.

Fascinerend is het!

Zo coachte ik een man wiens innerlijke tovenaar een groot helder JA had op alles, zichtbaar, helder en in vól vermogen. Hij voelde ook een grote blokkade waardoor het JA (van Meesterschap) niet geleefd kon worden. En voordat meteen alle aandacht naar de blokkade ging zei ik 'Maar de Tovenaar heeft dus een helder JA?'. 'Ja', zei hij. 'Ja, een heel helder JA, daar staat niets in de weg. Oké, we hebben dus een helder JA én ergens een blokkade. Dat is de situatie. Ze kunnen beiden bestaan. 

Ik vroeg wie die blokkade gaf, zijn innerlijk kind of zijn man? 'Oh .... mijn man', verzuchtte hij. 'Ben je soms moe gestreden', vroeg ik? En daar kwam een man tevoorschijn die zó lang zijn best had gedaan, net een relatie had verbroken en nog meer dingen die een man zeer en zeer moe maken. Zijn man had behoefte aan rust, zijn zwaard en harnas even af te leggen. 'Ga maar liggen', zei ik 'geef je zelf comfort. Geef je innerlijke man wat hij nodig heeft'. Ik legde een dekentje over hem heen.

Ondertussen was er nog steeds een heel helder JA van de tovenaar (jouw hoogste bewustzijn en potentie) waarin de man heel fijn kon rusten. Het maakte het veilig. Zó veilig dat zijn innerlijk kind zich liet zien, zeer bang, want geknakt door misbruik. We nodigden het kind uit veilig in de schoot te gaan liggen. Wat ook lukte. Ontroerend en mooi.

Dan was er nog de professional. Die verveelde zich stierlijk, stond van alles en iedereen afgekeerd zijn best te doen en was eigenlijk woedend. Want, wat heeft een professional nu aan zoiets vaags als een tovenaar en een man die alleen maar wil rusten? Moe is. Niets doet. Wat bleek was dat de professional zónder verbinding met de essentie van de man aan het werk was. Al heel erg lang. Alle ballen hoog houden. Enorme verantwoordelijkheid.

We nodigden hem uit. Heel kwetsbaar werd hij. Heel klein. Hij kroop zelfs weg bij het kind. Onzichtbaar wilde hij zijn en het niet meer weten. 'Ooooh', fluisterde ik 'kijk maar eens of het kind holding te space kan doen voor de professional'. Magic. Het kind voelde zich zó veilig dat het de professional met ópen armen ontving. Zoals alleen kinderen dat in alle onschuld en pure liefde kunnen doen. 

Heel langzaam kwam de hele situatie (en mijn client) tot rust. Steeds weer was er het JA van de tovenaar, de man die rust, het kind dat zich veilig voelt en de professional die zich kon verbinden. 

Balans.Vanuit deze eenheid ontstond rust. Vanuit rust inzicht. Vanuit inzicht zin om te ondernemen. 

En er ontstond zelfs ruimte om het feminiene element te ontvangen. Want dát deel hadden we nog niet ontmoet. De Priesteres, de vrouw, het meisje. In deze sessie smolt uiteindelijk alles samen waarin álle elementen afzonderlijk zijn en worden geëerd.Ieder met een geheel eigen behoefte en dynamiek.

Eenheid in verscheidenheid

En zo zie je dat je elementen die totaal verschillend zijn tóch samen kunnen werken. Door alle elementen afzonderlijk te erkennen én de behoefte te detecteren. Wat heeft mijn zus nodig om te groeien? Wat het 'vrij' bedrijf? En wat de mensen uit Polen die hier zijn? En bij mijn client. Als we deze verschillende aspecten niet hadden geëerd was de man in kwestie nu vast nog steeds op zoek naar de blokkade waarom hij het helder JA van zijn tovenaar niet kon leven. Had hij zich schuldig gevoeld dat het niet lukte..... Nu vervolgde hij opgewekt en blij en met zeer veel ondernemingslust én rust, zijn weg.

Congruent Leiderschap gaat hier over. In alle lagen van de werkelijkheid congruent handelen. In het licht van de hoogste ambitie, een vrij mens, een mooie wereld, erkenning geven aan alles dat er is. Behoeften detecteren én hier invulling aan geven. Zo ontstaat eenheid én leiderschap dat werkelijk bij draagt.Aan de ontwikkeling van mensen én aan de wereld die we graag voor ons zien.

Strategie en energetisch werk

Ik heb jullie graag een kijkje gegeven in mijn werk- en zienswijze. Over hoe je dit kunt toepassen binnen bedrijven, concrete casuïstiek én in jouw persoonlijk leiderschap. Een mooie combinatie van Strategie én Energetisch. 

Powerplay. Power to Play with. Met jouw eigen kracht en het krachtenveld om je heen. Neem contact met me op als je een traject bij me wilt volgen of me in wilt vliegen in een ingewikkelde situatie die opheldering en flow behoeft. 

Wens je een heerlijke dag, met aandacht voor álle facetten van de werkelijkheid. En een prachtige balans. Wat een vrijheid!

Met groet, Noor

kijk voor meer informatie over mijn werk op powerplay.academy of lilithontwaakt.nl
Illustraties: Into the Wild Algarve en Praia de Odeceixe

mail me! licht [apenstaart] noorbongers [punt] nl 

Harm en het Ongelofelijk Saaie Feest

We zaten allemaal bij elkaar. Het was bij Oma.
Ze had net een nieuwe flat. Daarvoor woonde ze in een heel groot huis.
Met een enorme tuin! En een enorme rode kater. Harm.

Iedereen dacht dat Harm het niet zou redden op de flat.
Maar het ging prima. Hij was gewoon heel graag bij Oma.
's Nachts moest hij wel in een eigen kamer.

Dat lukte niet meer zo goed.
Waardoor Oma met haar stok en zeer krakkemikkig
Harm onder haar dagbed uit probeerde te slaan op weg naar de kamer.

Iedereen was overigens een beetje bang voor Harm.
Hij kon zomaar uithalen maar ging wél soms gewoon op schoot zitten.
'Help! Mammie! Harm komt op schoot'. 'Doe maar rustig aan, hij gaat vanzelf weer weg'.

Voor Oma was hij altijd superlief.
Hij ging boven op haar liggen met zijn neus in haar sigarettenrook.
En hij trok nóóit zijn nagels uit als hij poeslief deed. Dat deed hij alleen bij anderen.

Maar niet bij haar.
We zaten bij elkaar.

En mijn tante vertelde over een ongelofelijk saai feest. Iedereen zat in een kring en zei niets.
Het was zó saai dat ze op een gegeven moment een kinderfeestfluitje uit haar tas haalde.
Zo eentje die uitrolt als je er op blaast. Echt feest.

Ze had er op geblazen.

Ze deed dat voor aan ons. Hoe ze dat had gedaan.
En Harm hoorde dat ook! Harm hoorde dat ook!
En hij vluchtte als door een bij gestoken naar zijn kamer!

Sindsdien heeft mijn Oma altijd op het fluitje geblazen.
In de avond, als Harm naar zijn kamer moest
en zij ook ging slapen.

*

Plaatje komt van internet, helaas geen foto van Harm, maar ongeveer zo'n woeste uitstraling.
Gedicht is geïnspireerd op 'West Europa' van Hans van Willigenburg.

*

West Europa

Vergeleken bij andere plekken in de wereld is het hier best goed geregeld.

Dat is wat mensen op een vreugdeloos feest als troost tegen elkaar zeggen.
Dat het hier best goed geregeld is.
Dat we onze handjes mogen dichtknijpen.

Ik kan daar niets tegen in brengen.

Het enige dat ik er tegen in kan brengen is het gevoelsmatig nogal grote aantal vreugdeloze feesten. Het aantal feesten als deze waarop mensen tegen elkaar zeggen dat het hier best goed geregeld is.

Er zijn geen betrouwbare statistieken over vreugdeloze feesten.
En de chips en het bier smaken zo verbijsterend lekker.
Maken sprakeloos.

De magen doen hier het werk.

Het wonderlijk weerzien

Heb je me gezien op zee?
Ik heb zoveel aan je gedacht.

Het licht, papa, hoe zou jij het noemen?
‘realiteit.’

Het licht papa, dat heb jij toch ook altijd gezien?
Op zee, de wadden, het andere licht,

De schepping in volle weerschijn,
En wij, die hier mee om moesten gaan.

Boeien zoeken om niet ten onder te gaan.
De omweg naar Vlieland, terwijl je het al zag.

Toch nog langs onzichtbare ondiepten,
Met een klipper geen gevaar meer.
Voor ons wel. Als scherp jacht.

Nu het andere perspectief eens gezien.
Vanuit de bruine vloot, hoe je uit moet wijken,
Want zij zijn beroeps,
Maar zonder het gevaar,

Want vastlopen, en droogvallen,
Is voor hen een plezier.

Wat ben je gegroeid!
Wat een onmogelijk plezier, te genieten,
Van jou aan mijn zijde hier!

Terwijl ik altijd aan jouw zijde was,
Aan de zee, de grote plas.
Samen, de verte in, tot aan het einde,

En daar weer voorbij.
Ik mis je.


*

2009, geschreven voor mijn vader twee jaar na zijn dood.

*

Mede naar aanleidng van het gedicht van Hans Andreus:

*

Of hoe dat heet
Gelukkig dat
het licht bestaat

en dat het met
me doet en praat
en dat ik weet

dat ik er vandaan
kom, van het licht
of hoe dat heet.

De wind in de zeilen en soms opeens uit de vaart ...

Ik was opeens bij mijn diepste angst. Iets dat ik ook echt had meegemaakt op aarde. Mijn vader had een inschattingsfout gemaakt midden op zee met onze zeilboot. Hij maakte nooit inschattingsfouten. Hij zeilde al vanaf zijn vroege jaren. Ook op zee.

Wij, als gezin, waren zeewaardig, ook al toen ik nog heel en heel klein was. Bijna geboren op zee. Fantastische herinneringen en ik zie het als mijn thuis. Je overgeven aan de elementen. Met een sterke en zeewaardige schipper natuurlijk. Anders moet je niet op zee zijn.

Toch maakte hij eens een fout. Midden op zee. Het was niet eens slecht weer. Het was zonnig. Niemand te zien. Alleen horizon aan alle kanten. En opeens een mammoettanker. Uit het niets. Papa zei, we kunnen er wel voorlangs. Maar dat was eigenlijk niet zo.

Hij draaide ook niet om, maar draaide de motor wat bij. Ik weet nog dat mijn moeder gilde. Theo! Theo! En ik weet dat mijn zusje en ik op de grond van de kuip doken met onze handen voor onze ogen. Weggekropen op de grond. Daar waar je de motor het beste hoort. Die loeide.

Dat grote schip ook. Die blies de hoorn als laatste groet. Dat doen die schepen blijkbaar, als ze het zeilschip niet meer kunnen zien en vrijwel zeker over varen .... niet kunnen stoppen, niet kunnen wijken. Mammoet. Heet niet voor niets zo. De zon scheen. Ik zag dat schip, niet te overzien.

En opeens waren we er voorbij. Opgelucht. Onwennig. Huh? Maar we gingen toch dood? Al durfde niemand dat natuurlijk te zeggen, dat we dat allemaal hadden gevoeld. Mijn vader slikte zijn emoties weg en zei, zó dat hebben we mooi gedaan! Wij zwaaiden naar dat grote schip, dat we het hadden gehaald.

*

Deze week was ik op de Ank. De watersportvereniging van vroeger. De aanleiding was verdrietig. Het wegvallen van een prachtige stoere zeiler die er altijd overal was, Martijn Menschaar. Hij zeilde op de Eendracht, hij zeilde met ons, ik kende hem al mijn hele leven.

Maar wie had kunnen denken wat voor een warm welkom het was. Tussen papa's oude vrienden. Temidden van het afscheid en dat grote verdriet, genoten wij tóch ons weerzien. Memoreerden. 'Wij kennen Noortje nog toen ze een klein deernke was'. Ja. Zij kennen mij al mijn hele leven.

'Zo mooi gebloeid en dat zonder wortels!' zei iemand. En dat raakte me zeer. Wánt die wortels, dat was ook een zeer vroege echtscheiding met ruzie en echt veel scheiding. Terwijl er toch zoveel liefde was. En altijd is gebleven, zo hoorde ik nu van de vrienden van mijn vader.

*

We gingen ook nog even naar de Marino. Ons schip, dat al heel veel jaren van iemand anders is, maar daar nog steeds ligt in de winterberging. De loods die nog steeds hetzelfde ruikt. We liepen er heen, de Marino, naar Marieke en Noor. Een schip op de kant is machtig en weerloos.

Ik liep naar het onderschip en raakte te schroef aan. Ik boog mijn hoofd en voelde het schip. Voelde. En barste in tranen uit. Wauw. Ja, zei de vriend van mijn vader, ja.... zie je. Hoeveel tijd heb je hier wel niet op doorgebracht Noor? Ja .... zei ik, mijn hele jeugd, hij heeft mij altijd gedragen.....

Alle stormen zag ik. Alle prachtige momenten. De veiligheid met mijn vader. Mijn vertrouwen in hem en in de zee. Alle reizen. De zeilen ..... en mijn angst voor het water. Een hele diepe angst heb ik (ik heb pas vorig jaar echt durven zwemmen tijdens het zeilen!) en nooit mijn Diploma B gehaald.

Water is eng.
Zeg ik als zeiler.
Vrienden zijn veilig en vaders ook. Zeker de mijne. Op zee.

Pas thuis kwam opeens die herinnering. Ik lag in mijn grote bed, een zee op zich, ook zo mooi en zwevend. En opeens kwam die herinnering en daarmee de angst. Te sterven midden op zee, overvaren te worden. Mijn lichaam schoot in dezelfde houding. Ik denk dat ik toen 4 was.

Ik wist niet goed wat te doen. Met deze herinnering. Met deze angst. Steeds weer dook het beeld van dat grote schip op en mijn vader die de motor nog wat bijzette. Ook geen keuze meer had. Omdraaien was ook geen optie meer. Door. Doorgaan. Paniek, blinde angst. Wit.

Ik merkte aan mijn lichaam dat dit een reflex is op angst. Inéen duiken, wachten tot het over gaat. Freeze! Als het goed gaat word je daarna weer gedragen door de golven.

Maar het beeld keerde een aantal dagen terug en en werd een nachtmerrie. Ik schrok steeds weer en mijn lichaam kromp ineen. What to do? Ik overwoog even MDR (want zoiets kun je toch gewoon wegpoetsen?!) maar besloot er doorheen te gaan. Dwars door de angst heen.

Te vertrouwen
Op papa en zijn inschattingsvermogen
Op het universum en dat áls we daar waren ondergegaan dat de bedoeling was geweest.

Dat ik dan was opgenomen in de zee, met de walvissen (mij zo dierbaar). Dat ik in dat zweven mijn vader en zusje en moeder had ontmoet. Dat dát ook een bijzonder einde was geweest. Vrede. Een begin van een nieuw begin, het sterven, het overgaan naar een andere wereld. Dat dát het moment zou zijn geweest. En, omdat dat níet was gebeurd, het niet de bedoeling was geweest. Dat ik mag vertrouwen op het lot. Op het moment. 

Ik voelde de oneindigheid van de zee. Ik verbond mij daarna met de wateren in mijn eigen lichaam, in mijn cellen, en probeerde daar deze overgave te voelen. De stroming en de getijden. Vertrouwen in het juiste moment. Vertrouwen in elkaar. Als je sterft dan sterf je. 

Ik omarmde het helemaal. En eindelijk ...... eindelijk kon ik er in ontspannen.
Ik voelde mijn lichaam tot rust komen. Het angstige beeld werd zacht. 

De primaire schrikreactie op angst nam af. Ik durfde verder te kijken. Voorbij dat beeld. Los te laten en te vertrouwen op God (of hoe je haar ook wilt noemen, the divine ; )) dat ons altijd brengt op de plekken waar we wezen moeten.

*

Zo was ik donderdag op de begrafenis van Martijn.
Om hem te eren, om er namens mijn vader te zijn en hém daarmee ook eer te doen.
Wie had kunnen denken dat ik zó werd geëerd als dochter van mijn vader. 

En dat dit zó welkom en veilig was, dat ik mijn diepste angst onder ogen heb kunnen zien.
En kunnen bevrijden.

Dankjewel.




Opgedragen aan Martijn Menschaar : Amsterdam 9 april 1948 * Dubai 23 februari 2019

De Transformatie van Adam

De Transformatie van Adam is gepubliceerd op LilithOntwaakt.nl